Οι καιρικές συνθήκες στο Βερολίνο ήταν ιδανικές για Μαραθώνιο: θερμοκρασία περί τους 12 βαθμούς Κελσίου, και ταχύτητα ανέμου 4 χλμ/ώρα. Ο Ελιούντ Κιπτσόγκε, ο κορυφαίος μαραθωνοδρόμος όλων των εποχών, είχε… προειδοποιήσει ότι νιώθει υπέροχα – ότι θα πήγαινε για ατομικό ρεκόρ. Το οποίο, στην περίπτωσή του, σημαίνει παγκόσμιο ρεκόρ.

Το πέτυχε, τερματίζοντας, μάλιστα, 30 ολόκληρα δευτερόλεπτα γρηγορότερα σε σχέση με την προηγούμενη κορυφαία του επίδοση (πάλι στο Βερολίνο, το 2018). Την Κυριακή 25/9 ο απίθανος Κενυάτης έγινε ο, μόλις, τέταρτος μαραθωνοδρόμος, μετά τους Τζίμι Πίτερς, Καλίντ Κανουσί και Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ, που κατόρθωσε να βελτιώσει το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ.

Οι προθέσεις του φάνηκαν από νωρίς. Διένυσε τα 10 πρώτα χιλιόμετρα σε 28’.23’’. Στα μισά της διαδρομής το χρονόμετρο έδειχνε 59’.51’’, που είναι επίδοση νικητή σε ημιμαραθώνιο. Και στο τέλος της, 2:01:09. Αφησε τους ανταγωνιστές του πολύ πίσω. Ο συμπατριώτης του, Μαρκ Κορίρ, τερμάτισε δεύτερος με 2:05:58. Ο Αιθίοπας Ταντού Αμπάτε, τρίτος με 2:06:28. Μόλις ολοκλήρωσε τον νέο του άθλο, έπεσε στην αγκαλιά του προπονητή του, Πάτρικ Σανγκ, ο οποίος τον καθοδηγεί εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που ο Κόσμος γνώρισε αυτόν τον υπέροχο αθλητή.

Το ‘χει βάλει σκοπό της ζωής του, να τρέξει την απόσταση των 42.195 μέτρων σε λιγότερο από 2 ώρες, κάτι που μέχρι πριν από τρία χρόνια οι «ειδικοί» θεωρούσαν ακατόρθωτο, τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία. Δεν είναι ζήτημα ταχύτητας, εξηγούσαν, αλλά αντοχής. Γιατί η ανάπτυξη μέσης ταχύτητας 21 χλμ/ώρα επί 120 λεπτά είναι πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες. Μετά τις 12 Οκτωβρίου του 2019 έπαψαν να είναι τόσο κατηγορηματικοί.

Εκείνη τη μέρα, στη Βιέννη, ο κενυάτης υπεραθλητής δικαίωσε το πείραμα που χρηματοδότησε ο σερ Τζιμ Ράτκλιφ, ο πλουσιότερος Βρετανός σύμφωνα με το Forbes, διανύοντας τον Μαραθώνιο σε 1.59’.40’’. Το ρεκόρ δεν αναγνωρίστηκε, επειδή δεν επιτεύχθηκε σε συνθήκες πραγματικού αγώνα. Η διαδρομή ήταν επίπεδη, ευθεία κατά 90%, ενώ υπήρχαν και 41 «λαγοί», οι οποίοι τον… τράβηξαν σε αυτή την επίδοση, και σχημάτισαν ένα ανθρώπινο τείχος που τον προστάτευε από τον άνεμο. Παρόλα αυτά, το «ανέφικτο» έγινε εφικτό. «Πήγαμε στο φεγγάρι και επιστρέψαμε στη Γη», είχε σχολιάσει μετά τον τερματισμό του ο Κιπτσόγκε, για να τονίσει τη σπουδαιότητα του επιτεύγματος.

Εχει τη δική του θεωρία, την οποία είχε την ευκαιρία να αναπτύξει σε διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης μετά το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ του, τον Σεπτέμβριο του 2018. «Τα όρια του ανθρώπου δεν είναι η φυσική του κατάσταση, αλλά το μυαλό και η ψυχή. Την ενέργεια που χρειάζεσαι σε έναν Μαραθώνιο, τη βρίσκεις στην αυτοπειθαρχία και τη θετική σκέψη». Το ίδιο πιστεύει και ο προπονητής του, ο οποίος έχει δηλώσει ότι «τον αθλητή τον κάνει μεγάλο η πνευματική του δύναμη» (κι όχι τόσο τα φυσικά του προσόντα).

Στα 38 του χρόνια (θα τα κλείσει τον Νοέμβριο) ο Κιπτσόγκε απέχει, μόλις, 60 δευτερόλεπτα και κάτι από μια -επίσημη- επίδοση που θα σπάσει το «φράγμα» των δυο ωρών. Είναι ο πρώτος από τους τρεις επόμενους στόχους του. Ο δεύτερος, να κερδίσει στη Νέα Υόρκη και τη Βοστώνη – είναι οι μόνοι από τους φημισμένους Μαραθώνιους που του έχουν ξεφύγει. Στις ΗΠΑ έχει θριαμβεύσει στον Μαραθώνιο του Σικάγο, το 2014, κι έκτοτε δεν αγωνίστηκε ξανά εκεί. Ο τρίτος είναι, βεβαίως, το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι. Αν το κατακτήσει, θα γράψει Ιστορία: θα γίνει ο πρώτος μαραθωνοδρόμος με τρεις Ολυμπιακούς τίτλους, και μάλιστα διαδοχικούς (2016, 2021, 2024). Στη συλλογή του έχει κι άλλα δυο Ολυμπιακά μετάλλια, στα 5.000 μέτρα: ένα αργυρό στο Πεκίνο (2008) και ένα χάλκινο στην Αθήνα (2004).

Ο μικρόσωμος Ελιούντ (με ύψος 1.67μ. και βάρος 52 κιλά), που άρχισε να τρέχει για να ξεφύγει από τη φτώχεια του, ξεπέρασε σε φήμη ακόμη και τον Γκρεμπρσελασιέ, το «ιερό τέρας» των μεγάλων αποστάσεων. Αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της ραγδαίας βελτίωσης των επιδόσεων στο σύγχρονο κόσμο των σπορ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News