Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν γιατί είναι γεγονότα κι όχι εκτιμήσεις πάνω στα γεγονότα. Το πρόβλημα είναι ότι πολύ συχνά οι εκτιμήσεις τείνουν να υπερκεράσουν τα γεγονότα, δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα με προφανή μικροκομματική σκοπιμότητα. Ακόμη χειρότερο: η εικονική πραγματικότητα, που κατασκευάζεται από αυτούς που επιδιώκουν κομματικά οφέλη, εμποδίζει μια ουσιαστική συζήτηση που θα μπορούσε να οδηγήσει στη λύση μεγάλων προβλημάτων.

Ας πάρουμε το παράδειγμα των τελευταίων πυρκαγιών, ξεκινώντας από τα γεγονότα: Πρώτον, η Πεντέλη καίγεται για έκτη φορά τα τελευταία 20 χρόνια. Αυτή τη φορά κάηκαν 15.000 στρέμματα και μερικά σπίτια. Δεύτερον, λόγω της αποτελεσματικής λειτουργίας του 112, δεν θρηνήσαμε θύματα. Τρίτον, σύμφωνα με στοιχεία που έφερε στο φως η «Καθημερινή», σε διάστημα 26 λεπτών από την πρώτη εστία κινητοποιήθηκαν 15 εναέρια μέσα, τα οποία με τη βοήθεια των ανδρών της Πυροσβεστικής κατάφεραν να θέσουν σε έλεγχο όλα τα μέτωπα της φωτιάς.

Ας αφήσουμε όμως για λίγο τα γεγονότα, για να πάμε στις εκτιμήσεις. Ο Πρωθυπουργός έκανε την εκτίμηση ότι υπήρξε φέτος πολύ καλύτερος συντονισμός από το παρελθόν. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από την άλλη πλευρά, έκανε την εκτίμηση ότι υπάρχει «έλλειμμα ενσυναίσθησης» από τον Πρωθυπουργό. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στη γνωστή σύγχυση που δεν μας συμβαίνει μόνο με αφορμή τις πυρκαγιές αλλά και με πολλά άλλα καθημερινά προβλήματα: Ποια είναι η πραγματικότητα και πόση σχέση με αυτήν έχουν τα πολιτικά κόμματα; Η αντιπολίτευση υπάρχει για να λέει ατάκες και να δημιουργεί «κλίμα» ή για να κάνει ουσιαστικό έλεγχο στην κυβέρνηση με στόχο να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο; Προσφέρονται όλα τα θέματα για διαγωνισμό ατάκας και δημιουργία «κλίματος» ή υπάρχουν και κάποια τόσο σοβαρά ώστε να απαιτούν πιο… ψαγμένη αντιπολίτευση;

Οι φυσικές καταστροφές, σε πλανητικό επίπεδο, δεν είναι πια μια έκτακτη κατάσταση αλλά μόνιμη συνθήκη, «κανονικότητα», όπως θα λέγαμε σε μοντέρνα Ελληνικά. Επομένως, η αντιμετώπιση δεν μπορεί να γίνεται με όρους επείγοντος, αλλά στη βάση ενός συγκροτημένου σχεδίου που θα έχει δυνατότητα προσαρμογής στις νέες απαιτήσεις που κάθε φορά προκύπτουν.

Το πολιτικό σίριαλ που παρακολουθήσαμε με φόντο τις πυρκαγιές στην Αττική θα μπορούσε να έχει παιχτεί και πριν από μια δεκαετία.

Η κυβέρνηση προβάλλει τα θετικά και τη σύγκριση με τις επιδόσεις των προηγούμενων, η αντιπολίτευση τα αρνητικά ανακατεμένα με δόσεις θυμικού (το κατά Τσίπρα έλλειμμα ενσυναίσθησης του Πρωθυπουργού).

Εχουν καμία ουσιαστική σημασία όλα αυτά; Μάλλον όχι! Αλήθεια, τι διαφορετικό θα έκανε ένας πρωθυπουργός με «ενσυναίσθηση» στις πυρκαγιές; Μήπως αυτό που έκανε ο πρώην Πρωθυπουργός, όταν καίγονταν άνθρωποι στο Μάτι και εμφανιζόταν στο Κέντρο Επιχειρήσεων σε ζωντανή μετάδοση να συντονίζει μια επιχείρηση που κατέληξε σε τραγωδία ήταν… μάθημα ενσυναίσθησης;

Αυτά που θέλουμε να ξέρουμε είναι πολύ πιο… πεζά από την «ενσυναίσθηση» και εντάσσονται σε αυτό που θα λέγαμε «αντιπολίτευση του συγκεκριμένου», σε αντίθεση με την «αντιπολίτευση του αφηρημένου» στην οποία μας έχει συνηθίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, στην απέλπιδα προσπάθειά του να δημιουργήσει εικόνα κρίσης και πανικού για όλα τα θέματα.

Εν προκειμένω, στις πυρκαγιές, μας ενδιαφέρει ποιο είναι το σχέδιο πρόληψης, πώς και πότε θα ξεμπλεχτεί το κουβάρι των συναρμοδιοτήτων για να είναι σαφές σε ποιον ανήκει η ευθύνη για τον καθαρισμό των δασών και των αλσών, γιατί δεν γίνεται ιδιώνυμο αδίκημα ο εμπρησμός, αν είναι επαρκές το προσωπικό της πυροσβεστικής υπηρεσίας και αν όχι γιατί, ποιες καλές πρακτικές που εφαρμόζονται σε εξωτερικό έχουν υιοθετηθεί και ποιες πρόκειται να υιοθετηθούν, ποιες πρωτοβουλίες λαμβάνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να ενισχυθεί το κοινοτικό πλαίσιο στήριξης.

Οι απαιτήσεις των καιρών κάνουν πολύ πιο σύνθετη τη δουλειά των πολιτικών. Δεν αρκούν τα συνθήματα και οι δοκιμασμένες επικοινωνιακές μέθοδοι (επισκέψεις στα καμένα και αξιοποίηση της διαμαρτυρίας των πυρόπληκτων ή ανακοίνωση μέτρων για την ανακούφισή τους).

Το παιχνίδι παίζεται πια στην ουσία. Ποιος μπορεί να πείσει ότι δεν είναι νομοτέλεια να καίγονται τα σπίτια μας αν βρίσκονται κοντά σε δέντρα, όταν μάλιστα γίνονται συνεχώς νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων που έχουν χτιστεί μέσα σε δασικές περιοχές; Ποιος μπορεί να φτιάξει έναν μόνιμο μηχανισμό αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών, με συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης, που δεν θα επηρεάζεται από πολιτικές αλλαγές; Ποιος μπορεί να οργανώσει την κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών ώστε να μην είναι μέρος της ελληνικής ρουτίνας το κάψιμο ξερόχορτων σε αυλές με αέρα επτά και οκτώ μποφόρ;

Μακάρι στις επόμενες πυρκαγιές να γίνει αυτή η συζήτηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News