Στους ηλικιωμένους συμβαίνει κάτι ατυχές. Καθώς όλα τα όργανα λασκάρουν, λασκάρει και το αντίστοιχο σύστημα και πέρδονται χωρίς να μπορούν να το ελέγξουν, ούτε να το συγκρατήσουν. Το παρηγορητικό για αυτούς μπορεί να είναι ότι υπάρχουν και άνθρωποι που πέρδονται από το στόμα. Όπως ίσως η περίπτωση του Χριστόφορου Βερναρδάκη, που αποκάλεσε την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως «Πισπιρίγκου της Παιδείας».

Ο εν λόγω, μάλιστα, δεν έκλασε εκ στόματος με το φυσικό συναίσθημα της ψιλοντροπής –μην και ακουστεί– αλλά δημιούργησε και ντεκόρ ώστε να λάμψει ακουστικά εις το Πανελλήνιον. Δηλαδή, πάσχει από βαριάς μορφής αναπηρία. Την έλλειψη ντροπής. Και σας έχω και δραματικότερο, που αφορά τις μύτες όλων μας.

Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης είναι καθηγητής Πανεπιστημίου. Διδάσκει, μορφώνει νέους να οργανώνουν τον λόγο και τη σκέψη τους. «Πανεπιστημιακός» αναγράφει το βιογραφικό του, βουλευτής και πρώην υπουργός Επικρατείας. Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Βεβαίως, με τόσα λαμπρά προσόντα, διετέλεσε και σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα. Θαυμάστε αντανακλαστικά ανδρός. Με το που «ανακουφίστηκε» καμαρωτός-καμαρωτός on camera, σε πανελλαδική εμβέλεια, με τις πρώτες αντιδράσεις, σε χρόνο «ντε-τε» άλλαξε αυτομάτως ρότα από περδόμενος σε κλανιάρης: «Συγγνώμη, το σχόλιό μου ήταν άστοχο και απαράδεκτο». Πότε το κατάλαβε; Εν τέλει άνθρωπος με το ακαταλόγιστο;

Ο κ. καθηγητής Πανεπιστημίου, εκπρόσωπος Παιδείας, που θεωρεί ότι δικαιούται να κρίνει με τέτοια χυδαιότητα το έργο της Νίκης Κεραμέως ως υπουργού Παιδείας. Αν αυτό δεν είναι η επιτομή του πιο αυθάδους παραλόγου, τότε τι είναι; Και τι ήταν αυτό, αναγνώστες μου, που ανατίναξε το πεπτικό του σύστημα, έσπρωξε τα έντερά του να δράσουν ανεξέλεγκτα ώστε να φτάσει μέχρι τον χαρακτηρισμό «Πισπιρίγκου»;

«Στέρησε από 50.000 νέους και νέες την είσοδό τους στα Πανεπιστήμια.

»Αναγνώρισε ίσα επαγγελματικά δικαιώματα στα ιδιωτικά κολέγια με τα Πανεπιστήμια. (Ενώ το να εξισώσεις σε ένα βράδυ ΤΕΙ με Πανεπιστήμια είναι ΟΚ). 

»Προσέλαβε αστυνομικούς στα Πανεπιστήμια αντί για ερευνητές δασκάλους… (ή το ένα ή το άλλο…Ή άλλως “Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα και βγάζω το καπέλο μου να μη βραχεί η ομπρέλα”)»

Ιδού! Οι δυο Ελλάδες, ολοκάθαρα στα μάτια μας. Από τη μία, μια υπουργός, η τρίτη γυναίκα κατά σειρά που δίνει μια μάχη. Μαριέττα Γιαννάκου, Αννα Διαμαντοπούλου, Νίκη Κεραμέως. Που, όσο υγιή κριτική και να ασκήσουμε –και εγώ προσφάτως για τους πρυτάνεις– κανείς καλόπιστος δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αποφασιστικότητα, την αφοσίωσή, την πυξίδα προς τη σωστή κατεύθυνση μεταρρυθμίσεων και εξωστρέφειας. Από την άλλη…

Τι να πει κανείς για την άλλη πλευρά; Μελετήστε μέσα από την «ιστορία Βερναρδάκη» που ξέσπασε, όχι μόνο την άλλη πλευρά σκέψης αλλά κυρίως τον τρόπο που επιλέγουν να αντιπολιτευτούν και στον τομέα της Παιδείας.

Θυμάμαι, ως ψυχικό τραύμα, στο βιογραφικό της κυρίας Θεανούς Φωτίου να αναγράφει ως προσόν «Πολέμησε για να μην εφαρμοστεί ο Νόμος Διαμαντοπούλου».

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως ανέκδοτο. Μόνο που δεν είναι ανέκδοτο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News