Ναι, είχε ερωτηθεί ξεκάθαρα σε α’ πληθυντικό, εκείνο το νυχτερινό, θερινό «χορεύουμε;». Ούτε εσύ χορεύεις, ούτε εσείς χορεύετε σε ενικό και πληθυντικό ευγενείας αντίστοιχα. Με ένα μαζί και εμείς στο χορό ήθελε να ξεκινήσει εκείνη την επαφή σε μορφή επικοινωνίας. Δεν ήταν σκηνή από ταινία, τίτλος μυθιστορήματος, σειρά ενός vintage love story παιγμένο ξανά στη μικρή οθόνη, ήταν νηφάλιος και εκείνη ξεκάθαρη στη στιγμή. Ήταν απλό μα ταυτόχρονα μακρινό και ξεχασμένο. Το είχε ακούσει σε κάτι μαθητικά χρόνια που δίχως άλλοθι έμπαινες στο χορό και τολμούσες να αφεθείς χωρίς σχολιασμό η κριτική a priori στο πως είναι, γιατί είναι, αν είναι: αληθινό, βιαστικό, σαχλό, η επιπόλαιο. Δεν υπήρχε ούτε αρχικός ούτε τελικός σκοπός, δεν υπήρχε σχέδιο κανένα, απουσία πλάνου και έλλειψη πλάνης για να μεθοδευτεί κάτι τόσο απλο που στο άκουσμα του ηχούν στις μέρες μας ερωτηματικά, σκέψεις και καμπάνες βαριές που κρύβουν σκιές και αόρατα φίδια.

Φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να αφεθούμε στη ροή, να αμφισβητούμε την τυχαιότητα της στιγμής, τον αυθορμητισμό της φυσικής κίνησης, τον ρυθμό της μουσικής, τα βλέμματα που τυχαία συναντιόνται στο χωροχρόνο της ζωής και μπορεί να παρασυρθούν και να θέλουν να ενωθούν με τα δεσμά ενός και μόνο χορού που ίσως τελειώσει σε 3 λεπτά αλλά ίσως κρατήσει τελικά για μια αιωνιότητα.

Φοβόμαστε τον άλλο άνθρωπο, το πηγαίο και το μοιραίο ανθρώπινο χέρι που μπορεί να ερωτευτεί τη στιγμή, που μπορεί να χορέψει για μια ζωή, που απλά ποθεί μια αληθινή επαφή χωρίς να νοιάζεται για το που και πως όλο αυτό τον οδηγεί. Ξεχάσαμε τα αυτονόητα, και κρυφτήκαμε πίσω από οθόνες φωτεινές, φωτιές και καρδιές που κρύβουν βαθύτερες μοναξιές, αφήσαμε τις λέξεις και τον λόγο, αδιαφορούμε για το ήχο χρώμα της φωνής του ανθρώπου που μας μιλά και περάσαμε σε σύμβολα και κώδικα μιας τάχα επικοινωνίας που κανείς δεν κατάλαβε τελικά τίποτα. Γίναμε σκιές και κλείσαμε τις στιγμές στο μοναχικό εγώ της προσωπικής μας ιστορίας, μας τούμπαρε για τα καλά ένας ψηφιακός κόσμος που δεν έχει ιδέα ότι πίσω από τα σύμβολα καρδιάς έχουν γραφτεί οι ομορφότερες επιστολές με λυρισμό και πάθος από τον Ναπολέων Βοναπάρτη προς Ζοζεφίνα, από τον Μπετόβεν προς «Αθάνατη Αγαπημένη», από την Σιμόν ντε Μπoβουάρ προς Ζαν Πολ Σαρτρ, από τον Ερνεστ Χέμινγουεϊ προς την Μάρλεν Ντίντριχ, από την Φρίντα Κάλο προς τον Ντιέγκο Ριβέρα, από τον Μάρλον Μπράντο προς την αεροσυνοδό κάποιας πτήσης που της γράφει: «Αγαπητή κυρία…»

Υπάρχει κάτι απροσδιόριστο στο πρόσωπό σου, κάτι αξιαγάπητο, όχι όμορφο με το συμβατικό τρόπο. Έχεις χάρη και θηλυκότητα. Μοιάζεις με γυναίκα που έχει αγαπηθεί στην παιδική της ηλικία, ή κατά κάποιο μυστήριο τρόπο σε είχαν επισκεφτεί χάρες της κομψότητας και της αξιοπρέπειας. Κάτι στην έκφρασή σου είναι ασυνήθιστο. Ήταν μια ευχάριστη συνάντηση και εύχομαι να ξανασυναντηθούν τα βλέμματά μας ξανά κάποια στιγμή».

Και όμως, εκείνο το βράδυ εκείνος απλά και αυθόρμητα το ζήτησε την στιγμή που το ένιωσε, και εκείνη δεν σκέφτηκε τίποτα, αφέθηκε στο μαζί χωρίς σκοπό και τέλος, και κάτω από κάτι λιγοστά θερινά λαμπιόνια αφέθηκαν στη φωνή του Κοέν και στο χιλιοπαιγμένο Dance me to the end of love.

Ήταν απλό, μαγικό και μονολεκτικό: Χορεύουμε λοιπόν;

Η Χριστίνα Σδούκου είναι καθηγήτρια αγγλικών – συγγραφέας

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News