«Το σφάλλειν ανθρώπινον, το συγχωρείν θείον» έλεγε το παλιό γνωμικό, και για αυτό τον λόγο βρίσκεται από πολλών ετών στα αζήτητα. Οχι επειδή οι άνθρωποι έγιναν σοφοί και σταμάτησαν να σφάλλουν, αλλά επειδή η συγγνώμη ως μέσο ειλικρινούς επικοινωνίας κατέστη είδος υπό εξαφάνιση. Τουλάχιστον στα σόσιαλ μίντια, μέσω των οποίων αλληλοϋβρίζονται ή αλληλοαποθεώνονται πλέον οι άνθρωποι, συχώριο δεν χωρεί. Βέβαια, αποκαθηλώθηκε και ο Θεός, οπότε πού να βρεθεί και το έρημο το θείον… Πάντως οκτώ πένες των New York Times αποτόλμησαν να ζητήσουν συγγνώμη από τους αναγνώστες τους επειδή όσα έγραψαν δεν περπάτησαν στον πραγματικό κόσμο όπως θα ήθελαν. Κίνηση έξυπνη μέχρις ενός βαθμού – διότι, είπαμε, υπάρχουν και τα σόσιαλ μίντια.

«Δεν είναι εύκολο να παραδεχτείς το λάθος σου» έγραψε το αμερικανικό Μέσο σαν εισαγωγή στις οκτώ απολογίες, και όποιος θέλει ας το πιστέψει. Γιατί δεν είναι εύκολο; Μήπως επειδή είναι ευκολότερο να διαπράξεις το λάθος; Τέλος πάντων, το κείμενο υπό τον τίτλο «I was wrong» παραδέχθηκε ότι, όταν το λάθος μας αποκαλύπτεται, «πρέπει να αναθεωρούμε τις θέσεις μας σε όλα ζητήματα, από τα πιο σοβαρά μέχρι τα πιο ασήμαντα».

Ο δημοσιογραφικός λόγος δεν είναι κρυστάλλινη σφαίρα μάγισσας, δεν μαντεύει τους αριθμούς του ΛΟΤΤΟ (ούτε καν των Προϋπολογισμών), δεν προβλέπει τα μελλούμενα. Εκθέτει και αναλύει τα δεδομένα, επιχειρώντας σφαιρική προσέγγιση και τη στοιχειώδη προβολή κάθε θέματος στο εγγύς μέλλον. Τα πράγματα μπορεί να στραβώσουν σε όλες τις φάσεις της διαδικασίας – και η στραβοτιμονιά στην τελευταία φάση, στην πολιτική εκτίμηση δηλαδή, δεν είναι δα και η μεγαλύτερη ζημιά. Το χειρότερο είναι η αλλοίωση, η παραποίηση ή η αποσιώπηση των ίδιων των γεγονότων εκ δόλου (μπορούμε να βαφτίσουμε το φαινόμενο και «ασήμωμα» της μάγισσας με τη μαγική σφαίρα).

Ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν απολογήθηκε στους αναγνώστες του επειδή υποτίμησε τον πληθωρισμό. Ο τρις βραβευθείς με Πούλιτζερ Τόμας Φρίντμαν ομολόγησε ότι υποτίμησε την κινεζική λογοκρισία. Ο συντηρητικός σχολιαστής Ντέιβιντ Μπρουκς έγραψε ότι έκανε λάθος να υπερασπιστεί τον σύγχρονο καπιταλισμό καθώς έβλεπε τα ελαττώματά του, όμως δεν τα κατανοούσε. Η Μισέλ Γκόλτμπεργκ αναθεώρησε όσα είχε γράψει για τον Δημοκρατικό γερουσιαστή Αλ Φράνκεν και τις αιτιάσεις του κινήματος #meToo. Η Ζεϊνέπ Τουφεξί είπε ότι υπερεκτίμησε τη δυναμική των διαδηλώσεων.

Ο Μπρετ Στίβενς έκανε τη δημόσια αυτοκριτική του για ένα άρθρο κατά του Τραμπ που γράφτηκε την εποχή της δεύτερης προεδρικής καμπάνιας του και έφερε τον τίτλο «Αν δεν βρίσκεις τον Τραμπ αηδιαστικό, τότε είσαι εσύ είσαι αηδιαστικός». Ο αρθρογράφος αναγνώρισε ότι το ύφος του κειμένου του «ριζοσπαστικοποίησε τη συζήτηση και μάλλον βοήθησε τον Τραμπ». Η πολιτική συντάκτρια Γκέιλ Κόλινς μετάνιωσε που ασχολήθηκε με τον σκύλο του Μιτ Ρόμνεϊ όταν ο Ρεπουμπλικανός έθεσε υποψηφιότητα εναντίον του Μπαράκ Ομπάμα και ο ειδικός της τεχνολογίας Φαρχάντ Μαντζού λυπήθηκε που το 2009 είχε παροτρύνει τους πάντες να εγγραφούν στο Facebook.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News