Κάποιο απόγευμα του 2019 η Κρίστα Μπίλτον έκανε στο Λος Αντζελες ένα πάρτι· ήταν κατά κάποιον τρόπο ένα είδος οικογενειακής επανένωσης. Η μητέρα της, Ντέμπρα, που έφτασε κλαίγοντας στο σπίτι, της είπε ότι η ιδέα της ήταν τρομερή, η αδερφή της, Κέιτλιν, όμως, ανησυχούσε μήπως κάποιος από τους καλεσμένους έκλεβε κάτι. Η τότε 34χρονη Μπίλτον, πάσχιζε να αντιληφθεί πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια οικογένεια. «Κέιτ», είπε στην αδελφή της, «αν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί αυτό το Σαββατοκύριακο είναι ότι ένα από τα αδέρφια μας, που δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ, κλέψει κάτι από το σπίτι μου, θα το θεωρήσω μεγάλη επιτυχία».

Εμφανίστηκαν, λοιπόν, στον κήπο της δεκάδες νέοι αδελφοί και αδελφές, που όλοι είχαν (και το διαπίστωσαν εκείνη την μέρα) τα ίδια μεγάλα δάχτυλα των ποδιών, το ίδιο λακκάκι στο πηγούνι, την ίδια αδυναμία να κρατήσουν τα τηλέφωνά τους φορτισμένα, και κυρίως τον ίδιο πατέρα… Ωστόσο το ζήτημα ήταν πιο περίπλοκο από αυτό, γράφει στον Guardian η Εύα Γουάιζμαν, η οποία μίλησε με την Κρίστα Μπίλτον στο Zoom με αφορμή το βιβλίο της «Normal Family: On Truth, Love, and How I Met My 35 Siblings» («Κανονική οικογένεια: Για την αλήθεια, την αγάπη και το πώς γνώρισα τα 35 αδέρφια μου»).

«Από τη μια έχω γράψει μια ιστορία για το πώς ανακάλυψα στα 20 μου ότι είχα δεκάδες, και πιθανότατα εκατοντάδες, βιολογικά αδέρφια που μεγάλωναν παντού στις ΗΠΑ. Και ότι ο άντρας, που γνώριζα απλά ως πατέρα μου, ο οποίος ήταν άστεγος και πάλευε με τον εθισμό στα ναρκωτικά, ήταν κρυφά ένας από τους πιο παραγωγικούς δότες σπέρματος της “California Cryobank”», λέει η Κρίστα Μπίλτον.

Το 2005, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο για δύο έφηβες, που είχαν συναντηθεί στο -ιδρυθέν το 2000- Donor Sibling Registry ( Μητρώο Αδελφών από Δότες Σπέρματος, το οποίο επιτρέπει σε γονείς και απογόνους να αναζητήσουν άλλους με βάση την τράπεζα σπέρματος και τον αριθμό του δότη). Και οι δύο ήταν «προϊόντα» του «Δότη 150».

Ο πατέρας της Κρίστα Μπίλτον, Τζέφρι Χάρισον, είδε ένα φύλλο της εφημερίδας στο τραπέζι ενός καφενείου στο Βένις του Λος Αντζελες και συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να κάνει αμέσως δύο τηλεφωνήματα. Κατ΄αρχάς τηλεφώνησε στην εφημερίδα για να δηλώσει ότι ήταν ο «Δότης 150». Μάλιστα, ο Τζέφρι ήταν ο πρώτος δότης σπέρματος στην ιστορία, που εγκατέλειψε δημόσια την ανωνυμία του. Κατόπιν τηλεφώνησε στη μητέρα της Μπίλτον, Ντέμπρα Ολσον, για να της αποκαλύψει ότι δεν ήταν η μόνη παραλήπτρια του σπέρματός του. Καθώς οι κόρες τους μεγάλωναν, τη δεκαετία του 1980, ο Τζέφρι έκανε τουλάχιστον δύο καταθέσεις σπέρματος την εβδομάδα.

