Το 1966 ο Κιθ Ρίτσαρντ, ακόμα χωρίς το τελικό «s», κατέλαβε το Ρέντλαντς, το κτήμα του στο Γουέστ Γουίτερινγκ του Γουέστ Σάσεξ, ενώ ο Μικ Τζάγκερ επρόκειτο να αγοράσει σύντομα το κτήμα Σταργκρόουβ, γνωστό και ως Σταργκρόουβ Χολ, στο Χαμσάιρ.  Ακόμη, Μπιλ Γουάιμαν θυμήθηκε ότι ο Μικ ανέλαβε τον ρόλο του άρχοντα με κάποιον ενθουσιασμό, προσχώρησε, μάλιστα, στο Country Gentleman’s Association.

Πριν από το τέλος της επόμενης χρονιάς, ο Τσάρλι Γουότς και η σύζυγός του, Σίρλεϊ, θα μετακόμιζαν στο Πέκαμς στο χωριό Χάλαντ, επτά μίλια βορειοανατολικά του Λούες (πρωτεύουσα της κομητείας του Ανατολικού Σάσεξ), ένα αρχοντικό αιώνων, που κάποτε είχε χρησιμοποιηθεί από τον πρώτο Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι ως κυνηγετικό περίπτερο.

Ο ίδιος ο Μπιλ Γουάιμαν θα αγόραζε το Γκέντινγκ Χολ, ένα αρχοντικό του 15ου αιώνα με τάφρο γύρω-γύρω κοντά στο Μπάρι Σαιντ Εντμοντς στο Σάφολκ, και ο Μπράιαν Τζόουνς, στα τέλη του 1968, το Κότσφορντ Φαρμ στο Χάι Γουίλντ του Χάρτφιλντ, στο Ανατολικό Σάσεξ, μια κατοικία του 1920 που ανήκε στον Α.Α. Μιλν, δημιουργό του χαρακτήρα Γουίνι-το-αρκουδάκι. Με λίγα λόγια οι Rolling Stones ζούσαν πλέον εκτός πόλης, γράφει ο Πολ Σέξτον στο βιβλίο του «Charlie’s Good Tonight: the Authorised Biography of Charlie Watts», αποσπάσματα του οποίου προδημοσιεύει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας στους βρετανικούς The Times.

Απαλλαγμένος από τη ένταση της συνεχούς περιοδείας, ο Τσάρλι ήταν πλέον σε θέση να απολαύσει χρόνο μακριά από τη μουσική βιομηχανία, πράγμα που πάντα λαχταρούσε: «Πριν από δύο χρόνια ήταν σαν εφιάλτης», παραδέχτηκε. «Είχαμε ρεπόρτερ και φωτογράφους που ζούσαν συνεχώς μαζί μας». Και πρόσθεσε: «Είναι τρομακτικό να σκεφτεί κανείς ότι αρκούν μερικά καλά επιλεγμένα αποσπάσματα ή έξυπνες γωνίες για  να καταστρέψουν κάποιον σαν τον Τζον Λένον».

Τον Μάρτιο του 1968, επιστρέφοντας στη δουλειά, οι Stones μπήκαν στα Olympic Studios με τον νέο τους παραγωγό, τον νεοϋορκέζο Τζίμι Μίλερ. Αλλά, εν τω μεταξύ, η ψυχική και σωματική υγεία του Μπράιαν Τζόουνς έφθινε σταθερά, με συνέπεια τον Ιούνιο του 1969 να του ζητηθεί να εγκαταλείψει το συγκρότημα. Εναν μήνα αργότερα ο Μπράιαν βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του σε ηλικία 27 ετών. Και ο Τσάρλι Γουότς τηλεφώνησε στον Μπιλ Γουάιμαν στις 3 η ώρα το πρωί της 3ης Ιουλίου για να του πει τα κακά μαντάτα.

Οπως γράφει ο Σέξτον «Δεν ήταν απροσδόκητο, για να είμαι ειλικρινής μαζί σου», είπε ο Τσάρλι  για τον φίλο του. «Δεν περίμενες να πεθάνει, αλλά δεν ήταν καλά για πολύ καιρό, για χρόνια και για έναν χρόνο δεν ήταν καθόλου καλά. Ετσι, δεν ήταν τόσο μεγάλο σοκ όσο αν ήταν ο Μπιλ, για παράδειγμα, ή όταν ο Στου [παλιό μέλος των Rolling Stones  και στη συνέχεια οδικός μάνατζερ του συγκροτήματος] πέθανε, ξέρεις, ήταν πραγματικά ένα σοκ».

