Το «Τζουζέπε Μεάτσα», περισσότερο γνωστό ως «Σαν Σίρο», ένα από τα αρχαιότερα και πιο εμβληματικά γήπεδα ποδοσφαίρου, φαίνεται πως μόλις που προλαβαίνει να συμπληρώσει 100 χρόνια ζωής. Μετά τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2026 θα κατεδαφιστεί, όπως αποκάλυψε η Gazzeta Dello Sport, προκειμένου να ανεγερθεί, στο ίδιο σημείο, ένα νέο, υπερσύγχρονο, το οποίο επίσης θα μοιράζονται οι δυο δημοφιλείς σύλλογοι του Μιλάνου: η Μίλαν και η Ιντερ.

Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, που το κάνει να ξεχωρίζει. Βρίσκεται σε μια αραιοκατοικημένη περιοχή στα περίχωρα της πόλης, σίγουρα όχι από τις ωραιότερες της Λομβαρδίας. Κι όμως, εδώ και δεκαετίες αποτελεί έναν από τους top προορισμούς για όσους επισκέπτονται το Μιλάνο. Προτείνεται από τους τουριστικούς οδηγούς της περιοχής, μαζί με τον γοτθικό καθεδρικό ναό «Ντουόμο», τη φημισμένη «Σκάλα» και τις διάσημες μπουτίκ υψηλής ραπτικής. Οι φίλαθλοι που διαβαίνουν τις θύρες του για πρώτη φορά, αμέσως αντιλαμβάνονται το γιατί.

Ακόμη και με τις εξέδρες του άδειες, προκαλεί δέος. Το μεγαλείο του είναι η Ιστορία που έχει γραφτεί εκεί. Τα αλησμόνητα ματς που φιλοξένησε, οι θρυλικοί παίκτες που πάτησαν το τερέν του, τα αστραφτερά τρόπαια που διεκδικήθηκαν, οι θρίαμβοι και οι τραγωδίες που έχει να διηγηθεί. Στη συνείδηση των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων το «Σαν Σίρο», που φέρει το προσωνύμιο «Scala del Calcio» (Θέατρο του Ποδοσφαίρου), έχει ταυτιστεί με την κραταιά Μίλαν των 7 Κυπέλλων Πρωταθλητριών, με την πρωτοποριακή Grande Inter των ‘60s (του Ελένιο Ερέρα), αλλά και με μια σειρά από ανεξίτηλες στιγμές του παγκόσμιου φούτμπολ, όπως είναι η κατάκτηση της Κούπας του Τσάμπιονς Λιγκ από τον Ζινεντίν Ζιντάν για πρώτη φορά στην προπονητική του καριέρα.

Διόλου τυχαία, σε αυτό το γήπεδο στεγάζεται και το μουσείο της εθνικής Ιταλίας, με κειμήλια από διοργανώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου και του Euro. Η «Σκουάντρα Ατζούρα» έχει πολλά να θυμάται από το «Σαν Σίρο». Εκεί, για παράδειγμα, νίκησε την Αυστρία (1-0) στον ημιτελικό του 1934 και, μια εβδομάδα μετά, στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Γήπεδα υπάρχουν εκατοντάδες σε όλο τον Κόσμο. Αλλά είναι μετρημένα στα δάχτυλα, αυτά που μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει ως «ναούς του ποδοσφαίρου»: το «Γουέμπλεϊ», το «Μαρακανά», το «Μπομπονέρα», το «Μπερναμπέου», το «Καμπ Νου», το «Ανφιλντ», το «Ολντ Τράφορντ» και, ασφαλώς, το καταδικασμένο σε κατεδάφιση «Σαν Σίρο». Οι ρομαντικοί θα ήθελαν να τα βλέπουν για πάντα να στέκουν όπως τα γνώρισαν όταν μυήθηκαν στο ποδόσφαιρο. Οι καιροί, όμως, έχουν αλλάξει. Η σύγχρονη βιομηχανία αθλητικού θεάματος απαιτεί καινούργιες αρένες, με ανέσεις για τον θεατή και χώρους για εμπορικές δραστηριότητες, που θα αποφέρουν έσοδα στον σύλλογο. Μοντέρνες και εντυπωσιακές κατασκευές, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα μερικές από αυτές, αλλά χωρίς τον ξεχωριστό χαρακτήρα των πρωτόγονων γηπέδων της νιότης μας.

Το «Σαν Σίρο», το οποίο χτίστηκε μέσα σε, μόλις, 13 μήνες και εγκαινιάστηκε στις 19 Σεπτεμβρίου του 1926 από τον -τότε- πρόεδρο της Μίλαν, Πιέρο Πιρέλι (της γνωστής οικογενείας), δεν θα έχει την τύχη άλλων παλιών, εμβληματικών γηπέδων που ανακαινίστηκαν. Θα γκρεμιστεί, και στη θέση του θα κατασκευαστεί ένα νέο στάδιο 60.000-65.000 θέσεων, το οποίο θα περιλαμβάνει εμπορικό κέντρο και χώρο διεξαγωγής συναυλιών (5.000 θέσεων). Θα κοστίσει, περίπου, ένα δισεκατομμύριο ευρώ, θα είναι έτοιμο μέσα στο 2027, και θα το μοιράζονται η Μίλαν με την Ιντερ. Ακριβώς όπως συμβαίνει με το παλιό, από το 1947 κι έπειτα.

Οι αντιδράσεις δεν έλειψαν. Κάποιες είχαν κίνητρο το συμφέρον. Κάποιες άλλες, το συναίσθημα. Εχει συσταθεί και ένας σύλλογος (Sì Meazza), που σκοπεύει να προσφύγει στα δικαστήρια για να σωθεί το «Τζουζέπε Μεάτσα», όπως μετονομάστηκε το «Σαν Σίρο» το 1980 προς τιμήν του κορυφαίου ιταλού παίκτη, ο οποίος είχε αποβιώσει 6 μήνες νωρίτερα.

Εγινε και μια προσπάθεια να χαρακτηριστεί ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, όμως έπεσε στο κενό. Η αρμόδια επιτροπή της περιφέρειας της Λομβαρδίας απέρριψε το σχετικό αίτημα, με το σκεπτικό ότι στη σημερινή του μορφή, μετά τις παρεμβάσεις που έγιναν στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, το γήπεδο δεν έχει καμία σχέση με το προπολεμικό κτίσμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News