«Το βιβλίο, κατά μία έννοια, αφορά όλες τις πραγματικά άγριες συνέπειες αυτής της ανακάλυψης», επισημαίνει η Μπίλτον στη συνέντευξή της στον Guardian. Και προσθέτει: «Αλλά στη συνέχεια, συνειδητοποίησα ότι πολλά από αυτά που μου είχαν πει για τους γονείς μου και την ανατροφή μου ήταν αυτό που η μαμά μου αποκαλούσε “λευκά ψέματα”».

Η Μπίλτον δεν είχε συνειδητοποιήσει, για παράδειγμα, ότι ο Τζέφρι (το όνομα του οποίου αναγράφεται στο πιστοποιητικό γέννησής της) πληρώθηκε όχι μόνο για να γίνει πατέρας της, αλλά και για να έρχεται να της παίζει κιθάρα ή να φέρνει τον σκύλο του να παίζει με τα κορίτσια, τα απογεύματα που εκείνα ζητούσαν τον μπαμπά. «Και έτσι το βιβλίο ήταν η προσπάθειά μου να καταλάβω τι πραγματικά είχε συμβεί», λέει η Κρίστα Μπίλτον, «Ενα πορτρέτο του πώς ήταν να μεγαλώνω με την  πληθωρική σε προσωπικότητα, ομοφυλόφιλη μητέρα μου, στο Λος Αντζελες στις δεκαετίες του 1980 και του 1990».

Η μητέρα της, Ντέμπρα, είχε μια μεγαλειώδη και ηδονική ζωή, διαλογιζόταν με τους Beatles, γνώριζε τους Rolling Stones, ο Τζεφ Μπρίτζες ήταν το πρώτο της αγόρι και η Εύα Γκαμπόρ (αδελφή της Ζα Ζα) μια από τις πολλές λεσβίες συντρόφους της, ραγίζοντας καρδιές σε όλο το Λος Αντζελες. Και αν ήθελε κάτι, έβρισκε πάντα τον τρόπο να το αποκτήσει. Ετσι, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν συνειδητοποίησε ότι ήθελε παιδιά, πλησίασε τον Τζέφρι σε ένα κομμωτήριο στο Μπέβερλι Χιλς, και του πλήρωσε 2.000 δολάρια για να γίνει πατέρας του παιδιού της, με την προϋπόθεση ότι δεν θα δώριζε ποτέ ξανά το σπέρμα του.

Εκείνη την εποχή ο Τζέφρι ήταν στρίπερ, μάλιστα τον μήνα που γεννήθηκε η Μπίλτον ήταν το κεντρικό πρόσωπο του περιοδικού Playgirl. Τα χρόνια, που ακολούθησαν, μπαινόβγαινε στη ζωή τους, όπως άλλωστε και οι σύντροφοι της Ντέμπρα. «Η μητέρα μου ήταν απίστευτα στοργική και μαγική, αλλά και απίστευτα πολύπλοκη. Πάλευε με τον αλκοολισμό και τον εθισμό της στα ναρκωτικά, πέρασε από πολλές [μυστικιστικές] λατρείες στη ζωή της και συχνά πλήρωνε τους λογαριασμούς μέσω άγριων σχεδίων πλουτισμού. Ετσι, το βιβλίο αναφέρεται επίσης στο πώς είναι για ένα παιδί να μεγαλώνει μέσα σε τέτοιου είδους αστάθεια», λέει η Μπίλτον στον Guardian.

Ως έφηβη, όταν η μητέρα της έκανε αποτοξίνωση, η ίδια ήταν υπεύθυνη για το μεγάλωμα της αδερφής της, ενώ ο κακοποιητικός φίλος της μπαινόβγαινε στη ζωή τους. Κάποιες στιγμές, η ζωή που περιγράφει, με μια λεσβία μητέρα –η οποία, όμως, δεν είχε αποκαλύψει εντελώς τον σεξουαλικό προσανατολισμό της- να κερδίζει και να χάνει εκατομμύρια με φόντο μια πόλη που άλλαζε, πνευματικά και πολιτικά, φαίνεται συναρπαστική· άλλες φορές, πάλι, είναι ένα είδος βίαιου χάους.

