Ηταν χειριστική και συνάμα δολοφονική, φαινομενικά πρόσχαρη και συμπαθής, πραγματικά υποχθόνια και μοχθηρή, μια διχασμένη προσωπικότητα, απόλυτα φυσιολογική εξωτερικά, σκοτεινή εσωτερικά, που δρούσε με κίνητρο αποκλειστικά το κέρδος. Για την Πάμελα Χαπ ο λόγος, η οποία καταδικάστηκε δις για ανθρωποκτονία από πρόθεση και ήταν ύποπτη για τον φόνο της ίδιας της μητέρας της.

Η υπόθεση που είχε σοκάρει πριν από μερικά χρόνια την αμερικανική κοινή γνώμη, αποτέλεσε τη βάση για τη δημιουργία του «The Thing About Pam», μια τηλεοπτική σειρά έξι επεισοδίων (παραγωγής NBC) που αφηγείται την ιστορία της δολοφόνου «Παμ», την οποία υποδύεται η Ρενέ Ζελβέγκερ.

«Αυτή η υπόθεση εστιάζει ιδιαίτερα στην προκατάληψη επιβεβαίωσης και στο πώς μπορούμε όλοι να αντιληφθούμε αυτό που έχουμε μπροστά μας με πολύ διαφορετικό τρόπο», εξήγησε η ίδια ηθοποιός. «Είτε επειδή κοιτάμε μέσα από το πρίσμα των δικών μας εμπειριών είτε επειδή θέλουμε αυτό που βλέπουμε να αφηγείται μια συγκεκριμένη πλευρά της ιστορίας, ούτως ώστε επιβεβαιώνει ένα συμπέρασμα», πρόσθεσε.

Γιατί στην αρχή κανείς δεν πιστεύει ότι η ψευτοπροσηνής Παμ Χαπ θα μπορούσε να είναι ο αδίστακτος και παμπόνηρος άνθρωπος που απέδειξε ότι είναι, ένα μακιαβελικό μυαλό που μηχανορραφεί, ούτως ώστε να καταδικαστεί ένας άνδρας, ο Ρας Φάρια, για τον φόνο της συζύγου του και φίλης της, Ελίζαμπεθ «Μπέτσι» Φαρία, η οποία βρήκε τραγικό θάνατο μέσα στο σπίτι της με 55 μαχαιριές.

Οταν, όμως, ύστερα από τέσσερα χρόνια στη φυλακή, ο άτυχος άνδρας κατάφερε να αποδείξει ότι δεν ήταν ο ένοχος (απαλλάχτηκε χάρη στο ενδιαφέρον που προκάλεσε για την υπόθεση το podcast Dateline του NBC) κατέληξε εκείνη στο εδώλιο ως δικαιούχος ενός ασφαλιστηρίου συμβολαίου που είχε συνάψει η «Μπέτσι» και κύρια, κατ’ επέκταση, ύποπτος.

Τότε η Παμ, επιδιώκοντας να στρέψει την προσοχή μακριά της, σκηνοθέτησε την απαγωγή της, ενώ στη συνέχεια σκότωσε τον άνδρα που υποστήριζε ότι σχεδίαζε να την απαγάγει. Ωστόσο, κάποια στιγμή το αφήγημά της κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και καταδικάστηκε, τελικά, για τις δύο δολοφονίες που διέπραξε (της φίλης της και του τάχα απαγωγέα της) ενώ τη γλίτωσε για τη δολοφονία της μητέρας της, η οποία βρήκε τραγικό θάνατο, πέφτοντας –φυσικά, όχι κατά λάθος– από το μπαλκόνι του διαμερίσματός της.  

