«Αυτό είναι το λουλούδι του παρτιζάνου. O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao», τραγουδούσε στα περσικά ένα κοριτσάκι μόλις εννέα χρονών, μέσα στη νύχτα, πάνω σε μια ταράτσα, κάπου στο Ιράν, με τα μάτια της κλειστά και στραμμένα προς τον ουρανό, κρατώντας σφιχτά στο χέρι της ένα ροζ μικρόφωνο. Τη συγκινητική εκτέλεση του πασίγνωστου τραγουδιού-ύμνου των ιταλών παρτιζάνων κατά τη διάρκεια του B΄ Παγκόσμιου Πολέμου από την μικρή Ιρανή, απαθανάτισε με την κάμερά του ο Μαχμούντ Αμίρι-Μικχαντάμ, μέλος της ΜΚΟ «Iran Human Rights». «Με αυτή τη γενιά το Ιράν έχει λαμπρό μέλλον», έγραψε στο Twitter, αφότου ανάρτησε το βίντεο.  

«Αστυνομία, γιατί πρέπει να φύγω; Τον δρόμο δεν τον κληρονομήσατε από τον πατέρα σας», εμφανίζεται να δηλώνει με περίσσιο θάρρος μια νεαρή γυναίκα σε ένα άλλο βίντεο. «Εσύ ήρθες στη χώρα μου και μάχεσαι εναντίον μου και εναντίον του λαού μου», βροντοφωνάζει, εκφράζοντας μία ευρέως διαδεδομένη, τουλάχιστον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αίσθηση: «πως αυτό το καθεστώς δεν είναι ιρανικό, πρόκειται περί ενός “εισβολέα”, όπως στο τραγούδι “Bella Ciao”», γράφει η Βιβιάνα Μάτσα της Corriere della Sera. «Με την “αγανάκτηση και την ελπίδα” που ο βραβευμένος με Oσκαρ σκηνοθέτης Ασγκάρ Φαραντί διέκρινε στα πρόσωπα των πολύ νεαρών γυναικών που βγήκαν στους δρόμους τον Σεπτέμβριο του 2022, οι Ιρανοί ανακαλύπτουν ξανά τον εαυτό τους και την ταυτότητά τους», συμπληρώνει.

«Τα αποκαλούν αγόρια και κορίτσια της δεκαετίας του ογδόντα, επειδή γεννήθηκαν γύρω στο 1380, σύμφωνα με το ιρανικό ημερολόγιο (τώρα διανύουμε το 1401). Ανήκουν σε διαφορετική γενιά σε σχέση με τις προηγούμενες. Είναι μια αναιδής γενιά, που δεν αποδέχεται το όχι ως απάντηση», ανέφερε στην ιταλίδα δημοσιογράφο ο Φαραμάντ Αλιπούρ, πρώην εκπρόσωπος του αντιπολιτευόμενου «Πράσινου Κινήματος» (2009) που ζει αυτοεξόριστος στην Ιταλία.

«Μεγάλωσαν όχι μέσα στις κακουχίες του πολέμου Ιράν-Ιράκ όπως εμείς, αλλά στα χρόνια του Αχμαντινετζάντ, κατά τα οποία, παρά την κακοδιοίκηση και τη διαφθορά, η τιμή του πετρελαίου ήταν 100 δολάρια το βαρέλι και εισέρρεαν πολλά χρήματα στη χώρα. Δεν κατασκεύασαν τίποτα, αλλά υπήρχε μια ελάχιστη ευημερία. Επιπρόσθετα ανήκουν σε μία κοινωνία στην οποία τα παιδιά και όχι οι γονείς φέρουν την ευθύνη για το σπίτι. Το 2009 προσέχαμε πολύ για να μην υπονομεύσουμε τις διαδηλώσεις: εάν κάποιος διαδηλωτής πετούσε πέτρες σε μια τράπεζα ή σε μια βιτρίνα, οι άλλοι τον σταματούσαν. Αυτοί δεν είναι σαν εμάς. Δεν βγαίναμε στους δρόμους, όταν μας το ζητούσαν οι ρεφορμιστές ηγέτες. Αυτοί δεν έχουν ηγέτες, και δεν φαίνεται να θέλουν, και δεν τους νοιάζει ποια κυβέρνηση θα ακολουθήσει. Ο μοναδικός ηγέτης που επικαλούνται είναι ο Χαμενεΐ, ζητώντας τον θάνατό του», εξήγησε.

