Όποιος είχε χθες, Παρασκευή, τη διάθεση να ξοδέψει περίπου 4 ώρες παρακολουθώντας τη συζήτηση στη Βουλή για τις τηλεφωνικές επισυνδέσεις, νομίζω πως κάτι χρήσιμο εισέπραξε. Δεν έχασε τον χρόνο του. Και προς τιμήν όλων, το σοβαρό θέμα που τους έφερε όλους άρον-άρον καλοκαιριάτικα στη Βουλή, δεν υποβαθμίστηκε.

Φυσικά, το εκμεταλλεύτηκε η αξιωματική αντιπολίτευση ως μέσο μετάβασης (stepping stone, κατά τους Άγγλους), για να πλήξει τον ήδη πληγωμένο από την «υπόθεση Ανδρουλάκη» πρωθυπουργό, και να περάσει στη δική της όχθη όπου πιστεύει ότι μπορεί αυτή πλέον να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις.

Οι πολιτικοί αρχηγοί, όσο και αν περιπλέκουν τα πράγματα για να μην αφήσουν το «συγκεκριμένο» να αναδειχθεί πλήρως, έδωσαν το στίγμα τους. Και αυτό είναι μια πυξίδα και ένας οδηγός: όχι μόνο για το προς τα πού θα πάμε, αλλά ίσως και για το πως.

Οι επόμενες εκλογές είναι ήδη εδώ• εμφυτευμένες σαν τσιπάκι μέσα στον σκληρό δίσκο των βεβαιοτήτων, που ο Έλληνας ξέρει ότι δεν έχει. Η τύχη τους – των εκλογών εννοώ – παίχτηκε χθες στη Βουλή, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο Τσίπρας, πρώτος τον λίθο έβαλλε, καλώντας τον Πρωθυπουργό να παραιτηθεί αμέσως, κρίνοντάς τον «επικίνδυνο για τον τόπο». (Χειροκροτήματα).

Ο Μητσοτάκης μάλλον καλοδέχτηκε την πάσα, και του απάντησε (σε ελεύθερη απόδοση), αφού αυτό πιστεύεις, κάνε μου πρόταση μομφής, κι αν περάσει πάμε σε εκλογές τώρα.  (Χειροκροτήματα). Απειλή άνευ αντικειμένου, θα πει κάποιος. Άλλωστε την «αναβάθμισε» ο ίδιος ο Πρωθυπουργός με την μάλλον αχρείαστη βεβαιότητα, ό,τι έχει στο τσεπάκι 157 βουλευτές μπετόν-αρμέ.

Προηγουμένως, αφού δέχτηκε όλα τα πυρά για τις παρακολουθήσεις, φύλαξε και λίγα πυρομαχικά για να υπερασπιστεί επιτεύγματα της κυβέρνησής του: Στην οικονομία, στην έξοδο της χώρας από την στενή επιτήρηση των Θεσμών, στην αντοχή απέναντι στις επιπτώσεις του πολέμου του Πούτιν, στην στήριξη του κόσμου με γενναίες οικονομικές ενέσεις και, τέλος, στην αδιασάλευτη για αυτόν ρότα της Ελλάδος προς την Δύση και τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Γιατί αυτά, σε μια συζήτηση τόσο ηλεκτρισμένη από ΕΥΠ, Κοντολέοντα και «τον ανιψιό σας», τον κ. Δημητριάδη; Πράγματι, θα πουν όσοι ακόμα διατηρούν ψυχραιμία, ο Κυριάκος είναι πολύ στρυμωγμένος τώρα, αλλά πιο στρυμωγμένος είναι ο λαός. Όχι τόσο από τις παρακολουθήσεις του τηλεφώνου του Ανδρουλάκη, όσο από την ακρίβεια που φώλιασε ήδη, και ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει ο χειμώνας;

