Ηταν ο αρχηγός της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966, όπου τα «πάντσερ» έχασαν την Κούπα με εκείνο το γκολ – «φάντασμα» του Τζεφ Χαρστ. Ο δεύτερος παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου (με διαφορά λεπτών από τον Πελέ) που κατάφερε να σκοράρει σε τέταρτο Μουντιάλ (1958, 1962, 1966, 1970). Ο top σκόρερ της πρώτης Μπουντεσλίγκα (το 1963-1964 με 30 γκολ). Μία από τις «σημαίες» του γερμανικού ποδοσφαίρου κι ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς όλων των εποχών, με πάνω από 800 γκολ στο σύνολο της καριέρας του, αν προσμετρηθούν και τα φιλικά ματς.

Ο Ούβε Ζέελερ «έφυγε» χθες (Πέμπτη) σε ηλικία 85 ετών, στον ύπνο του, έχοντας δίπλα του τα αγαπημένα του πρόσωπα. Πέθανε ήρεμα, όπως, ακριβώς, επέλεξε να ζήσει την προσωπική του ζωή. Κάποια ατυχήματα τον είχαν καταβάλει και τον είχαν καθηλώσει στο κρεβάτι εδώ και πολύ καιρό. Η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο το 2020, όταν χρειάστηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στη λεκάνη.

Το παρουσιαστικό του δεν… γέμιζε το μάτι, αλλά οι αντίπαλοι «τον έτρεμαν». Ηταν πολύ δυνατός και γρήγορος, σούταρε με εξαιρετική ευστοχία, είχε ανεπτυγμένη την αίσθηση του χώρου, και κατάφερνε να σκοράρει από δύσκολες γωνίες, από εκεί που οι τερματοφύλακες δεν περίμεναν ότι θα το επιχειρούσε. Παρά το σχετικά μικρό ύψος του (1,69), συχνά πετύχαινε γκολ και με το κεφάλι, νικώντας στον αέρα αμυντικούς που ήταν αρκετά ψηλότεροι. Ο θρυλικός βορειοϊρλανδός ποδοσφαιριστής, Τζίμι Μακιλρόι είχε πει για εκείνον πως «αν υπήρχε ένας τοίχος, και η μπάλα βρισκόταν πίσω του, ο Ζέελερ θα περνούσε μέσα από τα τούβλα».

Το όνομα του μικρόσωμου σέντερ-φορ είχε γίνει… πολεμική ιαχή των δυτικογερμανών φιλάθλων -«Ούβε, Ούβε, Ούβε»- επειδή ο Ζέελερ αντιπροσώπευε τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του γερμανικού ποδοσφαίρου: τη δύναμη, την αυτοπεποίθηση, την αφοσίωση και την ισχυρή θέληση για νίκη. Τον λάτρεψαν ακόμη περισσότερο όταν κατόρθωσε να επιστρέψει στη δράση, το 1965, έπειτα από μια χειρουργική επέμβαση στον αχίλλειο τένοντα, η οποία τον κράτησε εκτός γηπέδων για ένα χρόνο. Εκείνη την εποχή, τέτοιοι τραυματισμοί τερμάτιζαν, συνήθως, την καριέρα ενός αθλητή. Εκείνος, όμως, επανήλθε ακόμη πιο δυνατός. Σκόραρε, μάλιστα, στη νίκη (2-1) επί της Σουηδίας στη Στοκχόλμη, στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που έστειλε τη Δυτική Γερμανία στην τελική φάση του 1966.

Η Adidas τον επέλεξε για να προωθήσει τη φίρμα της λόγω (και) του εξαιρετικού του χαρακτήρα. Στον προημιτελικό του 1966, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας, η Δυτική Γερμανία αντιμετώπιζε την Ουρουγουάη. Κάποια στιγμή ο αρχηγός της Ουρουγουάης αποβλήθηκε από το παιχνίδι, επειδή κλώτσησε στην κοιλιά τον Λόδαρ Εμεριχ. Καθώς αποχωρούσε από το χορτάρι, κοντοστάθηκε μπροστά στον Ζέελερ και τον χαστούκισε. Εκείνος δέχτηκε το χτύπημα χωρίς την παραμικρή αντίδραση. «Ο ανόητος, πίστευε ότι θα με έκανε να παρασυρθώ και να ανταποδώσω», δήλωσε ατάραχος μετά το ματς.

