Εχω διαβάσει ανοησίες και ανοησίες, αλλά αυτές που δημοσιοποιούνται με αφορμή τον σχεδιαζόμενο σταθμό του μετρό στα Εξάρχεια, ξεπερνούν κάθε όριο. Υποθέτω ότι είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του παγκόσμιου αριστερού και οικολογικού κινήματος, που εκπρόσωποί του (λέμε τώρα) αντιτίθενται σθεναρά στην προοπτική να περάσει από την περιοχή τους ένα μέσο μαζικής μεταφοράς. Που είναι φθηνό, γρήγορο, λαϊκό, αθόρυβο, οικολογικό. Αντιτίθενται, λέει, διότι «η πλατεία μετατρέπεται από δημόσιο χώρο συνάντησης, σε χώρο διέλευσης». Ετσι είπαν στη συνέλευσή τους. 

Δηλαδή; Δεν θέλουν να περνά κόσμος από τα Εξάρχεια; Θέλουν μόνο να συναντιέται ο κόσμος εκεί, αλλά δίχως να περνά από εκεί; Μυστήρια σκέψη. Και η επόμενη (που διατυπώθηκε στην ίδια συνέλευση) είναι εξίσου μυστήρια. «Τα σχέδια τουριστικοποίησης θα αλλάξουν τη φυσιογνωμία της γειτονιάς, εξοστρακίζοντας τους ανθρώπους της». Δεν ήξερα ότι ο Αγιος Αντώνιος, η Ανθούσα ή το Αιγάλεω, όπου δημιουργήθηκαν σταθμοί Mετρό, τουριστικοποιήθηκαν. Νόμιζα επίσης ότι η εύκολη και φθηνή πρόσβαση σε μια γειτονιά υποβοηθά και αυξάνει τους κατοίκους της, δεν τους εξοστρακίζει. Αλλά προφανώς έκανα λάθος.

Το δε κρεσέντο της επιχειρηματολογίας των «συλλογικοτήτων» αποτυπώθηκε με την επική φράση «είναι ο ορισμός της παρέμβασης που δεν γίνεται για να βελτιώσει την κατάσταση αυτών που μένουν εδώ, αλλά εκείνων που θα έρθουν στη συνέχεια». Αυτό πάλι; Πώς «χαλάει» την κατάσταση των σημερινών, αλλά «βελτιώνει» των μελλοντικών; Και γιατί οι μελλοντικοί θα είναι άλλοι από τους σημερινούς; Αγνωστο κι αυτό. 

Και τίνι τρόπω θα «χαλάσει» η κατάσταση για τους σημερινούς; Υποθέτω επειδή πάνω στην πλατεία θα στηθεί εργοτάξιο. Αρα το εργοτάξιο θα διώξει τους σημερινούς, πλην μόλις ξαναφτιαχτεί η πλατεία, θα ορμήσουν πρώτοι οι τουρίστες και θα την καταλάβουν. Που σημαίνει ότι θα είναι πιο σβέλτο το μελλοντικό τουρισταριό από τους πολιτικούς απογόνους των σημερινών συλλογικοτήτων. Ούτε ο Λεφάκης αποτολμά τέτοιες προβλέψεις. «Where is my mind?» ρωτούσαν οι παλιοί ροκάδες, το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ σήμερα, διαβάζοντας αυτούς τους ασυνάρτητους βερμπαλισμούς των πολύξερων συνελεύσεων.

Επίσης, ακούω με συμπάθεια την επιχειρηματολογία τους για την κοπή των δέντρων. Θα κοπούν, λέει, 800 δέντρα για να φτιαχτεί ο σταθμός. Ειλικρινά δεν ήξερα ότι πάνω στην πλατεία Εξαρχείων υπάρχει δάσος 800 δέντρων. Τύφλα να ’χει, δηλαδή, το δάσος της Δαδιάς, αλλά κάηκε κι αυτό. Τώρα θα κόψουν και το δάσος της πλατείας Εξαρχείων, πάει, αποψιλώθηκε ο δασικός πλούτος της χώρας. (Υπενθυμίζω ότι οι ίδιες συλλογικότητες αντιτίθενται και στη συμπληρωματική δενδροφύτευση του λόφου του Στρέφη, για τους ίδιους λόγους τουριστικοποίησης και αλλαγής φυσιογνωμίας.) 

Τέλος, η κοπή του δάσους των Εξαρχείων συνδυάζεται μυστηριωδώς και με την περίφημη «ριζική κλάδευση» που κάνει ο Δήμος Αθηναίων στα δέντρα της πόλης. Κατά έναν αλλόκοτο συλλογισμό των συλλογικοτήτων, το «βαθύ κλάδεμα» των απανταχού αθηναϊκών δενδρυλλίων αποτελεί τμήμα του ίδιου ενιαίου, υποχθόνιου σχεδίου που περιλαμβάνει και τη δημιουργία του σταθμού μετρό στα Εξάρχεια. Κατά την αλλόφρονα διάνοιά τους, το ένα συμπληρώνει το άλλο.  (Η «ριζική κλάδευση» ως ιδεολογικοπολιτική παράμετρος της σύγχρονης ταξικής πάλης, αξίζει από μόνη της ένα ξεχωριστό και αυτόνομο κείμενο εδώ στο Protagon. Το υπόσχομαι.) 

Και ολοκληρώνω τη μικρή αυτή πραγματεία περί του αγώνα κατά της δημιουργίας σταθμού στα Εξάρχεια, με ένα απλό ερώτημα. Eχει  ξεπέσει τόσο πολύ η δύναμη των ιδεών των αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων, που φοβούνται ότι και μόνο η τοποθέτηση δέκα όρθιων τσίγκων γύρω από μια πλατειούλα, θα τους αποσαρθρώσει και θα τους διαλύσει; Μα αν είναι έτσι, που πάνε οι Καραμίχαλοι; Που μας πουλάνε και επανάσταση;..

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News