«Συνειδητοποίησα ότι η ερώτηση που έκανα ήταν: “Τι είναι οικογένεια;” Η μαμά μου είχε πολλές διαφορετικές σχέσεις· μερικές φορές αυτό σήμαινε άλλα παιδιά, που για λίγο θα γίνονταν ετεροθαλή αδέρφια μου. Στη συνέχεια, όταν έμαθα για τα βιολογικά αδέρφια, με οδήγησε να σκεφτώ τι σημαίνει να είσαι στην οικογένεια κάποιου. Τι ευθύνες έχεις απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους; Δεν μου είχαν πει ότι υπήρχε μια οικονομική συμφωνία μεταξύ των γονιών μου για να παίξει εκείνος τον ρόλο του μπαμπά και ότι ουσιαστικά ήταν δότης σπέρματος σε μένα με πολλούς τρόπους επίσης. Τι σήμαινε λοιπόν αυτή η ετικέτα;»

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Chrysta Bilton (@chrystabilton)

Η Κρίστα έχει δημιουργήσει μια ευτυχισμένη οικογένεια με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Νικ Μπίλτον

Στη Βρετανία σήμερα, γράφει στον Guardian η Εύα Γουάιζμαν, τα παιδιά από δότες που γεννήθηκαν από το 2005 έχουν το δικαίωμα να μάθουν την ταυτότητα των βιολογικών γονέων τους όταν φτάσουν τα 18. Αυτός ο νόμος για την «άρση της ανωνυμίας» προέκυψε μετά από μελέτες, που διαπίστωσαν ότι τα υιοθετημένα παιδιά και τα παιδιά από δότες σπέρματος ωφελήθηκαν συναισθηματικά όταν έμαθαν ποιοι ήταν οι βιολογικοί τους γονείς, ανεξάρτητα από το αν είχαν ή όχι κάποια επαφή μαζί τους.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το σπέρμα ενός δότη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία έως και 10 οικογενειών, πράγμα που όμως δεν ισχύει στις Ηνωμένες Πολιτείες: «Εδώ είναι ακόμη Αγρια ​​Δύση, μια “αυτορυθμιζόμενη” βιομηχανία», παρατηρεί η Μπίλτον. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχουν νομικά όρια για το πόσα παιδιά μπορεί να δημιουργήσει ένας δότης ή κάτι που να εμποδίζει τους δότες να επισκέπτονται πολλές τράπεζες. Σπερματοδοσίες, που οργανώθηκαν στο Διαδίκτυο οδήγησαν σε μια σειρά περιπτώσεων όπως αυτή της Μπίλτον, με άνδρες να έχουν γεννήσει δεκάδες παιδιά, που αρχίζουν να ανακαλύπτουν, μέσω των κοινωνικών δικτύων και άμεσων γενετικών τεστ, ότι έχουν ετεροθαλή αδέρφια διάσπαρτα σε όλη τη χώρα, ή ακόμα και στη δική τους πόλη. Και η ανωνυμία είναι κάτι πολύ αδύναμο το 2022.

Ο «Δότης 150» ήταν μια πολύ δημοφιλής επιλογή και υπήρχαν πολλοί λόγοι. Στην περιγραφή που υπήρχε στον φάκελό του, ο Τζέφρι Χάρισον είχε δηλώσει ότι οι γονείς του είχαν πάει σε πανεπιστήμια κύρους και ο ίδιος είχε «Πτυχίο φιλοσοφίας από την Ευρώπη», ήταν «Χορευτής/Μουσικός/Δάσκαλος Fitness/Συγγραφέας. Προτεστάντης. Ενδιαφέροντα: Υγεία, Κιθάρα, Κολύμπι, Χορός, Γράψιμο, Ταξίδια. Αγαπά τα ζώα και τα παιδιά, αυτοαποκαλείται «happy go-lucky», απολαμβάνει τη ζωή χωρίς να ανησυχεί για το μέλλον».