Γεννήθηκε το 1936 στο Αμβούργο και άρχισε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο σε ηλικία δέκα ετών. Ο πατέρας του, Εργουϊν, ο οποίος εργαζόταν ως λιμενεργάτης, ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς ποδοσφαιριστές της πόλης, από το 1920 έως το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1953, πριν κλείσει τα 17, υπέγραψε δελτίο στον σύλλογο της πόλης, και δεν τον απαρνήθηκε ούτε όταν απέκτησε τη φήμη του καλύτερου επιθετικού στη χώρα. Παρέμεινε εκεί μέχρι το τέλος της καριέρας του (1972). Παίζοντας, συχνά, δίπλα στον μεγαλύτερο αδελφό του, Ντίτερ, αναδείχτηκε πολλές φορές πρώτος σκόρερ στην Ομπερλίγκα Νορντ, την κορυφαία λίγκα της βόρειας Δυτικής Γερμανίας, κι έπειτα στην Μπουντεσλίγκα. Σκόραρε 445 γκολ σε 519 αγώνες πρωταθλήματος. Σε όλες τις διοργανώσεις, 507 σε 587 επίσημα ματς. Το 1968 ήταν αρχηγός της ομάδας του Αμβούργου που έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, κι έχασε το τρόπαιο από τη Μίλαν.

Στην εθνική ομάδα της Δυτικής Γερμανίας αγωνίστηκε από το 1954 έως το 1970, πετυχαίνοντας 43 τέρματα σε 72 συμμετοχές. Αποσύρθηκε από τα γήπεδα με ένα παράπονο: «Αν και έφτασα στους τελικούς τεσσάρων Παγκοσμίων Κυπέλλων, δεν είχα την τύχη να κατακτήσω το τρόπαιο ούτε μια φορά. Το ήθελα πολύ, αλλά δεν πειράζει. Ηταν όλα υπέροχα. Δεν μετανιώνω για τίποτα». Το 1974, που η χώρα του στέφτηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια, ήταν αργά για εκείνον.

Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας… έπαιξε μπάλα στο γήπεδο των επιχειρήσεων. Αν και συνέχισε τη συνεργασία του με την Adidas, ίδρυσε τη δική του εταιρεία αθλητικής ένδυσης. Ανοιξε κι ένα βενζινάδικο. Το 1995 ανέλαβε την προεδρία του Αμβούργου, όμως παραιτήθηκε δυόμισι χρόνια αργότερα εξαιτίας ενός οικονομικού σκανδάλου που ξέσπασε στον σύλλογο, για το οποίο ανέλαβε την ευθύνη χωρίς να έχει την παραμικρή εμπλοκή, όπως αποδείχτηκε.

Παντρεύτηκε τη σύζυγό του, Ιλκα, τότε αθλήτρια του χάντμπολ, το 1959. Εζησαν μαζί πάνω από έξι δεκαετίες. Απέκτησαν τρεις κόρες και επτά εγγόνια. Ενα από αυτά, ο Λεβίν Εζτουναλί, αγωνίζεται στην Μπουντεσλίγκα με τη φανέλα της Ουνιόν Βερολίνου.

Ενα γιγαντιαίο γλυπτό του δεξιού του ποδιού, με το οποίο συνήθιζε να… πυροβολεί τα δίχτυα των αντιπάλων, κοσμεί τον περιβάλλοντα χώρο του «Φόλκσπαρκσταντιον» του Αμβούργου, που σήμερα ονομάζεται Ιμτεχ Αρίνα, από το 2005. Οι νέοι μαθαίνουν την ιστορία του Ζέελερ από τους παλιούς, οι οποίοι δυσκολεύονται να βρουν τις λέξεις που θα μπορούσαν να τον περιγράψουν σε όλο του το μεγαλείο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News