Ο Πρωθυπουργός επανέλαβε πάλι ότι οι εκλογές θα γίνουν το χρόνου, στη λήξη της θητείας του. Ξέρει όμως ταυτόχρονα ότι αν δεν εκτονωθεί το κλίμα με τις υποκλοπές – και τούτο δεν εξαρτάται μόνο από την αντιπολίτευση – η λύση που μαθαίνουμε ότι παίζει είναι αργά ή γρήγορα, εφόσον τραβήξει περισσότερο αυτή η ιστορία ή και αποκαλυφθούν κι άλλα,  θα προκηρύξει εκλογές λόγω «τοξικού κλίματος» και θα ζητήσει από τον λαό να αποφασίσει εκείνος ποιον θέλει τελικά να κυβερνήσει τον τόπο;

Το δίλημμα αυτό, ακόμα και τώρα, μοιάζει να είναι το πιο ισχυρό όπλο του. Το ξέρει και ο Τσίπρας, για αυτό και προτίμησε χθες να περάσει μόνο ξώφαλτσα τα άλλα, καίρια ζητήματα της πολιτικής, και να επιτεθεί φουλ στο θέμα των παρακολουθήσεων.

« Κύριε Μητσοτάκη, δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά σήμερα δεν έρχεστε στην Αντιπροσωπεία ως τιμητής, αλλά ως υπόλογος», ήταν το εναρκτήριό του λάκτισμα. Τότε, γύρισε και τον κοίταξε γερά, και είπε  «θα δώσετε απαντήσεις, γιατί εδώ είστε ως κατηγορούμενος». Και η πτέρυγα εσείσθη.

0ταν δε ο Πρωθυπουργός δεν απάντησε στο καίριο ερώτημα που του έθεσε «για ποιον λόγο παρακολουθούσατε τον Ανδρουλάκη;», το απάντησε εκείνος, βάζοντας ξανά στο κάδρο το παιχνίδι των εκλογών, αλλά με ένα υπονοούμενο που πάει πολύ μακριά την κουβέντα: «Εσείς δώσατε την εντολή, γιατί μέσα στην αλαζονεία σας θέλατε να ελέγχετε απόλυτα τις εξελίξεις και στο τρίτο κόμμα όταν γίνουν εκλογές».

Ο γνωστός Τσίπρας, εις το τετράγωνο! Με καλή πυριτιδαποθήκη επιχειρημάτων, αλλά με κακό τρόπο αξιοποίησής τους. Παρασύρεται από τις ανάσες αποδοχής που εισπράττει από την δική του πτέρυγα, αλλά πιο πολύ θαρρώ ακούγοντας τον εαυτό του. Κάτι που εμφανώς τον φτιάχνει, και τον παρακινεί να ανεβάσει τόνους και συναίσθημα θυμωμένο.

Έχει εκπαιδευτεί και διατηρεί άριστα την αμφιθεατρική προσέγγιση ρητορείας της Αριστεράς, που λέει ότι όταν διαφωνείς με κάποιον, δεν το επισημαίνεις απλώς, το φωνάζεις, βάζοντάς τον αμέσως σε θέση άμυνας. Δεν το συζητάς καν, το επιβάλεις.

Υπήρχαν στιγμές που και χθες ο Τσίπρας ήταν ολόκληρος μια ορμή προς τα μπρος. Όταν επιτίθεται, εύκολα μπορείς να το πεις και σκληρό πολιτικό bullying.

Κάπως, όμως, του κόπηκε η φόρα χθες όταν ζήτησε και έλαβε τον λόγο «επί προσωπικού», ο Γιώργος Γεραπετρίτης, απαιτώντας και πετυχαίνοντας τελικά να ανακαλέσει την φράση του ότι ο Υπουργός Επικρατείας είπε ψέματα στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας.

