♦ Παρακολουθώ την πρώτη μου παρά θιν΄αλός αψιμαχία για τις επισυνδέσεις. Ο ένας λουόμενος– με το ριγέ μαγιό– χειρονομεί έντονα και απομακρύνεται φωνάζοντας διάφορα· καταφέρνω να ακούσω τις λέξεις «Γουότεργκεϊτ» και «παρακράτος». Ο άλλος– με το κόκκινο μπόξερ με τους ροζ αστερίες– μένει πίσω και χαμογελά κάπως αμήχανα, δεν θέλει να το «τραβήξει» άλλο. Πάλι καλά που τα πανταχού παρόντα φέτος τζιτζίκια σκεπάζουν και τις φωνές και τις σιωπές. Το βέβαιο είναι ότι για να επιβιώσεις το θέρος του 2022 σε οποιοδήποτε θερινό «πηγαδάκι», πρέπει να είσαι καθημερινά updated για το σκάνδαλο μεγατόνων, να παίζεις στα δάχτυλα το «Predator» και τη «νόμιμη συνακρόαση».

♦ Τρίτο καλοκαίρι κορονοϊού. Ασφαλώς λιγότερο σουρρεαλιστικό και λιγότερο άπονο από τα δύο προηγούμενα. Δεν παρακολουθείς γάμους αγαπημένων σου προσώπων μέσω Zoom, όπως το θέρος του 2020, ούτε ζεις την απόλυτη ματαίωση κολλώντας Covid-19, ενώ μόλις έχεις κάνει τις δύο δόσεις του εμβολίου, όπως το καλοκαίρι του 2021. Διάγεις τον βίο σου με μια δόση αδιαφορίας και μοιρολατρικής εγκατάλειψης («Τώρα, τώρα, τελείωσε η δική μου υπομονή», όπως αποφαίνεται το αμφιβόλου αισθητικής σουξέ των ημερών). Την ίδια παραίτηση νιώθεις για το φθινόπωρο και τα «φρούτα» που θα κομίσει. Θα είναι άραγε το νέο εξελιγμένο πολυεμβόλιο ή θα είναι ο made in China ιός Langya; H Covid-19 υπάρχει και φέτος παντού αλλά σχεδόν καθόλου στην καλοκαιρινή causerie. Ισως μόνο την πρώτη μέρα, για να σπάσει ο πάγος: «Εγώ κόλλησα βαριά, πριν βγει το εμβόλιο», «Εγώ έχω κολλήσει τρεις φορές μέχρι τώρα και δεν έχω καταλάβει τίποτα…». Σε ένα φετινό βραδινό μπάνιο μου σκέφτομαι με τρόμο αν αυτό που ίπταται πάνω από το κεφάλι μου στη θάλασσα είναι πτηνό ή νυχτερίδα.

♦ Αυτό θα ήταν υποτίθεται το πρώτο καλοκαίρι της αποσυμπίεσης μετά από τόσους διαολοχειμώνες (ο άλλος σκαρφάλωσε, προ ημερών, στον καταπέλτη του πλοίου για να μπορέσει να δραπετεύσει από τον Πειραιά!). Και όμως εξελίχθηκε στο πρώτο καλοκαίρι της θλιβερής αποδοχής (η υποψία υπήρχε εδώ και χρόνια) ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στους Ελληνες (παραθεριστές). «700 ευρώ για να πάω στο σπίτι μου στη Μυτιλήνη με αυτοκίνητο;» λαθρακούω κάποιον από τη διπλανή παρέα. Εξ ου και απροκάλυπτα φέτος τα λοξά βλέμματα προς τους ξένους επισκέπτες, τους τουρίστες, τους Αirbnbήδες κτλ Δύο συνεχόμενα βράδια ακούγεται στη διαπασών από ένα συγκεκριμένο μπαλκόνι –όχι σα να παρηγορεί αλλά σα να καγχάζει– η «Κρουαζιέρα» του Βαγγέλη Γερμανού.

♦ R.I.P. τo παλιό, αθώο καλοκαίρι που δεν μαθαίναμε κάθε μέρα στο newsfeed για απώλειες διασήμων και οικείων. Η νέα γενιά θα πρέπει να είναι η πρώτη στην Ιστορία που εκτίθεται σε πραγματικό χρόνο σε τόσο celebrity άλγος (προσωπικώς, ως παιδί θυμάμαι μόνο τα καλοκαίρια που πέθαναν ο Μακάριος και ο Τζο Ντασέν). Συνηθίσαμε πια αλλά φέτος είμαστε εξαντλημένοι και τα χτυπήματα στη συλλογική νοσταλγία (βλ. Ολίβια Νιούτον -Τζον, Ζαν Ζακ Σεμπέ) μοιάζουν αδυσώπητα.

♦ Ασυνήθιστα θεριεμένο το αστυνομικό δελτίο αυτού του Αυγούστου όπως άλλωστε και η ζέση των καναλιών να το αναπαράγουν με ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Όπως μου λέει ένας νευρολόγος, με τον οποίο παραθερίζουμε στο ίδιο μέρος από παιδιά: «Αυτοί που λέμε “τρελοί” είναι κάπου μέσα, προστατευμένοι. Με όλους τους υπόλοιπους, που είναι έξω, να δούμε τι θα γίνει…».

♦ Πυροσβεστικά αεροσκάφη πετούν από πάνω μας ένα πρωί εδώ στην (νότια) Εύβοια και από συνήθεια στυλώνουμε το βλέμμα στον ουρανό. Τα φαντάσματα των περασμένων καλοκαιριών καραδοκούν. Συναντώ ένα ζευγάρι φίλων που παρ’ολίγο να χάσουν την οικογενειακή επιχείρηση εδώ κοντά, στη θεομηνία τη νύχτα της 8ης προς την 9η Αυγούστου 2020. Φέτος, στις 3 Αυγούστου άλλοι φίλοι θυμούνται (για να μπορέσουν κάποια στιγμή να ξεχάσουν) το περσινό ολοκαύτωμα στο βόρειο τμήμα του νησιού. «Το εξοχικό μας καταστράφηκε ολοσχερώς και ας ήταν μέσα στο δάσος, όμως εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο» γράφει ένας εξ αυτών στο Facebook. Η ανασυγκρότηση προχωρεί ολοταχώς λέει το «Εύβοια ξανά», αλλά αρκετοί ντόπιοι εδώ είναι απελπισμένοι. Πολλά τα μέτωπα. Για τις 31 Οκτωβρίου ορίστηκε επιτέλους (μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια) η δίκη για το Μάτι.

♦ Νιώθω υπερτυχερή όταν δέχομαι πρόσκληση από οικογένεια γειτόνων να απολαύσουμε με τηλεσκόπιο την αυγουστιάτικη υπερπανσέληνο (ποτέ ξανά δεν την θυμάμαι πριν τον Δεκαπενταύγουστο). Και τις Περσείδες βέβαια. «Πω πω ευχές που έχουν να πέσουν φέτος!» αναφώνησε ένας πιτσιρικάς την παραμονή, ατενίζοντας την ήδη σχηματισμένη πύρινη μπάλα στον ουρανό. Οι περισσότερες, εικάζω, ευχές θα έχουν να κάνουν με τους τρόμους του φθινοπώρου. Ακόμα δεν έχει τελειώσει ο Αύγουστος και τους νιώθεις ήδη στο δέρμα σου, σαν τα μικροσκοπικά πλοκάμια από την τόσο «δημοφιλή» φέτος μοβ μέδουσα Pelagia noctiluca.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News