Σήμερα, το επαναλαμβανόμενο σύμβολο της δωρεάν συναυλίας, που έδωσαν οι Stones στο Χάιντ Παρκ μόλις δύο μέρες μετά τον θάνατο του Τζόουνς, είναι ο Μικ Τζάγκερ μέσα σε λευκούς καπνούς ενώ απαγγέλλει Σέλεϊ προς τιμήν του Μπράιαν απελευθερώνοντας  εκατοντάδες λευκές πεταλούδες τάχα μου στον αέρα…

Η δεκαετία του 1970 ξημέρωσε με αβεβαιότητα για τους Rolling Stones, καθώς το πρώτο καλοκαίρι της δεκαετίας διέκοψαν τη συνεργασία τους με τον μάνατζέρ τους Αλεν Κλάιν και ταυτόχρονα με την Decca Records.

Με τα οικονομικά της μπάντας στην «εντατική», πάρθηκαν δραστικές αποφάσεις.  Ο Τσάρλι, που σύντομα θα έκλεινε τα 30, είπε αργότερα στον Πολ Σέξτον: «Ξαφνικά, πρέπει να πουλήσεις το σπίτι που μένεις και να φύγεις από τη χώρα. “Αντίο, μαμά, αντίο, μπαμπά”. Πώς το λένε, διάλειμμα στα κέρδη; Αλλά δόξα τω Θεώ λειτούργησε».

Ο Κιθ θυμήθηκε: «Εκείνη την ώρα, μας ήθελαν  στη φυλακή. Δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν, οπότε το επόμενο καλύτερο πράγμα ήταν να μας ασκηθεί οικονομική πίεση. Ναι, θα μπορούσες να είχες μείνει και να μαζεύεις πενταροδεκάρες».

Σε περισσότερες από μία συνομιλίες του με τον Σέξτον, ο Τσάρλι απέδωσε την κακοδιαχείριση κατ’ ευθείαν στον Κλάιν: «Κουνούσε το δολάριο σε όλους, ιδιαίτερα στον Μικ και τον Κιθ», του είπε το 2009. «Εβλεπε τα πράγματα με ένα πολύ σκληρό, αμερικανικό στυλ μάνατζμεντ, που κατά κάποιον τρόπο δεν ήταν σωστό για εμάς … Αλλά μας έμαθε πολλά».

Η επιλογή του νεοεξορισθέντος συγκροτήματος να ηχογραφήσει το άλμπουμ «Exile on Main St», στη βίλα «Nellcôte» του Κιθ στην Κυανή Ακτή στη νότια Γαλλία, ήταν μια κλασική απόφαση των Stones: όπως πάντα πολύ άβολη για τους υπόλοιπους του συγκροτήματος. Ο Τσάρλι έπρεπε να μετακινείται από το νέο σπίτι της οικογένειάς του στη Σεβέν, τρεις ή τέσσερις ώρες ανατολικά κατά μήκος της γαλλικής ακτής, σχεδόν στην Ιταλία, και να επιστρέφει τα Σαββατοκύριακα. Ο Μπιλ ήταν «μόνο» μια ώρα μακριά. «Ευτυχώς η γυναίκα μου μιλούσε γαλλικά», είχε πει ο Τσάρλι στον Σέξτον, «επειδή πήγαινα χιλιόμετρα μακριά. Η κόρη μας πήγε σχολείο εκεί και τα πράγματά μας ήρθαν με ένα φορτηγό για άλογα, μαζί με τα άλογα».

Είπε για τις ηχογραφήσεις: «Μια μέρα γινόταν μια εβδομάδα ή μια εβδομάδα περιοριζόταν σε μια μέρα. Τον Μπιλ τον τρέλαινε αυτό. Ερχόταν οδηγώντας στις 10 το πρωί, και κανείς, ούτε εγώ, δεν ήταν ξύπνιος μέχρι τις 3 το μεσημέρι περίπου, γιατί είχαμε πάει για ύπνο στις 9, μια ώρα πριν έρθει ο Μπιλ. Ετσι ο Μπιλ θα έφευγε για το σπίτι του στις 6μμ, την ώρα που σηκωνόταν ο Κιθ. Ετσι λειτουργούσε το συγκρότημα».

