Αυτό δεν είναι ένα αντικειμενικό κομμάτι. Οφείλω να δηλώσω ότι είμαι τεράστιος fan του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Μου αρέσει η δουλειά του, η ματιά του στα πράγματα, μου αρέσει και ο ίδιος, ως τύπος, τουλάχιστον στο βαθμό που αποκαλύπτει κάτι από τον εαυτό του στις λίγες συνεντεύξεις του. Και ψωνίζω το προϊόν του μόνο και μόνο από το brand στο πακέτο. Δεν εξετάζω το σεναριακό εύρημα. Αν είναι του Παπακαλιάτη, θα κάτσω να το δω.

Συνήθως ακούγονται διάφορα. Ας πούμε ότι αντιγράφει. Ανοησίες. Ο Παπακαλιάτης δεν αντιγράφει. Υιοθετεί μία συγκεκριμένη αισθητική. Και στη ματιά και στην αφήγηση. Είναι δε τόσο σαφές το στίγμα του, τόσο καθαρό το αποτύπωμά του, ώστε καταλαβαίνεις ότι βλέπεις Παπακαλιάτη ακόμα και αν δεν δεις τον ίδιο ή τους τίτλους. Λένε ότι το σενάριο του Maestro (στο MEGA) έχει πάρει κάτι δανεικά από το Ozark. Εντάξει. Υπάρχει το υγρό στοιχείο, ένα ζευγάρι που ξεπλένει χρήμα, τα παιδιά που ανακαλύπτουν τι συμβαίνει, μία άλλη οικογένεια με κακό μέσα της και ένα γιο που ίσως αντιστοιχεί στη Ρουθ -ηρωίδα του Ozark. Μπορεί να είναι επιτηδευμένο, μπορεί να είναι και σύμπτωση. Ε, και; Τα περισσότερα σπίτια έχουν έπιπλα ΙΚΕΑ, δεν σημαίνει ότι είναι και ίδια.

Πριν ξεκινήσει η σειρά, πίστευα ότι θα δούμε κάτι κλασικό παπακαλιατικό με φόντο τους Παξούς. Κοινώς ερωτική ιστορία ανάμεσα στην πιτσιρίκα και στον μεσήλικα. Ενδεχομένως και με τη μαμά της. Απέκλεισα τη γιαγιά, κυρίως επειδή την υποδύεται η Χάρις Αλεξίου. Και περίμενα να δω ερωτικές σκηνές πάνω στο πιάνο με το φως του ήλιου να τρυπώνει ανάμεσα από βαριές κουρτίνες, με την κορύφωση να ακολουθεί τη δική της παρτιτούρα από νότες και αναστεναγμούς -παπακαλιατικά πράγματα δηλαδή. Λάθος. Στα δύο πρώτα επεισόδια, ο Παπακαλιάτης, έχει πάρει την αγία ελληνική οικογένεια και τη σταυρώνει πάνω στις ίντσες της οθόνης. Ενας τελειωμένος γάμος και η προβληματική σχέση των γονιών με τα παιδιά τους. Μία κρυφή gay σχέση δύο αγοριών που υποδύονται τους straight. Μία οικογένεια όπου ο πατέρας κακοποιεί σύζυγο και γιο, ενώ η τοπική κοινωνία αδιαφορεί. Και ένας προαναγγελθείς φόνος.

Παρακολουθώντας το δεύτερο επεισόδιο, αναρωτήθηκα πόσοι καναπέδες ανά την επικράτεια θα γέμισαν από αμηχανία. Πόσοι από τους θεατές θα κοιτάχτηκαν σιωπηροί ή θα απέφυγαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον. Και πόσα ζευγάρια θα έχουν κάνει την κουβέντα που έπαιζε στην οθόνη, με θέμα τον σεξουαλικό προσανατολισμό του γιου. Και κάπως έτσι, ο Παπακαλιάτης τα έβαλε όλα στο ταψί του και έψησε ένα σενάριο που τα έχει όλα: έρωτα, κοινωνικά θέματα, έγκλημα. Γιατί δηλαδή να μη γητέψει τα μηχανάκια της τηλεθέασης; Ναι, εντάξει, καμιά φορά αισθάνεσαι ότι έχει υπεραπλουστεύσεις ή trendy επιτηδεύσεις. Αλλά παραμύθι διηγείται ο άνθρωπος, πρωτίστως θέλει να ψυχαγωγήσει, να γίνει από όλους κατανοητός.

Και δεν είναι μόνο αυτό: σε μία περίοδο που η ελληνική μυθοπλασία ταξιδεύει στην επαρχία για να βρει παράνομους έρωτες, ιστορίες εκδίκησης με λαϊκό soundtrack, ο Παπακαλιάτης, ναι, μας ξεβλαχεύει. Θυμίζει ότι το κοινό, ακόμα και το εγχώριο, είναι πιο μπροστά από εκεί που το έχουν τοποθετήσει άλλοι δημιουργοί. Θα έπαιζε στο Netflix; Γιατί όχι; Είναι καλύτερη σειρά από άλλες και άλλες που έχουμε δει. Ανυπομονούμε για τη συνέχεια, διαμαρτυρόμενοι για τη μη μετάδοση επεισοδίου την ερχόμενη Πέμπτη, λόγω εθνικής επετείου. Ας το προβάλουν και θα δουν τα Rafale να πετούν πάνω από τους Παξούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News