Ενα ζευγάρι λεσβιών από το Μίντγουεστ μπήκε σε λίστα αναμονής έξι μηνών για το σπέρμα του όταν διάβασαν για την πνευματικότητά του. Σε κάποιους άρεσε που «μαύριζε εύκολα». Νοσοκόμες είπαν σε υποψήφιους γονείς ότι ήταν «πολύ όμορφος». «Αν υπήρχαν κανονισμοί», λέει η Μπίλτον, «πολλά από αυτά τα γλυκά παιδιά που ξέρω και αγαπώ δεν θα υπήρχαν. Αλλά, ξέρετε, έχοντας δυνητικά βγει με τον αδερφό μου…» Εντάξει…

Στο βιβλίο της, η Μπίλτον αναφέρεται με ευαισθησία στο γεγονός ότι ο Τζέφρι ήταν πατέρας των δίδυμων αδερφών του τότε φίλου της. Η Κρίστα και ο φίλος της, άλλωστε, έμοιαζαν σαν αδέλφια, αλλά εκείνη δεν ήταν σε θέση να του πει ότι μπορεί να μην ήταν ο βιολογικός γιος του πατέρα του. Τον χώρισε τηλεφωνικά. «Είναι κάτι που πρέπει να έχει κανείς κατά νου όταν επιλέγει σπέρμα, όλους αυτούς τους παράγοντες, αλλά και πάλι, ούτε στην πραγματική ζωή γνωρίζεις πάντα ανθρώπους», λέει στον Guardian.

Να σημειωθεί, ακόμη, ότι το 2010, πέντε χρόνια μετά την αποκάλυψη του «Δότη 150» ο Τζέρι Ρόγουελ γύρισε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Donor Unknown», για την ιστορία του Τζέφρι Χάρισον και τα παιδιά που ήθελαν να τον γνωρίσουν.

Μετά την ταραχώδη εφηβεία της, η Μπίλτον ηρέμησε και παντρεύτηκε «έναν άντρα που δεν έχει προβλήματα εθισμού· δεν ήθελα τα παιδιά μου να βιώσουν έναν αλκοολικό γονέα. Εχουμε μια πολύ παραδοσιακή οικογένεια. Ωστόσο, η η μητέρα μου είναι μια δραστήρια γιαγιά και τα παιδιά αποκαλούν τα βιολογικά αδέρφια μου θείες και θείους τους», λέει στην συνέντευξή της.

Στην αρχή, τα βιολογικά αδέρφια άρχισαν να συγκεντρώνονται στο Facebook, σε μια ομάδα που ονομαζόταν «Donor 150» («Δότης 150»). Καθώς οι αριθμός τους μεγάλωνε, μετακινήθηκαν στο WhatsApp, αλλά σύντομα τα μηνύματα ανήλθαν σε εκατοντάδες. Τώρα έχουν μια ομάδα στο Discord, οργανωμένη ανά θέμα. Υπάρχει ένα «thread» (υποομάδα) για τα ζώα (τα περισσότερα αδέλφια έχουν πολλά κατοικίδια), ένα για τα παιδιά τους, ένα άλλο για το DNA και τον Τζέφρι, και άλλα για πολιτικές απόψεις (ένας αδερφός έφυγε όταν προσχώρησε ένας άλλος με ακροδεξιές απόψεις), «life updates» (ενημερώσεις για τη ζωή), μιμίδια, για προγραμματισμό επανασύνδεσης, οικονομικές συμβουλές, ακόμη και το «thread» Secret Santa.

Οταν η Μπίλτον έμαθε για πρώτη φορά για το παρελθόν του Τζέφρι, συγκλονίστηκε: σταμάτησε να τον αποκαλεί πατέρα της, τον έλεγε «Δότη». Δέκα χρόνια αργότερα, όμως, όταν συνάντησε μια ετεροθαλή αδερφή της, η οποία ήταν ενθουσιασμένη με την προοπτική μιας ευρύτερης οικογένειας, αντί για κάτι «βαρύ και σκοτεινό» το είδε απλά σαν «περιπέτεια».

