Παρότι εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία, ο Μπόρις Τζόνσον δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο στη βρετανική Ιστορία, καθώς είναι ο πολιτικός που οδήγησε τη Βρετανία εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ωστόσο η πτώση του μάλλον επιβεβαιώνει ότι το Brexit κάθε άλλο παρά μια έξυπνη ιδέα ήταν αλλά και ότι ο εθνικισμός και η προσήλωση στην ιδέα της εθνικής κυριαρχίας «αποτελούν μια κατανοητή αλλά αντιπαραγωγική αντίδραση στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο ενώ δεν προσφέρουν καμία προστασία από το δραματικό φαινόμενο του 2022, την εκτίναξη των τιμών», γράφει ο Αλντο Κατσούλο της Corriere della Sera σε άρθρο του.

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι η πτώση του Τζόνσον είναι αυτή καθαυτή καλή είδηση για τους υποστηρικτές της Ευρώπης, του ελεύθερου εμπορίου, της συνεργασίας μεταξύ των χωρών για την αντιμετώπιση παγκόσμιων κρίσεων, όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία, η πανδημία, η υπερθέρμανση του πλανήτη, η μετανάστευση και, φυσικά, ο πληθωρισμός. «Στην πραγματικότητα η πτώση του Τζόνσον επιβεβαιώνει ότι το δυτικό μέτωπο είναι πιο εύθραυστο από ποτέ άλλοτε, πόσο ευάλωτες είναι οι διάφορες ηγεσίες», σημειώνει ο ιταλός δημοσιογράφος και επιβεβαιώθηκε πριν καν στεγνώσει η μελάνη στο χαρτί…

Το δεύτερο θύμα στο ντόμινο των ευρωπαίων ηγετών ήταν ο Μάριο Ντράγκι, ο οποίος απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της διεθνούς κοινότητας αλλά όπως αποδείχτηκε, το ιταλικό πολιτικό σύστημα έχει διαφορετική άποψη ή άλλα σχέδια…

Στη ζώνη του λυκόφωτος

Υπάρχουν και χειρότερα; Ενδεχομένως, αν και είναι κάτι που οι περισσότεροι απεύχονται. Στη Γαλλία ο Εμανουέλ Μακρόν επανεξελέγη στην προεδρία όμως δεν κατάφερε να κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση με αποτέλεσμα να έχει μπροστά του μια ιδιαίτερα δύσκολη πενταετία. Στη Γερμανία ο Ολαφ Σολτς σίγουρα δεν έχει την εμπειρία και μάλλον ούτε το ανάστημα της Ανγκελα Μέρκελ. Στην Ισπανία η λαϊκή Δεξιά ξεπέρασε για πρώτη φορά τον Πέδρο Σάντσεθ στις δημοσκοπήσεις, αν και δεν θα κατάφερνε να εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία ούτε μαζί με τους εξτρεμιστές του ακροδεξιού Vox.

Στην Ουάσιγκτον ο Τζο Μπάιντεν οδεύει αναπόφευκτα προς μια καταστροφική ήττα στις ενδιάμεσες εκλογές τον ερχόμενο Νοέμβριο ενώ δεν αποκλείεται επίσης ο αμερικανός πρόεδρος να αποφασίσει να μην διεκδικήσει την επανεκλογή του, «δίχως οι Δημοκρατικοί να έχουν έτοιμο έναν άλλον ηγέτη και χωρίς οι Ρεπουμπλικάνοι να έχουν καταφέρει να απαλλαγεί από το φάντασμα του Τραμπ», συνοψίζει ο Αλντο Κατσούλο.

Υπενθυμίζει επίσης ότι όσο δύσκολο είναι να εκτιμηθεί η διάθεση των πολιτών σε μια δικτατορία, τόσο εύκολο είναι σε μια δημοκρατία. Και στη Δύση η αντιπροσωπευτική δημοκρατία – «προεδρική ή προεδρευόμενη, φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική» – δεν βαλλόταν ποτέ άλλοτε τόσο πολύ όσο σήμερα ενώ «σημείο των καιρών μας παραμένει η εξέγερση ενάντια στο κατεστημένο, ενάντια στις ελίτ, ενάντια στο σύστημα».

