Ετούτο το φεγγάρι… Τσαλακωμένα σεντόνια έρωτα. Ακόμα και η εκφορά του λόγου μας εμπεριέχει δραματικότητα… «Το τελευταίο – φεγγάρι- του Αυγούστου», όπως οι παλιοί θεατρίνοι. Και τον άκουσα και να λέει: «Διάβασα ότι στις 12 το βράδυ το φεγγάρι θα γίνει κόκκινο». Πόσο πιο «αιμοσταγές» πια! Αποσβολωμένη στο θάμπος του… Τελικά δεν έγινε κόκκινο. Μας λυπήθηκε. Ξέσυρε όμως, όπως κάθε «Τελευταίο- φεγγάρι- Αυγούστου», μελαγχολία γλυκόπιοτη, αυτή που μεθάει ύπουλα.

Εχω «θέμα» με το φεγγάρι. Με θυμάμαι μικρό κορίτσι στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου. Έτρεχε το αυτοκίνητο, έτρεχε και το φεγγάρι. Συνέχεια δίπλα μας. Ηταν μαγικό αυτό στα μάτια μου. Και μετά… Ουυυυ! Χρόνια μετά! Οταν έφευγαν τα παιδιά μας, μεγάλα πια, είχα το φεγγάρι κοινό μας σημείο. «Οπου κι αν είστε, όπου κι αν είμαι θα κοιτάμε το ίδιο φεγγάρι». Το ραντεβού των ματιών μας ήταν το φεγγάρι.

Να, όπως χθες το βράδυ. Ολοι τ’ αφήσαμε «όλα» και κοιτάζαμε το φεγγάρι. Σιγά και τα «όλα»!… Σας είδα. Γέμισε το Διαδίκτυο φεγγάρια. «Δείξε μου το φεγγάρι σου να σου δείξω το δικό μου». Κι έτσι όπως το κοίταζα… Το μετέτρεψα σε view master. Τι ήταν το «view master»; Ηταν, φαντάσου το, σαν κυάλια που είχαν επάνω μια εγκοπή, μια σχισμή και εκεί μέσα εισχωρούσαμε κάτι δισκάκια που είχαν γύρω γύρω μικρά φιλμάκια φωτογραφιών. Κατέβαζες έναν μοχλό και γύριζε το δισκάκι, κάθε φορά άλλη εικόνα. Και ήταν τόσο σπουδαίο στα παιδικά μας μάτια! Αυτή η τρισδιάστατη, ολοζώντανη φάνταζε!

Ετσι έπαιξα με το φεγγάρι. Και κοίταζα και κοίταζα στιγμές. Καλοκαίρι 2022. Τσακ: Τα πλαστικά παπουτσάκια της Ριρί. Αυτά που είχαν κέρατο ρινόκερου να εξέχει. Και η φράση της «Κουλούρι παππού». Και ο τρόπος που κοιτάζει τον μπαμπά της. Όπως κοιτούσα τον μπαμπά μου. Τι είναι ο μπαμπάς για τα κορίτσια! Μου έλειψες, βρε μπαμπά. Τσακ: Και η δεξιά μπουκλίτσα της Βικτώριας. Τσακ: Το τραπέζι μας το μακρύ και ο αέρας να λυσσομανά και να τρέχουν τα γέλια μας και οι κουβέντες μας από τον έναν στον άλλον. Τσακ: Και να σπρώχνει ο Αρίστος τον Κώστα και να χώνεται ανάμεσα και η Λίλα. Τσακ: Ο Μάξιμος φουριόζος  «Δυο καράβια έρχονται! Πάμε γρήγορα παππού!». Τσακ: Η Εριέττα να παίζει ποδόσφαιρο και η μπάλα να πιάνει ταράτσα. «Μ΄αγαπάς που παίζω ποδόσφαιρο;», «Σε λατρεύω για ό,τι σε κάνει ευτυχισμένη!», «Η γιαγιά Βέττα μου είπε, ότι καλύτερα να παίζω ένα όργανο, κι ας είναι και ακορντεόν!»…. Δεν έχω γελάσει πιο πολύ από το «Κι ας είναι και…ακορντεόν». Το ακορντεόν μιας απέλπιδας προσπάθειας. Τέσσερις γενιές οικογένεια.

