«Ζητούνται σπουδαστές/ηθοποιοί ηλικίας 25-70, για βοήθεια σε γύρισμα ή και συμμετοχή (είτε με ρόλο είτε με βοηθητικό ρόλο) σε νέο project με γυρίσματα στην Αττική… Δεν θα υπάρχει πληρωμή, όμως η παραγωγή θα κρατήσει όλα τα βιογραφικά των συμμετεχόντων για μελλοντική συνεργασία. Το συγκεκριμένο project είναι ένα τεράστιο project και οι ηθοποιοί που θα συμμετέχουν θα δουλέψουν άμεσα με τον σκηνοθέτη αλλά και τον πρωταγωνιστή (Χρήστος Βασιλόπουλος) αποκτώντας αρκετή εμπειρία».

Με την παραπάνω ανάρτηση στα κοινωνικά του δίκτυα, ο ηθοποιός Χρήστος Βασιλόπουλος προσκάλεσε ηθοποιούς να συμμετέχουν σε μια δουλειά, χωρίς να πληρωθούν. Είναι «τεράστιο project», όπως λέει. Τώρα πώς γίνεται να είναι τεράστιο ένα project και να μην μπορεί να πληρώσει όλο το δυναμικό που χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί, είναι ένα μυστήριο. Να δώσει μια δεκάρα, βρε αδελφέ, έτσι για τους τύπους.

Οπως και να έχει, η ανάρτηση υπόσχεται ότι όσοι ηθοποιοί δουλέψουν αμισθί τώρα, θα τους καλέσουν ξανά για συνεργασία στο μέλλον. Δεν ξεκαθαρίζει, βέβαια, αν τότε θα τους πληρώσουν ή θα τους ζητήσουν και πάλι εθελοντισμό. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε.

Δεν ξέρω τι θα σκεφτεί ένας νέος ηθοποιός, κάποιος που σπουδάζει ή που μόλις βγήκε από δραματική σχολή, διαβάζοντας την παραπάνω αγγελία και πολλές ακόμα παρόμοιες που κυκλοφορούν. Ισως νιώσει την ανάγκη να το κάνει, παραβλέποντας τη φράση «δεν θα υπάρξει πληρωμή», ορμώμενος από την επιθυμία του να βρεθεί σ’ ένα σετ και να συμμετέχει σε γυρίσματα. Ισως πιστεύει ότι έτσι θα μπει σε κύκλους, θα γνωριστεί με ανθρώπους του χώρου και θα του ανοίξουν, ενδεχομένως, πόρτες. Ονειρα θερινής νυκτός που απλώς, βολεύουν τους παραγωγούς που θέλουν να βγάλουν απ’ τη μύγα ξίγκι και βοηθούν μια παράλογη νοοτροπία να συνεχίζεται.

Το επάγγελμα του ηθοποιού απαιτεί πολλές θυσίες, αλλά για κάποιο λόγο στην Ελλάδα του έχουμε φορτώσει και τη θυσία της εργασίας χωρίς απολαβές. Αγγελίες όπως η παραπάνω υπάρχουν γιατί υπάρχει η συγκεκριμένη αντίληψη, ότι δεν πειράζει ένας ηθοποιός να εργάζεται πού και πού τζάμπα, αντιθέτως είναι μέσα στο πρόγραμμα και ίσως, βοηθάει και στην εξέλιξη του.

Το τελευταίο είναι το χειρότερο και απέχει έτη φωτός απ’ την πραγματικότητα. Κανείς δεν σε παίρνει στα σοβαρά αν δέχεσαι να εργάζεσαι χωρίς να πληρώνεσαι. Κανείς δεν σε σέβεται επί της ουσίας, αν βλέπει ότι μπορεί να σ’ έχει μ’ ένα τόσο μικρό, για την ακρίβεια ανύπαρκτο, τίμημα. Σε βλέπει απλώς σαν ένα βολικό γρανάζι που δέχτηκε να δουλέψει βάζοντας απ’ την τσέπη του τα καύσιμα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ούτε τη βενζίνη σου για να πας στο γύρισμα σου δίνουν, σε τέτοιες περιπτώσεις.

Οι πιο ψημένοι στη δουλειά αντιδρούν στη λογική αυτή, αλλά υπάρχουν ένα σωρό άλλοι που πέφτουν στην παγίδα της και ενδίδουν. Γιατί είναι νέοι, γιατί δεν έχουν εμπειρία, γιατί θέλουν διακαώς να ζήσουν το όνειρό τους, γιατί είναι ψώνια, γιατί έχουν πιστέψει ότι σ’ αυτή τη δουλειά έτσι πάει το πράγμα.

Οχι, δεν πάει έτσι. Κι αν πάει, οφείλουμε να το αλλάξουμε. Αφήστε τα τεράστια project να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα μόνα τους. Αφού είναι τεράστια, θα τη βρούνε τη λύση. Ας βάλουν το χέρι στην τσέπη λίγο παραπάνω. Αν η τσέπη τους δεν έχει παραπάνω, ας μη γίνουν. Ας γίνουν τα project που μπορούν να πληρώνουν το προσωπικό που χρειάζονται.

ΥΓ. Αν δεν βρίσκονται ηθοποιοί να δουλεύουν τζάμπα, αναγκαστικά μόνο τέτοια project θα γίνονται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News