Το σπίτι που νοίκιαζε ο Κιθ βρισκόταν σε μια πολύ μεσογειακή τοποθεσία· ήταν μια πολύ όμορφη εδουαρδιανή βίλα με δικό της σκάφος. Και ο κήπος ήταν φανταστικός, «καταπράσινος, μαγικός, εξωτικός, με φοίνικες» αλλά «το υπόγειο ήταν το πιο παράξενο μέρος… έμοιαζε με καταφύγιο του Χίτλερ», πρόσθεσε ο Κιθ.

Οι ηχογραφήσεις τράβηξαν  σε μάκρος, εν μέρει επειδή οι περισσότερες φήμες που κυκλοφόρησαν περί ακολασίας ήταν αληθινές. «Η ζωή όλων ήταν γεμάτη γκρούπις», είπε ο Μικ. «Μερικοί (και μερικές) ήταν πολύ διασκεδαστικοί, όλοι είναι καλοί για λίγο, αλλά όταν το καταλάβεις πραγματικά, δεν τους θέλεις γύρω σου, γιατί απλώς καθυστερούν τα πάντα. Αλλά αυτό ήταν το lifestyle τότε. Υπήρχαν πολλά ναρκωτικά και αλκοόλ και μετά συνεχίζαμε. Αλλά, ξέρεις, δεν είναι εργοστάσιο. Δεν είναι μύλος στη βόρεια Αγγλία. Είναι ένα περιβάλλον rock’n’roll».

Το καλύτερό τους άλμπουμ

Ως εκ θαύματος, αυτό που προέκυψε ήταν ένα διπλό άλμπουμ που πολλοί πιστεύουν -συμπεριλαμβανομένου του Τσάρλι- ότι ήταν το καλύτερό τους.

Οι Stones έμειναν εκτός δρόμου για 15 μήνες μέχρι την περιοδεία τους στη Βόρεια Αμερική το καλοκαίρι του 1972, η οποία συχνά δοξάζεται ως το ζενίθ της ελευθεριότητας του ροκ εν ρολ όλων των εποχών. Την υπόλοιπη χρονιά ακολούθησαν συλλήψεις κάθε είδους: ο Μικ και ο Κιθ πήγαν μέσα για καβγά με έναν φωτογράφο, ο Κιθ και η Ανίτα Πάλενμπεργκ για παραβίαση της γαλλικής νομοθεσίας για τα ναρκωτικά,  ο Μπιλ για υπερβολική ταχύτητα.

Ωστόσο μόλις μπόρεσαν, ο Τσάρλι και η Σίρλεϊ επέστρεψαν στη Σεβέν, για να ζήσουν την αγροτική ζωή τους και να δώσουν στην κόρη τους, Σεραφίνα, αυτό που η ίδια θεωρεί ότι ήταν η τέλεια ανατροφή: «Είχα μια υπέροχη παιδική ηλικία, εντελώς φυσιολογική», αναφέρει η Telegraph στο απόσπασμα από το βιβλίο του Σέξτον. «Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό στη Γαλλία. Hταν πολύ αγροτικό χωριό, κρυμμένο, και ήμασταν οι μόνοι Aγγλοι». Ο Σέξτον την ρωτάει πότε αντιλήφθηκε για πρώτη φορά ότι ο πατέρας της έκανε κάτι ασυνήθιστο για τα προς το ζην. «Μάλλον πολύ αργά», λέει, «και δεν είναι πολύ ωραίες αναμνήσεις, γιατί τα παιδιά σε πειράζουν στο σχολείο. Μάλλον ήξερα ότι ήμουν διαφορετική γιατί είχαμε το μεγαλύτερο αυτοκίνητο. Αλλά όχι όσον αφορά το τι έκανε για τα προς το ζην».

Αυτό άλλαξε όταν η οικογένεια επέστρεψε στην Αγγλία το 1976. «Τότε ενημερώθηκα, από άλλα παιδιά», λέει η Σεραφίνα. «Τότε άκουσα τη λέξη “πλούσιος” με αρνητικό τρόπο. Πραγματικά δεν θυμάμαι κάτι τόσο διαφορετικό. Γνώρισα την Ολίβια Νιούτον-Τζον ως δώρο γενεθλίων». Αλλά, προσθέτει, «ο πατέρας μου δεν ενδιαφερόταν για τον τρόπο ζωής των διασημοτήτων».

