Μια ομάδα διαρρηκτών καταστρώνει ένα μεγαλοφυές σχέδιο για να κλέψει ένα φορτίο χρυσού. Αυτό είναι το βασικό στόρι της ταινίας «The Italian Job» («Ληστεία α λα ιταλικά» ήταν ο ελληνικός τίτλος), με τον Μάικλ Κέιν και τον Μπένι Χιλ, που κυκλοφόρησε το 1969. Το 2003 προβλήθηκε στις αίθουσες το ριμέικ της ταινίας, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Μαρκ Γουόλμπεργκ, Εντουαρντ Νόρτον, Τζέισον Στέιθαμ και την εκτυφλωτική Σαρλίζ Θερόν. Και το 2022, οργανώθηκε, σύμφωνα με το Politico, η πολιτική «Ληστεία α λα ιταλικά» με πρωταγωνιστές τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον Ματέο Σαλβίνι και την «τρομακτική» για τη φιλελεύθερη Ευρώπη Τζόρτζια Μελόνι, άλλοτε (;) θαυμάστρια του Μπενίτο Μουσολίνι. 

Το «σενάριο» που είναι βγαλμένο από την πραγματική ζωή αφορά το πώς οι τρεις πολιτικοί ανέτρεψαν τον πρωθυπουργό Μάριο Ντράγκι και συμφώνησαν πίσω από κλειστές πόρτες να βάλουν στην άκρη τις μεταξύ τους αντιζηλίες για να κατακτήσουν την εξουσία, με τη Μελόνι στον ρόλο της υποψήφιας πρωθυπουργού.

Η πολιτική «Ληστεία α λα ιταλικά» που εκτυλίχθηκε στη Ρώμη έχει και μια κινηματογραφική πινελιά από Τζέιμς Μποντ της ψυχροπολεμικής εποχής: υπάρχει ο απαραίτητος Ρώσος στον ρόλο του κακού, ο Βλαντίμιρ Πούτιν, που λέγεται ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην υπόθεση.   

Σύμφωνα με το Politico, στην καρδιά του καλοκαιριού, στις 27 Ιουλίου, ένα βράδυ με αποπνικτική ζέστη, λίγες μόνο ημέρες μετά την παραίτηση του Μάριο Ντράγκι (21 Ιουλίου), οι «τρεις» συναντήθηκαν σε ένα κλειστό δωμάτιο με ένα μακρόστενο τραπέζι στο επιβλητικό Παλάτσο Μοντετσιτόριο, το ανάκτορο της Ρώμης που στεγάζει την Κάτω Βουλή. 

Ο δισεκατομμυριούχος και πρώην πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, 85 ετών, ο πρώην υπουργός Εσωτερικών και ηγέτης του ξενοφοβικού κόμματος Λέγκα του Βορρά, Ματέο Σαλβίνι, 49 ετών, και η δυναμική επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος Αδέλφια της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι, 45 ετών, έμειναν εκεί επί τέσσερις ώρες ως αργά τη νύχτα. 

Και στο τέλος βγήκε «λευκός καπνός». Μετά την πολιτική κρίση που οδήγησε στην πτώση του Ντράγκι, και η οποία έφερε τα «δακτυλικά αποτυπώματα του Βλαντίμιρ Πούτιν» σύμφωνα με τον αρθρογράφο της ιταλικής Corriere Della Sera, Φεντερίκο Φουμπίνι, οι πρωταγωνιστές της κρίσης σχεδίασαν μια «κεντροδεξιά» εκλογική συμμαχία. Για να πετύχουν τον κοινό στόχο τους, έπρεπε να παραμερίσουν προσωπικές ατζέντες και πολιτικές διαφορές προς όφελος μιας υποψηφιότητας που έδειχνε ότι μπορούσε να τραβήξει το κάρο –της ανερχόμενης Μελόνι. 

Το γεύμα στη Βίλα Γκράντε 

Η απάντηση στο ερώτημα πώς η Μελόνι επιβλήθηκε τελικά στους δύο πολιτικούς και επέβαλε την πρωτοκαθεδρία της –λεηλατώντας και στην κάλπη τα ποσοστά της Λέγκας του Σαλβίνι– έχει ως βασικό σταθμό ένα γεύμα που έγινε στις 19 Ιουλίου, λίγο πριν από την αναγκαστική παραίτηση του Ντράγκι, στη βίλα του Μπερλουσκόνι.    

«Η συνωμοσία μεταξύ των δεξιών κομμάτων», ανέφερε το Politico, εξυφάνθηκε σε ένα σκιερό τραπέζι στον κήπο της πολυτελούς Βίλα Γκράντε του ζάμπλουτου πρώην Πρωθυπουργού στη Ρώμη, όπου κάθονταν, εκτός από τον οικοδεσπότη, ο Σαλβίνι και μερικοί ακόμα πολιτικοί παράγοντες. Στην παρέα προστέθηκε τηλεφωνικά και η Μελόνι. Και κάπως έτσι, «μεταξύ ξιφία και σαλάτας» όπως έγραψε ο ιταλικός Τύπος, οι ισχυροί της ιταλικής Ακροδεξιάς «έφαγαν» τελικά τον Ντράγκι.