«Με γοήτευσε αυτή η ιστορία, βασίζεται σε μια σειρά από κλιμακούμενους παραλογισμούς. “Πώς είναι δυνατόν;” διερωτάται κανείς με κάθε ανατροπή. Η Παμ Χαπ είναι ένα άτομο που έχει μάθει πολύ καλά να χειρίζεται τις περιστάσεις, η προσωπικότητά της είναι διχασμένη, αλλά καταφέρνει να τη συγκαλύπτει τέλεια. Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο συναρπαστική πτυχή: ο τρόπος με τον οποίο αυτοπαρουσιάζεται, διαψεύδει αυτό που πραγματικά συμβαίνει στο μυαλό της», εξήγησε η Ζελβέγκερ.

Η βραβευμένη με δύο Οσκαρ αμερικανίδα ηθοποιός, που κατέστη παγκοσμίως διάσημη χάρη στο «Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς» (2001), «απέδειξε για ακόμη μια φορά πόσο ικανή είναι στο να μεταμορφώνεται. Αλλωστε είναι μια ηθοποιός που ποτέ δεν φοβήθηκε να “ασχημύνει” ή να αλλάξει άρδην την εμφάνισή της για να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες της», γράφει η Corriere della Sera. Σε τι, όμως, ακριβώς, αναφέρεται η ιταλική εφημερίδα; Στο γεγονός ότι για να υποδυθεί κατά το δυνατόν πειστικότερα την Παμ Χαπ, η 53χρονη Ζελβέγκερ χρειάστηκε να παχύνει (χάρη και σε μια σειρά από προσθετικά) κατά πολλά κιλά, τόσο στο πρόσωπο όσο και στο σώμα.  

Αλλά ήδη από την εποχή της «Μπρίτζετ Τζόουνς» είχε υποβληθεί σε μια υπεθερμιδική δίαιτα για να μπορέσει να ερμηνεύσει την αδέξια και παχουλή λονδρέζα σινγκλ, ενώ στη συνέχεια χρειάστηκε να χάσει, μέσα σε λίγους μήνες, πάρα πολλά κιλά, ώστε να χωράει στα φορέματα με τις πούλιες και τα κρόσσια του «Chicago». 

Κάποια στιγμή εξαφανίστηκε από το προσκήνιο για μία εξαετία, από το 2004 έως το 2010. «Ημουν εξαντλημένη, δεν έδινα ποτέ στον εαυτό μου χρόνο να ανακάμπτει μεταξύ των έργων. Και, στο τέλος, την πλήρωσα. Ο ήχος της φωνής μου με έκανε να αισθάνομαι άσχημα», είχε παραδεχτεί η ίδια, πριν επιστρέψει εμφανώς αλλαγμένη «λόγω της υπερβολικής προσφυγής στην πλαστική χειρουργική», αναφέρεται στο δημοσίευμα της Corriere. Πάντως, το 2019 η Ρενέ Ζελβέγκερ μεταμορφώθηκε ξανά, σε «Τζούντι Γκάρλαντ» αυτή τη φορά, κερδίζοντας ένα δεύτερο χρυσό αγαλματίδιο.

Οσο για την τελευταία της μεταμόρφωση, στην Αμερική προκάλεσε εντύπωση το γεγονός ότι η σειρά χαρακτηρίστηκε μαύρη κωμωδία, με πολλούς να κρίνουν ακατάλληλη την κωμική χροιά της αφήγησης μιας διπλής ανθρωποκτονίας. «Εκρινα σημαντικό το να περιλάβω και ελαφρότητα στην αφήγηση αυτής της ιστορίας», εξήγησε η ηθοποιός, που είναι και εκτελεστική παραγωγός της σειράς. «Θεωρώ ότι η αντιπαράθεση μεταξύ της τραγωδίας από τη μία πλευρά και του, ενίοτε κωμικού, παραλογισμού είναι μια σημαντική πτυχή αυτής της υπόθεσης. Το αφήγημα που παρουσιάζει η δολοφόνος ως δική της εκδοχή της ιστορίας, καταλήξαμε να το αποκαλούμε “Τα οράματα της Παμ”. Είναι παράλογο και διασκεδαστικό, εάν επιτρέψεις στον εαυτό σου να το δει έτσι», συμπλήρωσε.