Το 1950 ένας από τους σημαντικότερους μπλουζίστες, ο muddyWaters, τραγουδούσε στο τραγούδι του, Rollin’ Stone,

Well, my mother told my father
Just before hmm, I was born
“I got a boy child’s comin’, he’s gonna be
He’s gonna be a “Rollin’ Stone”
Sure ‘nough, he’s a “Rollin’ Stone”

Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι πως σε ένα παιχνίδι της τύχης η γέννηση του παιδιού που, όπως διηγείται το τραγούδι, θα είναι ένα Rollin’ Stone, πραγματοποιήθηκε στ’ αλήθεια, καθώς αυτό το τραγούδι έδωσε το όνομά του σε ένα από τα σημαντικότερα ροκ συγκροτήματα, τους Rolling Stones.

Πράγματι, 12 χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 1962, ήταν κανονισμένη μία συναυλία του Alexis Korner με το συγκρότημά του, τους Blues Incorporation, στο Marquee Club, για τις 12 Ιουλίου. Ο Alexis Korner ήταν ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς της βρετανικής μπλουζ σκηνής με γενικότερη επίδραση, καθώς το συγκρότημά του, Blues Incorporation, λειτουργούσε σαν ανοιχτό εργαστήρι μαύρης μουσικής, συγκεντρώνοντας πολλούς νέους μουσικούς με ενδιαφέρον για τη μαύρη μουσική. Μεταξύ αυτών  βρισκόταν ο πιανίστας Ian Stewart, ο κιθαρίστας Brian Jones, ο κιθαρίστας Keith Richards και ο τραγουδιστής Mick Jagger.

Σ’ αυτό το σημείο είναι που μπαίνει στο παιχνίδι η τύχη, καθώς προέκυψε για τον Korner μία ευκαιρία για εγγραφή στην τηλεόραση του ΒΒC την ίδια μέρα (12 Ιουλίου), που δεν ήθελε να χάσει. Γι’ αυτό κανόνισε να πάει στην τηλεόραση και να εμφανιστούν στο Marquee Club κάποιοι από τους μουσικούς του κύκλου του με επικεφαλής τον Brian Jones που πήρε μαζί του και τους Stewart, Richards και Jagger. Όταν ο Jones ρωτήθηκε από το περιοδικό JazzNews, στο οποίο μίλαγε για την επικείμενη πρώτη συναυλία, πώς λέγεται το συγκρότημά του, τα μάτια του έπεσαν στο πρώτο τραγούδι του LP “The best of Muddy Waters” που ήταν το Rollin’ Stone. Έτσι γεννήθηκαν οι Rolling Stones.

Η μπάντα δανείσθηκε χρήματα από τον πατέρα του Jagger για να νοικιάσει μηχανήματα για τη συναυλία, στην οποία έπαιξαν διάφορα κομμάτια μπλουζ. «Και να λοιπόν που κάθεσαι μαζί με μερικούς τύπους και παίζεις και λες, «Ω ναι!» Αυτό το συναίσθημα αξίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο», έγραψε ο Keith Richards, περιγράφοντας την αίσθησή του από την πρώτη εκείνη συναυλία. «Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι στην πραγματικότητα άφησες τον πλανήτη για λίγο και ότι κανείς δεν μπορεί να σε αγγίξει… σαν να πετάς χωρίς άδεια».

Αυτή την αίσθηση είναι που μεταδίδουν από τότε μέχρι σήμερα και στο κοινό, όχι μόνο στις συναυλίες τους αλλά και μέσα από τα άλμπουμ, καθώς, αρχίζοντας να γράφουν δικά τους τραγούδια μετασχημάτισαν τα ακούσματα της μαύρης μουσικής σε ένα δικό τους ιδίωμα, χαρακτηριστικό ήδη από τις πρώτες τους επιτυχίες, όπως το Satisfaction και το Paint it Black. Έτσι έγιναν ένα από τα σημαντικότερα ροκ γκρουπ με πολλές επιτυχίες, εκατοντάδες εκατομμύρια δίσκους και συνεχείς συναυλίες.

