Και άρχισε η παρέλαση των τελειόφοιτων και από κάθε πόρο μου ασφυκτιούσε συγκίνηση που πάλευα μην και γίνει δάκρυα. Γιατί αν αρχίσεις το κλάμα σε τέτοια στιγμή δεν το σταματάς με τίποτα. Κι έβλεπα μπροστά στα μάτια μου, αυτό που έλεγε ο Χαλίλ Γκιμπράν (στον «Προφήτη» των εφηβικών μας χρόνων) «Οι γιοί και οι κόρες του αύριο». Και έψαχνα με μάτια, καρδιά και ψυχή να τον ξεχωρίσω ανάμεσα σε τόσους και τόσους. Και τον εντόπισα! Συναντήθηκαν οι ματιές μας και τα χαμόγελά μας. Και ήταν τόσο σοφή η απόσταση που μας χώριζε, που τον είδα με λαχτάρα όπως «ο Κώστα μας!» αλλά και συγχρόνως, λες και δεν τον γνώριζα.

Συμβαίνει συχνά τον τελευταίο καιρό καθώς πλησιάζει η ώρα να φύγει και με κάποιο τρόπο ζούμε έναν βουβό, γλυκό αποχωρισμό. Εκείνος λαχανιάζει ζωή, συναυλίες, θάλασσες, ταξιδάκια… Πάει κι έρχεται στο σπίτι, δεν τον προλαβαίνεις και γω τον βλέπω ξαφνικά σαν να είναι ο ίδιος και άλλος συγχρόνως. «Μωρέ σαν να ψήλωσες!» του λέω «Πάλι;» γελάει. Έτσι μελέτησα και τον τρόπο που περπατούσε σ΄εκείνη την παρέλαση των τελειόφοιτων. Παρόν και φευγάτος. Να ζει τη στιγμή και συγχρόνως να παρατηρεί τη στιγμή κάπως σαν τουρίστας στιγμής….Ναι. Έτσι περπατάει ο Κώστας. Την ξέρω αυτή τη διπλή ορατότητα. Την «έχω». Μοιάζουμε. Μέρα αποφοίτησης του. Το στερνοπούλι μας. Και αυθόρμητα αναζητάνε τα χέρια μου του Γιάννη κι εκείνου τα δικά μου.  Η αναχώρηση του παιδιού είναι και ένα ακόμα κλείσιμο «ισολογισμού» για το ζευγάρι. Πότε φτάσαμε στην αποφοίτηση;

Στραγγάλιζε η συγκίνηση τον λαιμό μου και τσακκκκκ!…Πέρασε η ζωή σε τρέιλερ. Και πόσα δεν θυμήθηκα σε δευτερόλεπτα. Εκείνες οι ξανθές μπούκλες. Εκείνο το τραγούδι μας «Να με παίρνανε τα ….» που διέκοπτα ξαφνικά για να βρει εκείνος ενθουσιωδώς τη λέξη «Τα σύννεφα!»….Οι συλλογές του. Πόσα λεφτά ξοδέψαμε σε κάθε είδους συλλογές. Εκείνον τον «Σκελετούλη»….Οστό το οστό! Και τα τερατώδη «Γκορμίτι». Άσε από σημαίες! Και βιβλία αργότερα πολλά. Και δίσκους. Και εισιτήρια συναυλιών. Και περιόδους που διερευνούσε γλώσσες. Νορβηγικά, Γιαπωνέζικα. Και τα ταξίδια μας. Λιώσαμε τα χιλιόμετρα. Και ένα σωρό στιγμές με τον Ευάγγελο και τη Μαρία. Θυμάμαι και γελάω.

