Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ συνεχίζει το έργο της διάλυσης του μοντέλου διοίκησης που διαμορφώθηκε τα τελευταία 50 χρόνια. Μετά την απόφαση για την άμβλωση, στις 30 Ιουνίου η αμερικανική ανώτατη δικαστική αρχή έθεσε εκτός δικαιοδοσίας την Εθνική Υπηρεσία για την Προστασία του Περιβάλλοντος, ιδρυθείσα το 1970 επί Νίξον.

Το συντηρητικό δικαστικό μπλοκ διαπίστωσε η εν λόγω υπηρεσία ποτέ δεν έλαβε την έγκριση του Κογκρέσου για να εκδίδει οδηγίες περί μείωσης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Ετσι η υπηρεσία δεν μπορεί πλέον να παρεμβαίνει για την καταπολέμηση της ρύπανσης της ατμόσφαιρας, η οποία προκαλεί ήδη την καταστροφική κλιματική αλλαγή.

Είναι, από αυτήν την άποψη, ιστορική απόφαση, σημείωσε ο ανταποκριτής της Corriere della Sera στην Ουάσινγκτον, Τζουζέπε Σαρκίνα. Διότι η οικολογική υπηρεσία συνέβαλε ώστε να εφαρμοστεί αποτελεσματική πολιτική υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου, Τζον Ρόμπερτς, αποφάσισε ότι «το Κογκρέσο δεν έχει αναθέσει ποτέ στην υπηρεσία την εξουσία να ορίζει ποια είναι η επιτρεπόμενη ποσότητα εκπομπών που παράγονται από απολιθώματα», δηλαδή από ορυκτά καύσιμα.

Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν αντέδρασε, έγραψε ο Σαρκίνα, υποστηρίζοντας ότι θα κάνει «ό,τι περνάει από το χέρι του» για να επαναφέρει την υπηρεσία στη θέση από την οποία την σήκωσε η δικαστική απόφαση. Θεωρητικώς, το Κογκρέσο μπορεί να εγκρίνει νόμο που θα καθορίζει τις εξουσίες και τα περιθώρια δράσης της υπηρεσίας, ωστόσο οι ψήφοι είναι μετρημένοι και δεν επαρκούν για την άσκηση Δημοκρατικής πολιτικής.

Το Ρεπουμπλικανικό κόμμα είναι εκ παραδόσεως υπέρ της συρρίκνωσης αυτού του φορέα, όπως και άλλων. Οι συντηρητικοί βουλευτές έχουν 50 έδρες στη Γερουσία από τις συνολικά 100. Αυτές οι 50 Ρεπουμπλικανικές έδρες είναι αρκετές για να μπλοκαριστεί οποιοδήποτε νομοσχέδιο θα δίνει νέα ώθηση στην υπηρεσία για το περιβάλλον. Η πολιτική σύγκρουση στο Σώμα είναι δυνατόν να ξεπεραστεί μόνο με 60 ψήφους υπέρ του νομοσχεδίου.

Ο Μπάιντεν ζήτησε από τη Γερουσία να καθιερωθεί η απλή πλειονοψηφία, το 50+1 υπέρ, όμως ο συσχετισμός δύναμης αποκλείει τέτοια εξέλιξη. Και όλα δείχνουν, σχολίασε ο Σαρκίνα, ότι δεν θα υπάρξει ευνοϊκότερος για τους Δημοκρατικούς μετά τις ενδιάμεσες εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου. Οπότε…

Ο ιταλός ανταποκριτής έγραψε ότι οι έξι συντηρητικοί δικαστές (ο Τζον Ρόμπερτς, ο Κλάρενς Τόμας, ο Σάμιουελ Αλίτο συν οι τρεις που προτάθηκαν από τον Τραμπ, δηλαδή ο Νιλ Γκόρσος, ο Μπρετ Κάβανο και η Εϊμι Κόνεϊ Μπάρετ) φαίνεται να στοχεύουν στη διάλυση του προοδευτικού συστήματος κανονισμών και ελέγχων. Πρόκειται για μοντέλο που επινοήθηκε στον 20ό αιώνα για να πειθαρχήσει τον άγριο καπιταλισμό των πρώτων δεκαετιών του.

Το πρώτο βήμα χρονολογείται το 1914, με την εισαγωγή της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου, της αντιμονοπωλιακής αρχής που ίδρυσε ο Δημοκρατικός πρόεδρος Τόμας Γούντροου Γουίλσον με την ιδέα ότι το Κογκρέσο δεν έχει την τεχνογνωσία να νομοθετεί για ζητήματα καρτέλ. Με αυτό το πρότυπο, η διοίκηση (ο Λευκός Οίκος) επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς, χωρίς έγκριση του νομοθετικού Σώματος. Τέτοιοι τομείς είναι η εργασία, η περίθαλψη, το περιβάλλον, κ.λπ.

Την πεπατημένη του Γούντροου Γουίλσον ακολούθησαν πρόεδροι σαν τους Φράνκλιν Ρούζβελτ και Ρίτσαρντ Νίξον, αλλά την δεκαετία του ’80, έγραψε ο Ιταλός, επί Ρόναλντ Ρίγκαν, τα βιομηχανικά λόμπι αντεπετέθησαν με την υποστήριξη των φιλελευθέρων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και πολλών think tank της Ουάσινγκτον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News