Βέβαια μέσα σ’ αυτά τα χρόνια σημειώθηκαν σημαντικές αλλαγές στη σύνθεση του γκρουπ, με κυριότερες την εμφάνιση ένα χρόνο μετά του ντράμερ Charlie Watts (που απεβίωσε πριν λίγο καιρό), τον πρόωρο θάνατο του Brian Jones που αντικαταστάθηκε από τον Mick Taylor (που έπαιξε στο περίφημο Sticky Fingers) τον οποίο αντικατέστησε στη συνέχεια ο Ron Wood (που παίζει μέχρι σήμερα). Γι’ αυτό ο Μick Jagger είχε πει σε συνέντευξή του για τα 50 χρόνια του γκρουπ, το 2012, «δεν είμαι σίγουρος αν μπορούμε να μιλάμε για 50 χρόνια, αφού από τότε μέχρι σήμερα ίδια παρέμειναν μόνο το όνομα ο Keith κι εγώ»

Από την άλλη πλευρά, και ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο πολύ από τη δεκαετία του 60, καθώς εκείνη η νεανική επαναστατικότητα πολιτική, κοινωνική και σεξουαλική άφησε μεν ανεξίτηλα τα ίχνη της στη σύγχρονη εποχή, αλλά δεν είναι πια εδώ. Αυτό αντανακλάται και στις ίδιες τις εμφανίσεις των Rolling Stones, που από την κοινωνική ριζοσπαστικότητα της δεκαετίας του 60, είδαμε στη συναυλία τους στη Ζυρίχη το 2006, που έγινε σε ειδικά διαμορφωμένο παροπλισμένο στρατιωτικό αεροδρόμιο, να προηγείται της συναυλίας επίδειξη της ακροβατικής ομάδας της ελβετικής πολεμικής αεροπορίας (Ι), την εμφάνισή τους σε πάρτι στον Λευκό Οίκο, όπου τραγουδάνε μπλουζ μαζί με τον Ομπάμα, ή την απονομή του τίτλου του σερ στον MickJagger.

Ναι, αλλά εκείνη η αίσθηση που περιγράφει ο Keith Richards υπάρχει ακόμα και βγαίνει το ίδιο καλά στις συναυλίες τους. Αυτό το μαγικό πέρασμα σε άλλους κόσμους με το άγγιγμα της κιθάρας, από τους Richards και Wood, την αστείρευτη ενέργεια του Mick Jagger, και τα αριστοτεχνικά ντραμς του Charlie Watts που με είχαν εντυπωσιάσει όταν τους είδα το 2006, και μου θύμιζαν, παρά την ηλικία τους και τις περιουσίες τους, το πώς μεταμορφώνονταν κάποιοι συμμαθητές μου όταν έπαιζαν ροκ. Και το παίξιμο αυτό διατηρείται μέχρι σήμερα,

Έτσι, αν και πολλά από αυτά που ενσάρκωναν οι Rolling Stones στα τραγούδια τους, όπως η αφύπνιση της νεότητας, η σεξουαλική απελευθέρωση και η απόρριψη της αστικής ηθικής ανήκουν στο παρελθόν, η μουσική τους (καθώς αγγίζουν τα 80 τους) συνεχίζει να διατηρείται φρέσκια και δυνατή, όπως το δείχνει και η νέα σειρά συναυλιών τους το 2022. Μάλιστα, στις συναυλίες τους, η πλειοψηφία των κομματιών που παίζουν είναι από τις δεκαετίες του 60 και του 70. Γι’ αυτό, όπως έγραψε πρόσφατα ο Ueli Bernays στην ελβετική ΝΖΖ,  «οι Rolling Stones συστήνουν τους εαυτούς τους ως ένα ζωντανό μουσικό μνημείο που δεν αφορά μόνο τους ίδιους, αλλά και τη ροκ παράδοση συνολικά».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News