Αυτήν τη στιγμή στην ομάδα συμμετέχουν 35 αδέλφια, ενώ υπάρχουν ακόμη μερικοί που δεν θέλουν να έχουν καμιά σχέση μαζί τους. «Κάποιοι δεν μας απάντησαν· μερικοί είπαν, “απλώς δεν είμαι έτοιμος να ασχοληθώ με αυτό”· αλλά τα περισσότερα αδέρφια τα οποία ανακαλύπτουμε, συνήθως ένα κάθε δύο μήνες (περισσότερα στις γιορτές, όταν το Ancestry.com κάνει ειδικές προσφορές) είναι ενθουσιασμένα», αποκαλύπτει η Μπίλτον.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Chrysta Bilton (@chrystabilton)

H Ντέμπρα, η μαμά της Κρίστα Μπίλτον είναι σήμερα μια αφοσιωμένη γιαγιά

Αρχικά τα αδέρφια έτειναν να είναι -όπως η Κρίστα και η αδερφή της- παιδιά με ομοφυλόφιλο γονέα, στην πλειοψηφία τους ωστόσο μεγάλωσαν με ετεροφυλόφιλους γονείς και πατέρα στείρο: «Σε αυτά τα παιδιά συχνά δεν έλεγαν ότι είχαν προκύψει από δότη. Γι’ αυτά, λοιπόν, είναι σοκ όταν κάνουν τεστ DNA. Κοιτάζονται στον καθρέφτη και βλέπουν έναν διαφορετικό άνθρωπο». Το «ταξίδι» προκαλεί συνήθως σοκ, μετά έρχεται η επικύρωση, καθώς καταλαβαίνουν μέρη του εαυτού τους που δεν καταλάβαιναν προηγουμένως. «Επειτα, υπάρχει μια περίοδος εξιδανίκευσης του Τζέφρι πριν προσγειωθούν στην πραγματικότητα: Πολλοί έρχονται να τον συναντήσουν, ελπίζοντας σε έναν βαθύ δεσμό παιδιού-γονέα, αλλά συνήθως συμβιβάζονται με το δέσιμο με τα αδέρφια ως έναν τρόπο να συνδεθούν με αυτή την πλευρά του εαυτού τους», λέει η Μπίλτον.

Πριν ανακαλύψει τα αδέρφια της, η Μπίλτον πίστευε ακράδαντα στη «ανατροφή». Τώρα, παραδέχεται: «Το να ανακαλύπτω το ένα μετά το άλλο με τόσες πολλές ομοιότητες μεταξύ μας είχε μια βαθιά επίδραση σε μένα, καταλαβαίνοντας ότι δεν έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσα, αλλά ότι μπορεί να υπάρχει ένα βιολογικό υπόβαθρο. Σημαίνει ότι μπορείς να δέχεσαι πιο εύκολα τον εαυτό σου».

Οι αναγνώστες, γράφει ακόμη η Εύα Γουάιζμαν στον Guardian, μπορεί να σκεφτούν ότι είναι ένα βιβλίο για τον πατέρα της Μπίλτον· γρήγορα, ωστόσο, αντιλαμβάνονται ότι είναι ένα γράμμα αγάπης προς τη μητέρα της. «Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν θα υπήρχε αν η μητέρα του δεν έκανε αυτό το τρελό πράγμα», λέει. Η ίδια η Κρίστα μεγάλωσε με «δεύτερες μητέρες» (συντρόφους της Ντέμπρα), που πηγαινοέρχονταν, και έναν πατέρα που δεν ήταν ποτέ πραγματικά μπαμπάς, αλλά όταν γνώρισε τα 35 νέα αδέρφια της συνειδητοποίησε ότι «κάτι που μοιραζόμαστε όλοι μας είναι ότι όλοι είχαμε μια μητέρα που ήθελε απελπισμένα να υπάρχουμε»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News