Πόσα έχουν αλλάξει σε τέσσερις γενιές; Τσακ: Και το ταξίδι μας στα Κύθηρα. Το αριστερό μου χέρι έξω από το παράθυρο μου και να οδηγώ ατέλειωτα και το δικό του δεξί έξω από το δικό του παράθυρο ως συνοδηγός. Ξέγνοιαστα χέρια να παίζουν με τον αέρα μιας εκδρομής. Μου χρωστούσα μια ξέγνοιαστη εκδρομή! Μας χρωστούσα να αποχαιρετιστούμε έτσι. Μέσα μου τρυφερά τον αποχαιρετούσα. Όπως και στην αποφοίτηση. Ενας γλυκός, μακρύς αποχαιρετισμός. Τσακ: Και το περπάτημα μέχρι τον Φάρο. Τσακ: Και η φωτογραφία του από τα Κουφονήσια. Πόσο «αυτός»; Τσακ: Εκείνη η γυναίκα στο καράβι. Τηλεθεάτρια της «Κεραίας». Γλύκανε την ψυχή μου ο λόγος της. Και η αυθόρμητη απλοχεριά της να βγάλει το κολιέ της να μου το χαρίσει. Και όσοι μου μιλάνε. Μιλάνε σαν να «διαβάζουν» τα επεισόδια. Ωραία ησυχία μέσα μου. Μην και τη χάσω. Μην και το βήμα χάσω. Γλιστερό πράγμα η εικόνα. Τσακ: Η θάλασσα. Αιώνια. Κολύμπα, Ρέα, λες και τελειώνει. Ό,τι καιρό και να έχει. Κολύμπα. Τσακ: Και εκείνες οι πόρτες χειρουργείου. Ουφ! Όλα καλά! Υπενθύμιση, να Σε προσέχεις. Ξεχνάμε οι άνθρωποι. Να σας νοιάζεστε. Τσακ: Πόσες γυναικοκτονίες; Τι έπαθαν οι άνθρωποι; Μεταδοτική είναι η κτηνωδία; Τσακ: Ο Θύμιος βρήκε φωλιά και ανθρώπους. Υπάρχουν. Τσακ: Η Ολυμπία. Τσακ: Η Μόρφω. Τσακ: Ο Άρης ο άρχοντας. Είστε συνεχώς στη σκέψη μου, να το ξέρετε.

Τσακ: Και έφυγε μόνη της. «Μα πώς την άφησα να φύγει;». Σφίχτηκε το στομάχι μου από την ευθύνη. Και μετά την παρατηρούσα να ενεργεί δυναμικά, αποφασιστικά, γρήγορα, να «ακούει» τον εαυτό της και να φοράει το κραγιόν της για να παίρνει θάρρος. Τη χάρηκα. Την καμάρωσα. Με είδα «πάνω της». Αχ, βρε μαμά. Πολύ σ΄αγαπάω πια. Τσακ: Μόνικα είσαι στην καρδια μου  Τσακ: Γιώργο εκτιμώ τα χέρια στο τιμόνι.

Τσακ: Και η Σύρος, ενός «Φύγαμε!». Λατρεύω τα ξαφνικά «Φύγαμε!». Με συγκινεί ότι ακολουθεί τα ξαφνικά μου «Φύγαμε»…Μια ζωή, μαζί! Τα ταξίδια αξίζουν αν έχεις να γυρίσεις. Τσακ: Και ο φεγγαροδιάδρομος μπροστά στα μάτια μου. Δεν είναι μικρό πράγμα να αξιώνεσαι τέτοιο θέαμα. 13/8/2022. Πριν αφήσουμε την Τήνο. Τσακ, τσακ, τσακ, τσακ! Πάει και τούτο το καλοκαίρι. Δεν είναι μικρό πράγμα ένα ακόμα καλοκαίρι! «Το τελευταίο-φεγγάρι-του Αυγούστου». Και η γλυκόπιοτη μελαγχολία που ξεσέρνει. Μεθάει ύπουλα.                      

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News