Είναι «ένα αυθεντικό κίνημα», υποστήριξε, μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα, ο ιρανός συγγραφέας Μοχάμαντ Τολουέι, άρτι αφιχθείς στο Μιλάνο από την Τεχεράνη. «Οι διαδηλώσεις έχουν επεκταθεί σε περισσότερες πόλεις, ο αριθμός των διαδηλωτών είναι μικρότερος, αλλά είναι πιο αποφασισμένοι σε σχέση με το παρελθόν. Δεν φοβούνται να πεθάνουν και αυτό είναι μια ορατή αλλαγή για μένα, που παρατηρώ εδώ και χρόνια τις συγκρούσεις στους δρόμους. Κατεβαίνω στις πλατείες από το 1999, έχω γράψει για αυτό, έχω διαδηλώσει, αλλά οι διαμαρτυρίες, φέτος, είναι διαφορετικές από όλες τις άλλες φορές. Οχι σε σχέση με την κυβερνητική καταστολή αλλά με εκείνους που πεθαίνουν στο δρόμο. Πολλοί ηλικιωμένοι τους υποστηρίζουν γιατί πιστεύουν ότι θα πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους. Αυτοί οι νέοι είναι η φωνή τους», είπε.

Οταν τον Ιανουάριο του 2020 οι Φρουροί της Επανάστασης κατέρριψαν αεροσκάφος των Διεθνών Ουκρανικών Αερογραμμών, γεμάτο Ιρανούς που επρόκειτο να μεταβούν αρχικά στο Κίεβο και στη συνέχεια στον Καναδά, η οργή ήταν τεράστια, αλλά λίγοι κατέβηκαν στους δρόμους ενώ επιτηρούνταν στενά από τις Αρχές.

«Αυτή τη φορά κινητοποιείται η μεσαία τάξη, η νέα γενιά της μεσαίας τάξης. Το θέμα δεν είναι το ψωμί ή η δουλειά, είναι η ελευθερία. Και η κυβέρνηση χρησιμοποιεί για άλλη μια φορά τις φτωχότερες τάξεις ως μέσο καταστολής. Οι κατώτερες τάξεις έχουν καταπιεστεί περισσότερο από όλες τις άλλες στην Ισλαμική Δημοκρατία, αλλά όποτε το καθεστώς δυσκολεύεται να ελέγξει την ανώτερη μεσαία τάξη, στρατολογεί τους φτωχότερους με πλύση εγκεφάλου», εξήγησε ο ιρανός συγγραφέας. 

«Η γενιά μου μεγάλωσε με πολλούς φόβους – με την επανάσταση, τον πόλεμο, την καταπίεση στην οικογένεια, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, αλλά αυτοί οι νέοι, που θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου, μεγάλωσαν με ειρήνη στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του Διαδικτύου, και εκφράζουν τις επιθυμίες μας χωρίς φόβο. Εάν ήμασταν γενναίοι όσο αυτοί, θα είχαμε κερδίσει το 2008 και θα είχαμε αλλάξει την κυβέρνηση του Ιράν. Ζηλεύω, μακάρι να μπορούσα να αφήσω τους φόβους μου στην άκρη και να πεθάνω στο δρόμο για να κάνω τη διαφορά. Αλλά η γενιά μου είναι αιχμάλωτη του συντηρητισμού και της επίκτητης αδυναμίας», παραδέχτηκε ο Μοχάμαντ Τολουέι.