Οι χιμπατζήδες της άγριας φύσης έχουν ο καθένας το δικό του, χαρακτηριστικό στυλ στα… ντραμς, σύμφωνα με επιστήμονες.

Ερευνητές που παρακολούθησαν και μελέτησαν χιμπατζήδες σε τροπικό δάσος της Ουγκάντα, διαπίστωσαν πρόσφατα ότι τα ζώα στέλνουν μηνύματα το ένα στο άλλο, χτυπώντας με έναν χαρακτηριστικό τρόπο τις ρίζες των δέντρων, κάτι που μοιάζει με μουσικό που παίζει κρουστά.

Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι υπάρχει ρυθμός και δεν είναι τυχαίοι ήχοι, και μάλιστα ότι μέσω του μουσικού μοτίβου που ακολουθούν, στέλνουν πληροφορίες σε μεγάλες αποστάσεις, αποκαλύπτοντας ποιος είναι πού και τι κάνει τη συγκεκριμένη στιγμή.

Η δρ Κάθριν Χομπάιτερ από το σκωτσέζικο Πανεπιστήμιο του St. Andrews εξήγησε ότι οι χιμπατζήδες που ζουν στην άγρια φύση χρησιμοποιούν τις τεράστιες ρίζες δέντρων ως ξύλινη επιφάνεια, η οποία μοιάζει με τύμπανο και τη χτυπούν με τα χέρια και τα πόδια τους.

«Αν χτυπήσεις τις ρίζες πολύ δυνατά, αντηχεί και κάνει αυτόν τον μεγάλο, βαθύ, εκρηκτικό ήχο που ταξιδεύει μέσα στο δάσος», είπε η δρ Χομπάιτερ στο Inside Science του BBC Radio 4.

«Συχνά μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε ποιος χιμπατζής χτυπούσε τα τύμπανα όταν τους ακούγαμε. Ηταν ένας φανταστικός τρόπος να βρούμε τους χιμπατζήδες που αναζητούσαμε» συμπλήρωσε η ίδια.

Οπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες, κάθε αρσενικός χιμπατζής χρησιμοποιεί ένα ξεχωριστό μοτίβο χτύπων, το οποίο συνδυάζει με δικούς του ήχους και όπως αποδεικνύεται από την έρευνα, διαφορετικά ζώα χτυπούν τις ρίζες σε διαφορετικά σημεία στο κάλεσμά τους.

Η επικεφαλής της μελέτης, η διδακτορική φοιτήτρια Βέστα Ελεφτέρι, από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης, περιέγραψε πώς ορισμένα από τα θηλαστικά έχουν πιο κανονικό ρυθμό, όπως είναι οι ντράμερ της ροκ και μπλουζ μουσικής, ενώ κάποια άλλα έχουν πιο μεταβλητούς ρυθμούς, όπως αυτοί της τζαζ.

«Εμεινα έκπληκτη όταν μπόρεσα να αναγνωρίζω ποιος χτυπούσε τα τύμπανα (ρίζες) μετά από λίγες εβδομάδες στο δάσος. Οι ρυθμοί τους είναι τόσο διακριτοί που είναι εύκολο να τους αντιληφθείς και να ξεχωρίσεις ποιος έχει κάνει τη σύνθεση».

Η Ελεφτέρι περιέγραψε έναν νεαρό αρσενικό χιμπατζή, τον οποίο οι ερευνητές ονόμασαν Τρίσταν, ως τον «Τζον Μπόναμ (ντράμερ των Led Zeppelin) του δάσους».

«Κάνει αυτούς τους χαρακτηριστικούς ήχους με πολλά beats και μπορείς να καταλάβεις από μακριά ότι είναι ο Τρίσταρ» είπε η ίδια.

Επίσης, οι ερευνητές εικάζουν ότι ένας χιμπατζής επιλέγει αν θα προδώσει ή όχι την ταυτότητά του.

Η Ελεφτέρι πρόσθεσε ότι η κατανόηση αυτής της πρακτικής θα μπορούσε να λύσει ένα μακροχρόνιο παζλ επικοινωνίας: οι άγριοι χιμπατζήδες χαιρετούν ο ένας τον άλλον όταν συναντιούνται, αλλά δεν φαίνεται να αποχαιρετιούνται όταν χωρίζονται στο δάσος.

«Οι χιμπατζήδες μπορεί να μην χρειάζεται να πουν αντίο, επειδή είναι σε θέση με αυτή την πρακτική να κρατούν επαφή όσο είναι μακριά ο ένας από τον άλλον», εξήγησε η δρ Χομπάιτερ.

Τα ευρήματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση Animal Behaviour.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News