Αν έχω αντιληφθεί σωστά, δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί η ΕΥΠ παρακολουθούσε τον Νίκο Ανδρουλάκη. Ακόμα και όταν συνεδριάσει η Εξεταστική επί του θέματος και πάρει αποφάσεις, η ουσία θα μείνει κρυφή. Ακόμα και αν ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ μάθει αρμοδίως τους λόγους για τους οποίους τοποθετήθηκε κοριός στις επικοινωνίες του, δεν επιτρέπεται τυπικά να τους αποκαλύψει. Η δημοσιοποίηση αυτών των «λόγων», για τους οποίους γίνεται αυτός ο πελώριος καβγάς, προσκρούει σε κάποιους νόμους περί «απορρήτου» ή «εθνικού συμφέροντος» ή κάτι παρόμοιο.

Μα τότε κοροϊδευόμαστε. Πλακωνόμαστε πάνω σε ένα θέμα που ουδείς γνωρίζει την ουσία του, ούτε θα τη μάθει επισήμως ποτέ. Είτε αντιπαρατιθέμεθα σε ανώτατο νομικό επίπεδο (τύπου Γεραπετρίτη – Βενιζέλου) είτε στο πέλαγος ασυνάρτητων και θλιβερών σπερμολογιών κολυμπάμε, είτε στον οχετό του διαδικτύου γρονθοκοπούμαστε, στην πραγματικότητα βρισκόμαστε σε πλήρη και συνειδητή άγνοια. Απαγορεύεται να μάθουμε. Θα αλλάξουν τα πολιτικά δεδομένα της χώρας, θα έρθουν τα πάνω κάτω στις μυστικές της υπηρεσίες, θα βουλιάξουν κυβερνήσεις και θα αναδυθούν αντιπολιτεύσεις, θα καταστραφούν άνθρωποι και θα δημιουργηθούν καριέρες, αλλά κανείς δεν πρέπει να μάθει. Τι είναι πάλι τούτο;

Η κυβέρνηση δεν λέει γιατί οι κρατικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν τον κ. Ανδρουλάκη. Τον καλεί να τον ενημερώσει, αλλά με την προειδοποίηση να μην τολμήσει να αποκαλύψει τα «κρατικά μυστικά» που θα μάθει, έστω και αν τον αφορούν. Ο κ. Ανδρουλάκης, πάλι, μοιάζει πανευτυχής που δεν γνωρίζει τους λόγους για τους οποίους τον παρακολουθούσαν. Αρνείται πεισματικά να τους μάθει, δεν πηγαίνει σε επίσημες προσκλήσεις ενημέρωσής του, αλλά την ίδια στιγμή εγκαλεί την κυβέρνηση για αυτή την κρυψίνοια. Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να πλασαριστεί, σχεδόν δίχως να κρύβει τη δυσαρέσκειά του που βρέθηκε ο Ανδρουλάκης –αντί γι’ αυτόν– στο στόχαστρο των παρακολουθήσεων.

Ζούμε ένα αλλόκοτο σκηνικό, όπου όλοι γνωρίζουν για την υπόθεση (κάτι, πολλά ή όλα), αλλά φωνάζουν στον απέναντι «πες εσύ», για να λάβουν την απάντηση «όχι, να πεις εσύ». Τελικά δεν λέει κανείς. Κάποιο «εθνικό συμφέρον» που άλλοι θεωρούν φερετζέ μαφιόζικων πρακτικών και άλλοι πιστεύουν ότι υπηρετήθηκε με λάθος υπηρεσιακό τρόπο, σκεπάζει το σκηνικό σαν αξεδιάλυτη ομίχλη. Το πολιτικό μας στερέωμα συγκλονίζεται, οι σχέσεις των πολιτικών χώρων παροξύνονται, οι συμμαχίες αναδιατάσσονται, δίχως να ξέρουμε πούθε προήλθε το σεισμικό τράνταγμα. Σαν να μη θέλει κανείς να το δει κατάματα. Αλλάζουμε παίζοντας κρυφτό ή την κολοκυθιά. Καλό είναι αυτό ή κακό, θα σας γελάσω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News