Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά αυτή περίοδος που διανύουμε είναι ίσως η πιο ήρεμη της τελευταίας δεκαπενταετίας, όσον αφορά τις λεγόμενες «λαϊκές κινητοποιήσεις». Ούτε καθημερινές διαδηλώσεις έχουμε, ούτε κλεισμένους δρόμους στο κέντρο, ούτε φασαρίες, ούτε απεργίες. Βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας κίτρινα γιλέκα στην Γαλλία, πορείες εξαγριωμένων στην Ιταλία, απεργίες κλάδων στην Βρετανία, όταν όμως στρέφουμε το βλέμμα μας στην Αθήνα αντιλαμβανόμαστε μια αλλόκοτη κοινωνική ραστώνη. 

Περίεργο πράγμα για την οικονομική κρίση που μας χτυπάει σαν χταπόδι, αλλά  και για τα πάγια ελληνικά χούγια. Ακρίβεια, πληθωρισμός, μειωμένη αγοραστική δύναμη, πανάκριβη βενζίνη και πετρέλαιο κίνησης, ανυπόφορο πετρέλαιο θέρμανσης, εξωπραγματικοί λογαριασμοί ρεύματος, αυτά μας περικυκλώνουν. Κανονικά θα ‘πρεπε να ‘χουμε βγει από τα ρούχα μας, θα ΄πρεπε να έχουμε ξεχυθεί στους δρόμους και να τα ‘ χουμε κάνει λαμπόγυαλο.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ τραβάει τα μαλλιά του, δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται. Η ρητορική του μιλά για μια κοινωνία σε βαθιά ανθρωπιστική κρίση, μιλά για την ακριβότερη, την πιο άδικη, την πιο αυταρχική και την πιο δυστυχισμένη χώρα της Ευρώπης. Οι εφημερίδες του βρίθουν από στοιχεία εξαθλίωσης των Ελλήνων, όμως οι Έλληνες που παγίως εξεγείρονταν για ψύλλου πήδημα, τώρα δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να κάνουν κάτι. 

Στα αριστερόστροφα μάτια τους είναι τρομακτικό να έχουμε το μεγαλύτερο αριστερό κόμμα της Ευρώπης αλλά αυτό να μην μπορεί να κινητοποιήσει ούτε έναν άνθρωπο. Και είναι πιο τρομερό να έχουμε μια από τις αυταρχικότερες κυβερνήσεις της ηπείρου και κανένας πολίτης να μην δείχνει την παραμικρή διάθεση να την αποδοκιμάσει μήτε στους δρόμους μήτε στις δημοσκοπήσεις. Είναι απίστευτο να είμαστε μια οικονομία στα χέρια μιας αδηφάγας οικογενειακής συμμορίας και ο απλός κόσμος να οδεύει ολοταχώς προς την ανανέωση της εντολής αυτής της συμμορίας.

Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η ραστώνη είναι η ηρεμία πριν την ανατροπή. Τι άλλο να πουν; Στο μυαλό τους, τα ρεύματα δυσαρέσκειας βράζουν αλλά είναι υπόγεια και κρύβονται διότι η επικοινωνιακή επιφάνεια είναι εξαγορασμένη από την κυβέρνηση. Πρόκειται για άρνηση τους να αντικρύσουν την πραγματικότητα. Οι πιο νουνεχείς δίνουν άλλες εξηγήσεις, όπως «η κυβέρνηση έχει παγιώσει την πεποίθηση ότι δίνει, δεν παίρνει» ή «υπάρχει ακόμα αρκετό μαύρο χρήμα και ξοδεύεται». Ισχύουν αυτά και πιθανότατα πολλά ακόμα πέραν τούτων. 

Πλην εγώ τείνω να καταλήξω σε κάτι απλούστερο, ίσως και φιλοσοφικότερο. Οτι τελικά, κάτι μάθαμε από την κρίση του 2010-19. Εστω κι αν ακόμα πιστεύουμε ότι  λεφτόδεντρα υπάρχουν, πειστήκαμε πως δεν τα τρυγούν οι φασαρίες στους δρόμους και οι πάνω-κάτω πλατείες. Μάθαμε επίσης ότι οι δύσκολες βεβαιότητες είναι προτιμότερες από τους έωλους πειραματισμούς, ειδικά όταν γύρω μας υπάρχουν ζόρια. Θυμηθήκαμε, ίσως, το πατρογονικό «κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει». Επίσης, μάλλον μάθαμε ότι με την τυφλή οργή δεν γεμίζει το στομάχι. Ενδεχομένως δε, να ανακαλύψαμε ασυναίσθητα και την σοφία που περικλείει η φράση «την επανάσταση την κάνουν οι φανατικοί και την καρπώνονται τα καθάρματα».  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News