Αν παρακολουθώντας τα πρώτα επεισόδια του ριάλιτι «Greece’s Next Top Model», που ξεκίνησε αυτή την εβδομάδα, νιώσατε κάποια αμηχανία, σας δικαιολογώ απόλυτα. Αν κατά διαστήματα νιώσατε σαν να βλέπετε εκπομπή της Ζήνας Κουτσελίνη και αναρωτιόσασταν γιατί τόσο δράμα σε ένα ριάλιτι που υποτίθεται ότι ψάχνει το επόμενο top model της χώρας, πάλι σας δικαιολογώ. Φέτος, ο γνωστός διαγωνισμός μοντέλων εισέβαλε στη μικρή οθόνη φλερτάροντας με τον όρο «cringe». Και το έκανε, χρησιμοποιώντας μια λέξη που την αγαπούν πολύ τελευταία στα τηλεοπτικά σόου, αλλά όχι για τους σωστούς λόγους.

Διαφορετικότητα. Δίνονται μάχες για αυτήν σε όλους τους χώρους. Στον χώρο της μόδας,  δημιουργούνται συνεχώς νέοι δρόμοι που βαίνουν παράλληλα και αμφισβητούν τον κοινότοπο τρόπο σκέψης, σχετικά με το ποιος μπορεί να πάρει τον τίτλο του μοντέλου και να φορέσει τα ρούχα των σχεδιαστών επάνω στις πασαρέλες. Κορίτσια plus size ή μικροκαμωμένα, άτομα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, non binary ή transexual, όπως και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας διεκδικούν κι έχουν κατακτήσει τη θέση τους σε έναν χώρο που παραδοσιακά τα απέρριπτε, επιμένοντας στους δικούς τους, εκλεκτικούς, κανόνες.

Η πρόσκληση για διαφορετικότητα είναι κάτι καλό, μέχρι να μπει στη σκαλέτα ενός ριάλιτι. Εκεί γίνεται συνήθως όχημα για τηλεθέαση, όπως βλέπουμε να γίνεται τώρα στο «Greece’s Next Top Model». Το πρώτο που συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι ο όρος αναμασάται από τους συντελεστές σαν τσίχλα, την οποία φτύνουν ωστόσο αψυχολόγητα, όποτε τους συμφέρει. Ούτε οι ίδιοι το καταλαβαίνουν ότι πέφτουν στη λούπα να επικαλούνται μια επίφαση διαφορετικότητας, η οποία τελικά δεν είναι εκεί παρά για να προσθέτει μερικούς ακόμα αριθμούς στους πίνακες τηλεθέασης.

Είναι κρίμα ότι στο κυνήγι της τηλεθέασης αυτής, χρησιμοποιούνται σαν τυράκια η κακοποίηση ή η ηλικία μιας γυναίκας. Το είδαμε να συμβαίνει από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, με υποψήφιες που στάθηκαν μπροστά στους κριτές και έλαβαν πανηγυρικά την αποδοχή τους. Ενθαρρύνουμε τη διαφορετικότητα, σου λένε αυτοί. Αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από σκληρό και γελοίο ριάλιτι, όταν βλέπεις, για παράδειγμα, μια γυναίκα να ομολογεί την κακοποίησή της ενώ λίγο πριν τής έχουν ζητήσει να κάνει πασαρέλα και λίγο μετά θα της ζητήσουν να βγει με μαγιό και να πάρει πόζες.

Εξίσου ενοχλητικό για τη νοημοσύνη του τηλεθεατή είναι και το δήθεν σπάσιμο του ηλικιακού ορίου. Φυσικά η μόδα έχει ανοίξει πια σε μεγαλύτερες ηλικίες και εκεί έξω υπάρχουν μοντέλα που διαπρέπουν και στα ογδόντα τους ακόμα, αλλά όταν βλέπεις αυτό το concept να μεταφέρεται στο πλατό του ριάλιτι, σου θυμίζει τα παρατράγουδα της Αννίτας Πάνια. Ωριμες και ηλικιωμένες κυρίες, που ξαφνικά θυμήθηκαν ότι θέλουν να γίνουν μοντέλα, παίρνουν πανηγυρικά το πάσο για την επόμενη φάση, αλλά τίποτα δεν σε πείθει ότι πραγματικά το αξίζουν κι αυτό τελικά είναι το πρόβλημα.

Μέσα σε αυτό το χαοτικό σύμπλεγμα ασυναρτησίας, με παρονομαστή τη διαφορετικότητα, η κριτική επιτροπή του σόου μοιάζει με επιτροπή κάποιου σουρεαλιστικού σεναρίου, ενός «Hunger Game» της μόδας ας πούμε, που μπορεί να σε βαφτίσει διαφορετική γιατί της αρέσει το μαλλί σου αφάνα ή να σε θεωρήσει συνηθισμένη επειδή αρνείσαι να το κουρέψεις με την ψιλή. Να κόψει ένα κορίτσι που μοιάζει με τη Ζιζέλ, επειδή είπε μια λάθος λέξη, και να περάσει μια κυρία που φαίνεται ότι δεν έχει κανένα ταλέντο στο μόντελινγκ, επειδή απλώς μας έκανε να συγκινηθούμε με το στόρι της ζωής της και με την ηλικία της.

Είναι αυτό διαφορετικότητα; Το παράλληλο σύμπαν του ριάλιτι έτσι νομίζει. Οι υπόλοιποι κοιτάμε αμήχανα.

ΥΓ. Η Σοφία Χατζηπαντελή, η guest κριτής του φετινού κύκλου, είναι η μόνη που έχει τοποθετήσει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Και είναι απόλαυση να τη βλέπεις να κοιτάει και η ίδια σαστισμένα με όσα συμβαίνουν μπροστά της και βαφτίζονται διαφορετικότητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News