«Τι έκανε, λέει;». Ήταν τεράστια η έκπληξή της, ο γάτος την αισθάνθηκε και ξέχασε ότι κοιμόταν κουλουριασμένος στην ποδιά της, διακτινιζόμενος δυο δρασκελιές μακριά. «Μου έστειλαν τα αποτελέσματα και με SMS», επανέλαβε η εγγόνα της. Η μικρή προέταξε αναιδώς την οθόνη του κινητού της, θέτοντας σε κοινή θέα το μήνυμα, με τον κωδικό και τη νέα της πραγματικότητα. Δεχόταν άλλωστε ήδη συγχαρητήρια στο Facebook, για την ανάρτηση «started at Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Πολυτεχνείου Κρήτης – Τριτοβάθμια Εκπαίδευση».

«Τυχεροί, είστε, πάει, ξεμπερδέψατε, εμείς διαβάζαμε ακόμη τέτοιο καιρό, δίναμε τέλη Αυγούστου. Πύρωναν τα τσιμέντα αλλά δεν σηκώναμε κεφάλι!», πετάχτηκε η θεία Νίτσα. Πάντα είχε πρώτη των πρώτων μια νοσταλγική ιστορία να αφηγηθεί, και η δική της, περιέγραφε το σωτήριον έτος 1972, τις «Εισαγωγικές» του καιρού της. «Και τα αποτελέσματα, τα μαθαίναμε από τις εφημερίδες. Εμείς, οι Aθηναίοι, στην εφημερίδα «Τα Νέα», στο ισόγειο της Χρήστου Λαδά, μαζευόμασταν… Κάποιος με βροντώδη φωνή αναλάμβανε να διαβάσει τα ονόματα των επιτυχόντων.

«Aκουσες;», σκουντούσαμε ο ένας τον άλλον. Η συγχωρεμένη η Λέλα (η μάνα της) πίστευε ότι παράκουσα και στήθηκε δίπλα στο ραδιόφωνο, να διαπιστώσει με τα ίδια της τα αυτιά, αν το οικογενειακό επώνυμο συνόδευε εκείνο το «Νομική Αθηνών» – ανά Σχολή τα παρέθεταν τότε. Την πήραν τα ζουμιά με το «Ισμυρίδου Ελένη»!

Οι δεκαετίες παρήλαυναν με άνεση στο καθιστικό, ανάμεσα στους καναπέδες, της οδού Αιγινήτου. Η μητέρα της επίδοξης αρχιτεκτόνισσας εξανέστη, οι «Πανελλαδικές» της δικής της δεκαετίας, του ’80, ήταν οι πιο δραματικές – ever. «Θυμάστε τι πένθος είχε πέσει όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, του ’87; Έξω από τα σχολεία τα τοιχοκολλούσαν. Είχε γίνει σφαγή στην Έκθεση, με το δυσκολότερο θέμα όλων των εποχών, (αλήθεια, έτσι λέγανε τότε οι φιλόλογοι!), ένα απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη για την πολιτιστική κληρονομιά. Κάτω από τη βάση 8 στους 10 υποψήφιους… Έτρεμαν όλοι μήπως «πέσει» θέμα με άγνωστη λέξη, με τη νίλα της «αρωγής» και της «ευδοκίμησης» δυο χρόνια νωρίτερα, και τελικά η σύγχυση ήταν άλλου τύπου… Εγώ βέβαια ήμουν τρίτη δέσμη, αστεράκι, κι έγραψα καλά. Με είχε προλάβει ο μπαμπάκας μου, κι είχε τρέξει πουρνό – πουρνό έξω από το ιστορικό 10ο, για να μου τηλεφωνήσει, «περνάς!».

«Κι έξω από το υπουργείο Παιδείας, στη Μητροπόλεως, τα αναρτούσαν τα αποτελέσματα, και στην τηλεόραση τα έλεγαν μια εποχή, και οι εφημερίδες τα δημοσίευαν, σελίδες επί σελίδων. Μισά τα θυμάστε. Πρέπει να ρωτήσουμε και κανένα παιδί της επαρχίας, να μας πει πώς του φτάνανε τα μαντάτα, δεν υπήρχατε μόνο εσείς, οι αθηναίες…». Η παρέμβαση του γεννήτορα της επιτυχούσας ήταν λιτή, λακωνική, ολίγον επικριτική, και πάντως μεστή νοημάτων, όπως πάντα.

Ευτυχώς, δεν υπήρχαν άλλοι εκείνη την ώρα στο σπίτι. Η τηλεόραση είχε ξεμείνει ανοικτή, σε εκπομπές για τις «βάσεις», πρώτη φορά στα χρονικά στα τέλη Ιουλίου. Τα κινητά μιλούσαν αδιάκοπα σε κλήσεις με πρόθεμα «28210», τα Χανιά είχαν ήδη ανοίξει τις αγκάλες τους στην αέρινη ξανθούλα της οικογένειας. Η δική της προσμονή ήταν πια αυτή που είχε σημασία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News