Τέλος, σημείωσα ότι η πιο επαναλαμβανόμενη φράση του κ. Τσίπρα, απευθυνόμενος πάλι στον Πρωθυπουργό, ήταν ότι «διασύρατε διεθνώς τη χώρα μας». Γενικά, φοριέται πολύ αυτή η κουβέντα στην Ελλάδα όταν θέλουμε να δώσουμε ακόμα μεγαλύτερη διάσταση σε κάτι κακό. Δεν φτάνει ας πούμε η απογοήτευση των εδώ πολιτών. Πρέπει να ενδυναμωθεί και από τη διεθνή ντροπή. Αυτό, πιστέψετε με, δεν συμβαίνει σε άλλες χώρες του κόσμου. Έζησα πολλά χρόνια στην Αγγλία, συνέβησαν σκάνδαλα, καταστροφές, εγκλήματα, διαφθορά, πολεμική επιχείρηση στα Φόκλαντς και πολλά ακόμα, αλλά ποτέ δεν άκουσα ή διάβασα ότι «διασύρθηκε η χώρα». Έλεγαν «αυτό που συνέβη είναι κακό και δεν έπρεπε να γίνει», αλλά ποτέ δεν επικαλούνταν και διεθνή εξευτελισμό.

Μετά τον Τσίπρα, ανέβηκε στο βήμα ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, Μιχάλης Κατρίνης. Ο έχων τον δύσκολο και άχαρο ρόλο να είναι «αντ’ αυτού», του Ανδρουλάκη, σε μια θυελλώδη συνεδρία που αφορά σχεδόν αποκλειστικά αυτόν! Οι πρώτη του κουβέντα ήταν: « Θα το πάμε μέχρι τέρμα». Εννοώντας μέχρις ότου διερευνηθεί και ξεκαθαριστεί πλήρως, αλλά και πολιτικά. Κι ό,τι βγει. Πρόσθεσε δε, ότι ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος δεν πείθει. Μητσοτάκης και Τσίπρας. Άρα; Ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα στις εκλογές….

Ακολούθησε ο Βελόπουλος, που πρόταξε το γνωστό πατριωτικό του προφίλ, και απευθύνθηκε αρκετές φορές στον Πρωθυπουργό ο οποίος έμοιαζε να τον παρακολουθεί με συγκατάβαση. Ένα έμπειρο πολιτικό μάτι, εντόπισε εύκολα ένα πιθανό εκλογικό φλέρτ. Και δεν πέρασε απαρατήρητο το σχόλιο του Προέδρου της Ελληνικής Λύσης ότι «εγώ, όταν δεν πάει καλά η κυβέρνηση θλίβομαι, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει».

Μέγα highlight ήταν βεβαίως και ο Βαρουφάκης, ο οποίος στην βασική του ομιλία σχετικά με κάτι «ήξεις-αφίξεις» ως προς το εάν είπε και έγραψε ότι και ο ίδιος παρακολουθείτο επί ΣΥΡΙΖΑ όταν ετέθη εκτός κυβέρνησης, έκανε τον Μητσοτάκη να ξεκινήσει από αυτόν την δευτερολογία του, λέγοντας ότι για μία ακόμη φορά κατάλαβε γιατί ο κόσμος λέει «άγιο είχαμε που γλυτώσαμε από τον Βαρουφάκη». Ίσως η υπενθύμιση αυτής της φράσης να προκλήθηκε και από την πολύ επιθετική κατάληξη της ομιλίας του πρώην Υπουργού Οικονομικών της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προ δημοψηφίσματος: «Εσείς προσωπικά κουρελιάσατε το Σύνταγμα κ. Μητσοτάκη, …, και θα το πληρώσετε και αυτό με ένα αργό και βασανιστικό τέλος της ελεεινής πρωθυπουργίας σας».

Η ευκολία με την οποία ο ηγέτης του ΜεΡΑ25 μεταπηδά από την σχεδόν προσβλητική επιθετικότητα εναντίον όποιου επιλέγει ως αντίπαλο/στόχο,  στην κάπως άγαρμπη προσπάθειά του, ταυτόχρονα ή κατόπιν, να επιδείξει και την «επιστημονικο-ποιημένη» πολιτική του πλευρά, είναι εκπληκτική – όχι όμως και ευχάριστη!

Τέλος της συνεδρίασης. Έτσι κι αλλιώς τα έδρανα είχαν ήδη μείνει σχεδόν μόνα τους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News