«Αν πήγαινες στο σπίτι του, πάντα έπλενε τα πιάτα», λέει ο Τόνι Κινγκ, νονός της Σεραφίνα, «πάντα έφτιαχνε τσάι, πάντα έβριζε τα σκυλιά, πάντα καθάριζε τις ακαθαρσίες τους αν τα έκαναν μέσα στο σπίτι, πάντα έκανε όλες τις ταπεινές δουλειές. Ηταν εντελώς εκπαιδευμένος».

«Η Σίρλεϋ τον κρατούσε πάντα σε τάξη. Ποτέ δεν του επιτρεπόταν να υπερηφανεύεται όταν εκείνη ήταν εκεί κοντά. Θυμάμαι ότι μου έγραψε ένα υπέροχο γράμμα τις πρώτες μέρες, όταν έκαναν περιοδεία στην Αμερική, για την εποχή του Αλταμοντ: “Ο Τσάρλι γύρισε σπίτι το Σαββατοκύριακο, γεμάτος έπαρση επειδή ήταν μέλος των Rolling Stones. Ετσι τον έβαλα να καθαρίσει τον φούρνο”», θυμάται ο Κινγκ.

 «Ηταν τρελός με το κρίκετ»

Ο Τσάρλι μοιραζόταν το πάθος του Μικ και του Μπιλ για το κρίκετ: ένα από τα κομμάτια που επέλεξε για το «Desert Island Discs» ήταν η ηχογράφηση του αρχείου του BBC Radio του σχολιασμού των Αρλοτ και Μάικλ Τσάρλτον στον δοκιμαστικό αγώνα του 1956 μεταξύ Αγγλίας και Αυστραλίας.

«Βλέπαμε ως επί το πλείστον κρίκετ, αλλά ήμασταν και φανατικοί οπαδοί του ποδοσφαίρου», λέει ο Μικ, ο οποίος ακολουθεί την Αρσεναλ ενώ ο Τσάρλι ήταν οπαδός της Τότεναμ, και προσθέτει ότι τους άρεσε να μιλάνε για το κρίκετ και να πηγαίνουν σε πολλούς αγώνες. Μάλιστα , «μερικές φορές ο Τσάρλι συνήθιζε να ντύνεται με αυτό το γελοίο ριγέ μπλέιζερ της δεκαετίας του 1920 με τα χρώματα του MCC (Μάρλεμπον Κρίκετ Κλαμπ).  Και ήταν πολύ κοινωνικός σε αυτά τα παιχνίδια, δεν ήταν ο ήσυχος Τσάρλι για τον οποίο μιλάμε όλοι. Μπουρ μπουρ… όλη μέρα».

Σε ένα από τα πολλά ντοκιμαντέρ του BBC Radio 2, που έκανε για τους Stones, ο Πολ Σέξτον ρώτησε τον Τσάρλι για τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας: «Ο Ρόνι; Εχει δαίμονες, αλλά είναι ο πιο δημοφιλής στο συγκρότημα και έχει την μεγαλύτερη ιδέα… Είναι ένας πολύ αγαπητός τύπος», του είπε.

Για τον Μικ, πρόσθεσε ότι «είναι αυτός με τον οποίο μιλάω περισσότερο από οποιονδήποτε. Τον Κιθ δεν τον ακούς ποτέ, γιατί μισεί τα τηλέφωνα. Είναι ο πιο εκκεντρικός από όλους μας αυτός ο άνθρωπος. Του αρέσουν οι περιοδείες. Οποτε λέω ότι πρόκειται να συνταξιοδοτηθώ, μου λέει, ”Και τι θα κάνεις;”» Διαβάζει τόμους. Δεν νομίζω ότι διαβάζει τίποτα λιγότερο από οκτώ εκατοστά. Οσο πιο χοντρά είναι [τα βιβλία], τόσο πιο ευτυχισμένος γίνεται».

Στο θέμα δόθηκε μεγάλη έμφαση το 1998, όταν η ευρωπαϊκή περιοδεία του συγκροτήματος καθυστέρησε σχεδόν ένα μήνα επειδή ο Κιθ έπεσε από τη σκάλα της βιβλιοθήκης στο σπίτι του στο Κονέκτικατ και έσπασε δύο πλευρά, προσπαθώντας να φτάσει ένα βιβλίο:  «Εψαχνα το βιβλίο του Λεονάρντο ντα Βίντσι για την Ανατομία», είπε. «Εμαθα πολλά για την Ανατομία, αλλά δεν βρήκα το βιβλίο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News