Στη συμβολή των οδών Κύπρου και Πατησίων, στην Κυψέλη, υπάρχει ένα πάρκο σε όχι και τόσο καλή κατάσταση. Επιβαρυμένο από τον χρόνο, σχεδόν σακατεμένο από την έλλειψη τακτικής περιποίησης. Αν δεν έχετε επισκεφθεί ποτέ το πάρκο, μπορείτε να διαβάσετε τις αξιολογήσεις των επισκεπτών στη Google. Περιγράφουν έναν χώρο που ουσιαστικά δεν είναι πάρκο, γεμάτο σκουπίδια, χωρίς φωτισμό, που προσελκύει χρήστες ναρκωτικών και άστεγους.

Ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισε να το φτιάξει προκειμένου η περιοχή, όπου λες ότι φυτρώνει μόνο μπετόν, να αποκτήσει μερικές πράσινες ψηφίδες πάνω σε μία γκρίζα εικόνα. Διετέθησαν τα κονδύλια, συγκροτήθηκαν τα συνεργεία και το έργο μπήκε στη φάση της υλοποίησης. Ωστόσο ο Δήμος δεν διαβουλεύτηκε με οργανώσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου που χρησιμοποιούν το πάρκο περίπου ως ιδιόκτητα γραφεία. Οι οργανώσεις άρχισαν δυναμικές κινητοποιήσεις, κοινώς καταστρέφουν τα έργα καλλωπισμού και δεν επιτρέπουν στους δημοτικούς υπαλλήλους να κάνουν τη δουλειά τους. Σήκωσαν πανό με το οποίο ζητούν από τον δήμαρχο να πάρει τα χέρια του από το πάρκο, το οποίο, όπως λένε, είναι χώρος κινηματικής δράσης και συντονισμού. Προφανώς η δράση και ο συντονισμός δεν χρειάζονται φώτα. Επίσης αντιδρούν στην ανάθεση του έργου σε ιδιωτική εταιρεία. Και έτσι παρατηρούμε κάτι σουρεαλιστικό: είναι η πρώτη φορά που πολίτες κινητοποιούνται για να μη γίνει ένα έργο πρασίνου που θα βελτιώσει την καθημερινότητά τους. Προφανώς κανένας από αυτούς που σηκώνουν πανό δεν ρώτησε τους κατοίκους της περιοχής. Και κανένας από τους κατοίκους δεν έχει διάθεση να τους πει δυο λόγια -πρέπει να είναι πολύ γενναίος για να μπλέξει μαζί τους. Πήγαν τα ΜΑΤ. Εντάξει. Και ας υποθέσουμε ότι τα ΜΑΤ παραμένουν και επιβλέπουν το έργο. Εχει καμιά σημασία; Οταν φύγουν θα καταστραφούν τα πάντα. Και φυσικά το κόστος θα αναλάβει ο δημότης Αθηναίων, όχι ο δήμαρχος, εναντίον του οποίου στρέφονται πανό και συνθήματα.

Είναι και το μετρό στα Εξάρχεια. Για το οποίο διαβάζεις ολόκληρα «σεντόνια» που καταλήγουν στο συμπέρασμα για μία κυβερνητική πράξη εκδίκησης προς τον κινηματικό χώρο. Αυτή η θέση είναι αστεία. Πρώτον, γιατί ο σταθμός ήταν στον αρχικό σχεδιασμό που δέχθηκε και προώθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και, δεύτερον, αν μεταφερόταν, θα έπρεπε να αλλάξουν θέση και οι σταθμοί Αλεξάνδρας και Δικαστηρίων καθώς οι σήραγγες πρέπει να έχουν μία συγκεκριμένη καμπυλότητα. Αλλά άντε τώρα να το εξηγήσεις αυτό στον τύπο που ονειρεύεται να ξεκινήσει την επανάσταση από την πλατεία Εξαρχείων. Ούτε που θα καταλάβει ότι το έργο θα είναι εκεί και θα χρησιμοποιείται από τις επόμενες γενιές όταν αυτός δεν θα υπάρχει πια. Και γίνεται ολόκληρη κουβέντα, με την απαραίτητη συμμετοχή των ΜΑΤ, για το αν μία γειτονιά έχει δικαίωμα να μπλοκάρει ένα μητροπολιτικό έργο.

Τι κοινό έχει το μετρό στα Εξάρχεια με το πάρκο της Κύπρου; Πέρα από το προφανές, την αντίληψη, δηλαδή, που λέει ότι μία συνέλευση γειτονιάς (χωρίς καν τους κατοίκους της) μπορεί να επιτρέπει ή να απαγορεύει την εκτέλεση έργων, είναι και κάτι ακόμα: ο φόβος για το μέλλον, στο οποίο, ως γνωστόν, όλοι αυτοί γυρίζουν την πλάτη τους.

Στα Εξάρχεια πιστεύουν ότι όταν φτάσει το μετρό τα ενοίκια θα ξεφύγουν ακόμα πιο ψηλά, οι επιχειρήσεις εστίασης θα περάσουν σε πιο ισχυρά ονόματα και ουσιαστικά το «κίνημα» θα αποτελεί περιθώριο στον φυσικό του χώρο. Και εκτός αυτού, τους ενοχλεί και ο θόρυβος. Δεν βλέπουν πιο πέρα από το επόμενο απόγευμα.

Αντίστοιχα και οι άλλοι, από το πάρκο της Κύπρου, αντιλαμβάνονται ότι η αναβάθμιση του σημείου δεν τους ταιριάζει κοινωνικά και αισθητικά. Εκεί που κάνεις «συνέλευση» και ό,τι άλλο στο σκοτάδι, πλακώνουν οι μαμάδες με τα καρότσια και εσύ κάθεσαι σε ένα παγκάκι που, επιτέλους, φωτίζεται. Εννοείται ότι και στις δύο περιπτώσεις καταγγέλλεται η καταστολή και ο αυταρχισμός του κράτους. Αλλά ποιος είναι αυτός που τολμά να μιλήσει για αυταρχισμό; Αυτός που βάζει σύνορα σε πάρκα και πλατείες;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News