Ενα από τα πιο μοναχικά δέντρα του κόσμου, μια βορειοαμερικανική ερυθρελάτη (γνωστή και ως νορβηγικό έλατο) 120 ετών, η οποία είχε φυτευτεί από έναν Ιρλανδό σε νησί της Ανταρκτικής, θα επιτελέσει ένα σπουδαίο έργο, καθώς θα συμβάλει σημαντικά στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής.

Πρόκειται για το μοναδικό δέντρο στο ακατοίκητο νησί Κάμπελ, της Νέας Ζηλανδίας, στον Νότιο Ειρηνικό.

Εκεί, όπως γράφουν οι Times του Λονδίνου, ο ήλιος λάμπει για λιγότερο από μία ώρα τις περισσότερες ημέρες του έτους, η βροχή πέφτει κατά μέσο όρο 325 ημέρες τον χρόνο και η μέση θερμοκρασία είναι μόλις 6 βαθμοί Κελσίου.

Το δέντρο δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στο συγκεκριμένο σημείο, καθώς το είδος του δεν ευδοκιμεί σε τέτοιου τύπου κλίμα. Ως εκ τούτου, είναι καταδικασμένο να ζει μόνο του σε ολόκληρη την περιοχή. Ωστόσο, θα αφήσει στην ανθρωπότητα ένα σημαντικό κληροδότημα.

Και αυτό διότι τα 90 από τα 120 χρόνια της ζωής του, η χημική υπογραφή στους δακτυλίους του κορμού του αποτελεί τη μοναδική ένδειξη για τη συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα σε αυτό το τμήμα του νότιου ημισφαιρίου.

«Μπορεί κάποιος πολύ απλά να ρίξει μια ματιά σε έναν παγκόσμιο χάρτη και θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει αρκετή ξηρά», δήλωσε η δρ Τζόσελιν Τέρνμπουλ, αυστραλή επιστήμων που εξειδικεύεται στις μετρήσεις διοξειδίου του άνθρακα.

Το δέντρο αυτό διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην έρευνα της δρ Τέρνμπουλ σχετικά με την απορρόφηση των ποσοτήτων διοξειδίου του άνθρακα από τον Νότιο Ειρηνικό.

Εκτεινόμενος από την Ανταρκτική έως και τα νότια άκρα της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, ο ωκεανός απορροφά το 10% του διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται από τις δραστηριότητες του ανθρώπου, κάτι που τον καθιστά ρυθμιστή της κλιματικής αλλαγής, καθώς έχει ρόλο ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση των επιπέδων του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα σε διαχειρίσιμα επίπεδα.

Το κακό είναι ότι ο ρυθμός με τον οποίο ο ωκεανός απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα αλλάζει. Είχε παρουσιάσει μία σαφή επιβράδυνση τη δεκαετία του 1990, επιταχύνθηκε κατά τη δεκαετία του 2000 και τώρα φαίνεται να επιβραδύνεται και πάλι, σύμφωνα με την εθνική επιστημονική υπηρεσία της Νέας Ζηλανδίας.

Για να κατανοήσει το φαινόμενο, η δρ Τέρνμπουλ εξηγεί ότι απαιτούνται τα αποτελέσματα από τις ιστορικές και τρέχουσες μετρήσεις του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, γύρω από τον Νότιο Ειρηνικό.

Και όπως εξηγεί η ίδια, «αυτό δεν είναι απλό, καθώς δεν είχαν συλλεγεί δείγματα αέρα από τον Νότιο Ειρηνικό πριν από 30 χρόνια». Οι δακτύλιοι, όμως, στον κορμό του πιο μοναχικού δέντρου στον κόσμο κρύβουν μέσα τους το δεδομένο που είναι απαραίτητο στους επιστήμονες.

«Κάθε χρόνο σχηματίζεται ένας δακτύλιος στο δέντρο. Αν κόψουμε αυτούς τους δακτυλίους και μετρήσουμε τη συγκέντρωση του άνθρακα σε κάθε δακτύλιο, θα μάθουμε ακριβώς τις ποσότητες που υπήρχαν κάθε χρονιά στον περιβαλλοντικό αέρα. Ετσι, θα μπορούμε να μάθουμε την Ιστορία και τι ακριβώς έχει αλλάξει στον Νότιο Ειρηνικό», λέει η δρ Τέρνμπουλ.

Φυσιολογικά, σχολιάζει η Μέρι Γκάγκεν, καθηγήτρια Κλιματικής Αλλαγής στο Πανεπιστήμιο Σουόνσι της Βρετανίας, θα πρέπει να εξετάσουμε δείγματα από εκατοντάδες δέντρα για να αποκομίσουμε άρτια αποτελέσματα. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το μοναδικό που έχει να μας πει μια ιστορία, και έτσι θα την ακούσουμε με προσοχή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News