Ωραία λοιπόν. Ο κ. Τσίπρας μιλώντας στο φεστιβάλ της νεολαίας του κόμματός του αναφέρθηκε χωρίς να το υιοθετεί στο σύνθημα «Μητσοτάκη γ…….», το οποίο λανσάρισαν κομματικά τρολ στο Twitter και ουσιαστικά μας είπε ότι καλό είναι αλλά θέλει ακόμα δουλειά (εδώ η ομιλία του κ. Τσίπρα). 

Ανέφερε μάλιστα ότι η νεολαία «με κάθε τρόπο εκφράζει τη μεγάλη δυσφορία της απέναντι σ’ αυτό το καθεστώς» και ότι «πολλές φορές αυτό το κάνει με τρόπο οργίλο, ίσως και απολίτικο, γηπεδικό θα έλεγε κανείς. Τα έχετε ακούσει τα συνθήματα». Και εξήγησε ότι χρέος δικό του και τον δομών του κόμματός του είναι να το μετατρέψουν αυτό «σε συμμετοχή σε κάθε αγώνα που διεκδικεί δικαιοσύνη» και «σε συμμετοχή στην κάλπη για την πολιτική αλλαγή».  

Το σχήμα είναι απλό. Μετατρέπουμε την «αυθόρμητη» αντίδραση των νέων σε πολιτικό προτσές για την ανατροπή του Μητσοτάκη. Θεωρητικά στέκει αλλά υπάρχουν τρία προβλήματα: 

Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι το δεύτερο σκέλος της διαδικασίας δεν το έχουμε δει ακόμη. Εχουμε μείνει στο πρώτο: στην αντιπολίτευση με προσωπικούς χαρακτηρισμούς και χωρίς προτάσεις.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως η άποψη αυτή προσεγγίζει τους νέους αφ’ υψηλού: δεν μπορούν τάχα να εκφραστούν παρά μόνο με «ανώριμα συνθήματα» και χρειάζονται τη σοφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Και το τρίτο πρόβλημα  είναι ότι το σύνθημα που υποστηρίζει ο κ. Τσίπρας ότι εκφράζει την οργή των νέων παρήχθη σε κομματικά γραφεία και λανσαρίστηκε από κομματικά τρολ. Το λάνσαρε δηλαδή «από κάτω» ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με τα δικά του τρολ, όπως κάνει και η ΝΔ με τα δικά της.

Κάπως έτσι ολοκληρώνεται μια «στροφή 360 μοιρών», μια ανακύκλωση της ίδιας κομματικής πρωτοβουλίας. 

Η γραμμή αυτή συνδυάζει την επιφανειακή προσέγγιση ότι η νεολαία ξέρει μόνο να βρίζει και χρειάζεται κομματική καθοδήγηση (σαν να είναι προγλωσσικοί οι νέοι, να μη ξέρουν άλλες λέξεις), με τη δήθεν προχωρημένη άποψη ότι το χιούμορ και η σάτιρα γίνεται μόνο με βρισιές.

Ασφαλώς και η σάτιρα μπορεί να περιέχει βωμολοχίες αλλά αν ο καλλιτέχνης δεν έχει ταλέντο δεν λειτουργεί τίποτα. Θυμηθείτε: Ο Τζίμης Πανούσης, που συμβατικά θεωρείτο αθυρόστομος, χρησιμοποιούσε τις λέξεις που ονομάζουμε βρισιές για να δημιουργήσει νόημα και αίσθημα, όπως στο διάσημο τραγούδι του «Είμαι γυφτάκι». Περιέχει βρισιές, κι όμως είναι ποιητικό. 

Η εικόνα στο φεστιβάλ νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, με ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας να χειροκροτούν τον κ. Τσίπρα από τις πρώτες σειρές, παρέπεμπε περισσότερο σε παραδοσιακή κομματική εκδήλωση παρά σε μια δυναμική διαδικασία κατά την οποία ένας πολιτικός αρχηγός πιάνει το «σφυγμό της νεολαίας» για να τον μετατρέψει σε πολιτική αλλαγή.  

Οσα απασχολούν τους λίγους που ξημεροβραδιάζονται στο Twitter και στα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μέλη κομματικών στρατών ή μη, μπορεί να αποτελούν εκτόνωση και ψυχοθεραπεία (ασφαλώς θεμιτή, που συχνά διευρύνει τα όρια της ελευθερίας του λόγου ακόμη και με βρισιές) αλλά δεν παύουν να είναι μια τρικυμία στο ποτήρι. Ο «σφυγμός της νεολαίας» δεν κατασκευάζεται σε κομματικά γραφεία.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News