Το κρίσιμο επόμενο βήμα ήταν η στρατηγική. Ποιες θα ήταν οι θέσεις που θα υποστήριζαν τα τρία κόμματα ώστε να μεγιστοποιήσουν την εκλογική επιρροή τους και, κυρίως, σε περίπτωση νίκης, ποιο θα ήταν το πρόσωπο που θα πρότειναν για πρωθυπουργό. 

Με φόντο τη «Ναυμαχία της Ναυπάκτου»

Αυτό έμελλε να κριθεί στην προαναφερθείσα συνάντηση που είχαν οι «τρεις» μερικές μέρες αργότερα, το βράδυ της 27ης Ιουλίου στο Παλάτσο Μοντετσιτόριο. Στην αίθουσα με το μακρόστενο τραπέζι στο οποίο κάθισαν Μελόνι, Σαλβίνι και Μπερλουσκόνι δεσπόζει ένας πίνακας με θέμα τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, στην οποία τα χριστιανικά κράτη της Δύσης νίκησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η νίκη των Δυτικών σε μία από τις σημαντικότερες ναυμαχίες της παγκόσμιας Ιστορίας έχει ισχυρό συμβολισμό για τους δεξιούς πολιτικούς, σχολίασε το Politico, «καθώς θεωρείται η μητέρα όλων των νικών εναντίον του Ισλάμ».

Η επιλογή του χώρου της συνάντησης ήταν μια πρώτη νίκη για τη Μελόνι καθώς λέγεται ότι είχε κουραστεί από την τακτική του Μπερλουσκόνι να καλεί σε συναντήσεις στη βίλα του, σαν να ήταν ο ίδιος ο επικεφαλής της συμμαχίας. Η Μελόνι απαίτησε η συνάντηση να γίνει σε θεσμικό περιβάλλον. Με «όπλο» τις δημοσκοπήσεις που έφερναν το κόμμα της πρώτο μεταξύ των τριών, ζήτησε από τους δύο πολιτικούς να δεσμευτούν ότι ο ηγέτης του πρώτου κόμματος θα ήταν και υποψήφιος πρωθυπουργός. 

Το τελεσίγραφο της Μελόνι

Μπερλουσκόνι και Σαλβίνι δεν ήταν εύκολο να καταπιούν τον εγωισμό τους και να αφήσουν τον πρώτο λόγο σε μία πολιτικό που είχε μικρότερη εμπειρία από τους ίδιους. Η Μελόνι το γνώριζε και γι’ αυτό, μια μέρα πριν από τη συνάντησή στο Παλάτσο Μοντετσιτόριο, τους είχε προειδοποιήσει με δημόσια δήλωσή της –που ήταν ουσιαστικά ένα τελεσίγραφο– πώς αν δεν υπήρχε συμφωνία για την πρωθυπουργία, δεν θα υπήρχε καμία συμφωνία μεταξύ τους. Στη διάρκεια των τεσσάρων ωρών, οι διαβουλεύσεις διακόπηκαν δύο φορές για να γίνουν εσωτερικές συναντήσεις των τριών αρχηγών με στελέχη των κομμάτων τους. Και αργά τη νύχτα επιτεύχθηκε συμφωνία.  

Από εκείνο το βράδυ, η Μελόνι ήταν ουσιαστικά η αρχηγός της Δεξιάς στην Ιταλία, σημειώνοντας ένα εντυπωσιακό άλμα για την επικεφαλής ενός κόμματος που είχε λάβει μόλις 4% στις εκλογές του 2018. Η αναγνώριση ότι αυτή είχε πια τον πρώτο λόγο ενίσχυσε κι άλλο τα δημοσκοπικά της ποσοστά. Υστερα από 20 χρόνια κατακερματισμού των δυνάμεων της Δεξιάς στην Ιταλία, υπήρχε συμφωνία για κοινή πορεία. Και η εκλογική νίκη που ακολούθησε αναμένεται να οδηγήσει τη Μελόνι στην πρωθυπουργική καρέκλα. 

Θα τους χωρίσει ο Πούτιν; 

Βεβαίως, όλα αυτά συνέβησαν σε μια χώρα που μετράει 70 κυβερνήσεις σε 77 χρόνια και όπου συχνά οι συμφωνίες ισχύουν μέχρι κάποιος να τις αθετήσει. Το πρώτο τεστ για τη Μελόνι θα είναι το πώς θα μοιράσει τις καρέκλες ανάμεσα στα κόμματα στο νέο υπουργικό συμβούλιο. Και οι πολιτικοί αναλυτές στην Ιταλία βάζουν ήδη στοιχήματα για το αν μετά το εξάμηνο ο Σαλβίνι θα επαναλάβει την προσφιλή τακτική του, «με το ένα πόδι μέσα, με το άλλο έξω» από την κυβέρνηση, ασκώντας κριτική εκ των έσω, π.χ. επειδή δεν θα μειώνονται οι φόροι όσο γρήγορα το είχαν σχεδιάσει. Και όπως συμβαίνει στον κινηματογράφο, έτσι και στην πολιτική, υπάρχει και ο ρόλος του κακού. Σε αυτή την περίπτωση, είναι ο Πούτιν. Τον οποίο στηρίζουν Σαλβίνι και Μπερλουσκόνι τασσόμενοι κατά των κυρώσεων της Δύσης εναντίον της Ρωσίας. Ενώ η Μελόνι ήδη στήριξε δημόσια τον Ζελένσκι και παραμένει σταθερά υπέρ του ΝΑΤΟ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News