Με το άρμα του Brexit

Οσον αφορά ειδικά τον έκπτωτο βρετανό πρωθυπουργό, παραβλέποντας τις όποιες πολλές εκκεντρικότητές του, αποπειράθηκε να κάνει ακριβώς αυτό: «να διοχετεύσει το λαϊκιστικό κύμα στην κοίτη της παραδοσιακής πολιτικής, του συντηρητικού κόμματος, της προσωπικής του μοίρας», αναφέρει ο Κατσούλο στο άρθρο του.

Αναμφίβολα η πορεία του Τζόνσον έως την πρωθυπουργία της Βρετανίας μπορεί να χαρακτηρισθεί κάλλιστα ως επιτυχημένη. Υπήρξε δήμαρχος του Λονδίνου, της πιο παγκόσμιας πόλης της Ευρώπης, ενώ όταν ο άσπονδος φίλος του από το Iτον, ο πρώην πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον προκήρυξε το δημοψήφισμα για την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, ο Μπόρις Τζόνσον τάχθηκε, τελικά, υπέρ του όχι, κλέβοντας την τελευταία στιγμή τη δόξα από τον Νάιτζελ Φάρατζ, τον πιο πιστό θιασώτη της ιδέας μιας ανεξάρτητης από τις επιταγές των Βρυξελλών Βρετανίας. Στη συνέχεια ανέλαβε χρέη υπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση της Τερέζα Μέι, μετά τη διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία και σάρωσε στις εκλογές του 2019 με το σύνθημα «Get Brexit done», «Να τελειώνουμε με το Brexit», σε ελεύθερη μετάφραση.

Σύμφωνα με τον ιταλό αρθρογράφο ο Μπόρις Τζόνσον απώλεσε την εξουσία όχι εξαιτίας της διαχείρισης της πανδημίας, ούτε επειδή αποπειράθηκε να πρωταγωνιστήσει στην Ουκρανία, ούτε λόγω των πολλών ατασθαλιών και ιδιοτροπιών του. Η ακατάστατη προσωπική ζωή, τα πάρτι εν μέσω καραντίνας, οι ακατάλληλες επιλογές συνεργατών «είναι ιστορίες οι οποίες, όταν ο αρχηγός, το κόμμα, η κυβέρνηση βρίσκονται σε καλή κατάσταση – ξεπερνιούνται. Καθίστανται μοιραίες όταν τα πράγματα παίρνουν άσχημη τροπή. Ο Τζόνσον φάνηκε ανεπαρκής στους ίδιους τους συντηρητικούς. Αλλά δεν έχουν έτοιμο έναν διάδοχο, επιβεβαιώνοντας πως η εξέγερση κατά των ελίτ δεν βελτίωσε τις ελίτ», γράφει ο Κατσούλο.

Αισθητές απουσίες

«Η παρακμή της ηγεσίας είναι πράγματι ένα από τα σημάδια της εποχής μας. Πού είναι οι Θάτσερ, Μπλερ, Κολ και Μέρκελ; Ανεξάρτητα από τα λάθη τους – τον κεφαλικό φόρο, τον πόλεμο στο Ιράκ, τα μαύρα κεφάλαια του CDU και την έλλειψη γενναιοδωρίας προς τους ευρωπαίους εταίρους – αυτοί ήταν πρωθυπουργοί, αυτοί ήταν καγκελάριοι», υποστηρίζει, ολοκληρώνοντας την ανάλυσή του.

Αντιθέτως σήμερα φαίνεται πως οι ηγέτες είναι αντικαταστατοί και κάθε άλλο παρά ικανοί να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της εποχής και δυστυχώς αποτελεί γεγονός πως ο λαϊκισμός επιστρέφει δυναμικά στο προσκήνιο, λόγω της εκτίναξης του πληθωρισμού και της αύξησης των τιμών των καυσίμων και των πρώτων υλών, της φτωχοποίησης της μεσαίας τάξης και της απόγνωσης των λαϊκών στρωμάτων.

«Κάποτε το δράμα ήταν η ανεργία, τώρα είναι οι φτωχοί εργαζόμενοι. Οι εν ενεργεία κυβερνήσεις είτε θα καταφέρουν να τερματίσουν την σπέκουλα, δίχως να επιβαρύνουν φορολογικά τους έντιμους πολίτες και να φορτώσουν με επιπλέον χρέος τις μελλοντικές γενιές, ή θα έχουν την τύχη του Τζόνσον. Και στα ταραγμένα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης η σκιά του Πούτιν θα μακρύνει ακόμη περισσότερο», προειδοποιεί ο Αλντο Κατσούλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News