Και οι διαξιφισμοί μας στην original εφηβεία….Σήκωνα τα χέρια! «Δεν μπορώ να σε αντιμετωπίσω. Σταματάω τη συζήτηση για αυτοπροστασία. Είμαι 60 ετών. Εσύ θες να με πας κόντρα για την κόντρα. Ή θα βρούμε τρόπο να μιλάμε ή δεν θα μιλάμε». Και βρήκαμε. Και το βλέμμα του στην γνωστή πολυθρόνα να μου λέει «Είσαι εσύ σοβαρή γυναίκα; Έχει σειρά αυτό που λες; Προσπάθησε πάλι». Τι πλάκα έχει! Και τα ασπρόμαυρα κινηματογραφικά που μας έβαζε να δούμε, «Η έβδομη σφραγίδα» του Μπέργκμαν…Στις 11 το βράδυ. Και κρυφοκοιμόμασταν…Τι «κρυφο…»; Με ξύπνησε το ροχαλητό μου το ίδιο. «Βλέπεις;» τσεκάριζε. «Πώς δεν βλέπω;», «Ρε μάνα αφού ροχάλισες», «Μα αυτό βρήκες να μας βάλεις νυχτιάτικα;» δυσανασχετούσε ο πατέρας του. «Το πρωί θα το βλέπατε;». Ενδιαφέρον τύπος ετούτος ο τύπος. Ήθελα να τον είχα γνωρίσει.

Στεκόμαστε στις κερκίδες. Η γιαγιά, ο αδελφός του που ταξίδεψε επί τούτου, η αδελφή του με τα παιδιά της, τα ανίψια του, στην οθόνη του κινητού μου. Η ευλογία της τεχνολογίας. Τα χρόνια επιβάλλουν ποσόστωση στις κερκίδες. Ήμαστε και πολλοί! Μάτι με μάτι βουρκώνουμε. Η αγάπη βρίσκει τον τρόπο. Από το μικρόφωνο αναγγέλλονται τα ονόματα των τελειόφοιτων. Ακούω το όνομα του μαθητή «Τσούνης Γεννηματάς». Σπάω. Ενστικτωδώς χτυπάω πιο δυνατά παλαμάκια και για εκείνη στον ουρανό. Ενώνομαι με τη Φώφη, που ποτέ δεν γνώρισα, με μια ουράνια κλωστή. Ψυχή- ψυχή. Πόσες φορές, με θυμάμαι, να λέω μέσα μου «Ας φτάσω Θεέ μου ως την αποφοίτησή του»….Να! Όποτε το σκέφτομαι αυτό, αυτόματα τον θυμάμαι να παίζει ντραμς σ΄εκείνη τη συναυλία. Να ξεφεύγει της ορχήστρας σε ένα άγριο σόλο. Και να κατεβαίνει μετά και να με αγκαλιάζει «Για σένα»…Είναι η σκηνή που με λιώνει. Γιατί μου είχε δώσει δύναμη την ώρα που το χρειαζόμουν….Ναι. Έφτασα, φτάσαμε στην αποφοίτησή του.

Χτυπάω διπλά παλαμάκια και για τον Ρωμανό της Μελίνας! Φτάσαμε Μελινάκι μου στην αποφοίτησή τους! Πόσες φορές κι εκείνη θα το είχε τάξει; Χτυπάω διπλά παλαμάκια και για τον Σάιμον «Γαμώτο, Κορινάκι μου». Δεν είναι μικρό πράγμα να φτάνεις στην αποφοίτηση του παιδιού σου. Το αύριο παρελαύνει. Δικό τους, ολοδικό τους. Και σηκώθηκε κι ένα αεράκι που ανασήκωνε τις τηβέννους τους. Έμοιαζαν φτερά! Κανονικά φτερά. Έφυγαν και τα καπέλα στον αέρα. Όλα αέρας. Ούριος άνεμος στα φτερά τους. Μείναμε στην πίστα αεροδρομίου. Βαθιά ευγνώμονες για αυτό που αξιωθήκαμε να ζήσουμε. Εκείνοι έτοιμοι να κυνηγήσουν όνειρα και εμείς σοφά υποψιασμένοι να ρουφήξουμε «στιγμή», ευεργετικά απαλλαγμένοι ονείρων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News