Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών ανοίγει τον δρόμο για μια νέα περίοδο αβεβαιότητας στη Ρώμη και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι Ιταλοί επιβεβαίωσαν τις δημοσκοπήσεις και εξέλεξαν την πιο δεξιά κυβέρνηση από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με κερδισμένη την Τζόρτζια Μελόνι, που δεν κρύβει το φασιστικό παρελθόν της, αν και θεωρεί ότι αυτό δεν καθορίζει ούτε τις θέσεις της ούτε τον τρόπο με τον οποίο σκοπεύει να κυβερνήσει.

Πάντως, το τρίπτυχο «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» είναι αυτό που προέβαλε στους ιταλούς ψηφοφόρους, μαζί με ένα περίεργο μείγμα «πατριωτικών οικονομικών» και φορολογικών ελαφρύνσεων που δεν συνάδουν με τις δημοσιονομικές δυσκολίες της Ιταλίας, η οποία είναι η τρίτη οικονομία της Ευρώπης, με το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος στην ευρωζώνη ως ποσοστό του ΑΕΠ (148% του ιταλικού ΑΕΠ).

Τι συνέβη, όμως, και οι Ιταλοί πέρασαν από τον αξιοσέβαστο τεχνοκράτη Μάριο Ντράγκι στη λαϊκίστρια πολιτικό Τζόρτζια Μελόνι; Ο Ντράγκι, αν και δεν είναι εκλεγμένος, παραμένει το δημοφιλέστερο πολιτικό πρόσωπο στην Ιταλία, με δεύτερη τη Μελόνι και τρίτο τον Κόντε του Κινήματος των Πέντε Αστέρων. Παρά ταύτα, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, ανοίγοντας τον δρόμο για την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό που θα κληθεί να αποδείξει σύντομα αν ήρθε για να μείνει ή για να αποτελέσει άλλον έναν από τους πολλούς διάττοντες αστέρες της ιταλικής πολιτικής σκηνής.

Εχουν προηγηθεί πολλοί πριν από αυτήν. Πρώτος από όλους, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αυτός άνοιξε τον δρόμο και η αλήθεια είναι ότι θα ήταν άδικο να τον χαρακτηρίσει κανείς διάττοντα αστέρα, αφού μεσουρανούσε για αρκετά χρόνια και κατάφερε ακόμη και τώρα, στα 85 του, να το παίζει «σκηνοθέτης» –όπως λέει ο ίδιος– της νέας ιταλικής κυβέρνησης και να διεκδικεί ακόμη και την προεδρία της Γερουσίας, που θα του εξασφαλίσει την πολύτιμη για αυτόν ασυλία.

Ο Μπερλουσκόνι, όμως –ένας Τραμπ πριν από τον Τραμπ–, ήταν σίγουρα εκείνος που έκανε τον λαϊκισμό κυρίαρχη κατάσταση στην ιταλική πολιτική ζωή, που μέχρι τότε ισορροπούσε ανάμεσα στην αστάθεια της απλής αναλογικής, τη διαφθορά του «παλιού» πολιτικού συστήματος και τη φιλοευρωπαϊκή προσέγγιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων.

Μετά τον Μπερλουσκόνι, η κατανάλωση του λαϊκισμού στην Ιταλία χτύπησε κόκκινο. Οι Ιταλοί άρχισαν να ψηφίζουν και να δοκιμάζουν τον ένα λαϊκιστή μετά τον άλλον, με την άνεση που πίνουν εσπρέσο και τρώνε πίτσα. Τα παλιά κόμματα πέρασαν στα αζήτητα και μετά τη Φόρτσα Ιτάλια, πήραν σειρά η Λέγκα του Βορρά –που ήθελε μέχρι και… απόσχιση– τα Πέντε Αστέρια, τα Αδέλφια της Ιταλίας και πάει λέγοντας…

Θα μπορέσει η Μελόνι να αποτελέσει κάτι περισσότερο από έναν ακόμη διάττοντα αστέρα του ιταλικού λαϊκισμού; Δύσκολο και παρακινδυνευμένο να το πει κανείς από τώρα, αλλά ένα είναι σίγουρο: αν δεν σκοπεύει να γίνει ένας ακόμη διάττων αστέρας, θα πρέπει να ρίξει πολύ νερό στο κρασί του λαϊκισμού της. Ισως ακόμη και να τον εγκαταλείψει εντελώς, γιατί αυτά που την περιμένουν είναι πολύ σοβαρά για να μπορέσει να παίζει με… πεπόνια, όπως έκανε στο τελευταίο προεκλογικό βίντεό της στο Tik Tok, κρατώντας στα χέρια της δύο πεπόνια, κοιτώντας πονηρά τον φακό και γράφοντας αυτάρεσκα «Τα είπα όλα».

Μελόνι στα ιταλικά σημαίνει… πεπόνια κι επίσης στην αργκό είναι και τα γυναικεία στήθη. Ωραία και χαριτωμένα όλα αυτά, αλλά η Μελόνι μόνη της έχει μόνο το πεπόνι και όχι και το μαχαίρι. Αυτό το κρατάει μαζί με την ΕΕ, η οποία θα είναι πολύ σκληρή αν τυχόν η ηγέτιδα των Αδελφών της Ιταλίας αποφασίσει να το παίξει τόσο σκληρή, όσο υποσχόταν προεκλογικά, με τα «πατριωτικά οικονομικά» της. Ας περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε αν οι Ιταλοί θα… καταναλώσουν μια ακόμη λαϊκίστικη ηγεσία ή αν θα δείξουν τον δρόμο για κάτι άλλο, που ακόμη δεν γνωρίζουμε!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News