Αυτοεξόριστες από το διεθνές ποδόσφαιρο επί πολλά χρόνια, λόγω των έντονων διαφωνιών τους με τη FIFA για τους κανόνες του παιχνιδιού, οι βρετανικές χώρες αποφάσισαν να επιστρέψουν ως μέλη της το 1946. Το επόμενο βήμα αυτής της εξωστρέφειας ήταν η πρώτη συμμετοχή της Αγγλίας σε Παγκόσμιο Κύπελλο, το 1950 στα γήπεδα της Βραζιλίας. Η εθνική της ομάδα, μια από τις τρεις πιο ισχυρές εκείνης της εποχής, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε αγωνιστεί σε 30 ματς, και είχε ηττηθεί σε, μόλις, τέσσερα από αυτά. Μετρούσε 23 νίκες και τρεις ισοπαλίες. Μεταξύ άλλων, είχε κερδίσει την Ιταλία 4-0, και την Πορτογαλία 10-0. Στη Λισαβόνα, δύο εβδομάδες πριν από την έναρξη του τουρνουά. Ηταν το γκραν φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.

Στο πρώτο της παιχνίδι νίκησε (2-0) τη Χιλή με συνοπτικές διαδικασίες, αν και είχε αφιχθεί στο Ρίο ντε Τζανέιρο την προηγούμενη μέρα, έπειτα από ένα εξοντωτικό ταξίδι 30 ωρών, με 5 ενδιάμεσες στάσεις. Ο επόμενος αντίπαλος ήταν οι ΗΠΑ, που είχαν χάσει και τα επτά τελευταία τους ματς. Είχαν δεχτεί, στο σύνολο, 45 γκολ, ενώ είχαν σκοράρει μόνο δυο. Ο αγώνας είχε «τελειώσει» πριν, καν, αρχίσει. Ή, μήπως, όχι.

Στο Μπέλο Οριζόντε, μπροστά σε 10.000 θεατές, οι Αγγλοι «βομβάρδιζαν» το τέρμα των Αμερικανών από το πρώτο λεπτό. Μέχρι το 37’ είχαν δημιουργήσει μια ντουζίνα ευκαιρίες για γκολ, όμως σε εκείνη τη χρονική στιγμή η τύχη χαμογέλασε τους «χαμένους από χέρι», που σκόραραν στην πρώτη τους οργανωμένη επίθεση. Ο Γουόλτερ Μπαρ επιχείρησε ένα μακρινό σουτ, η μπάλα άλλαξε πορεία, χτυπώντας στο κεφάλι του Τζο Γκίτζενς που στεκόταν στο ύψος του πέναλτι, και ξεγέλασε τον άγγλο γκολκίπερ, Μπερτ Γουίλιαμς. Με «ήρωα» τον ιταλοαμερικανό τερματοφύλακά τους, Φρανκ Μπόργκι, ο οποίος πραγματοποίησε απίθανες αποκρούσεις, οι ΗΠΑ κράτησαν το 1-0 ώς το τέλος, ολοκληρώνοντας την πρώτη, τεράστια έκπληξη στα χρονικά της διοργάνωσης. Το ημερολόγιο (στην Ελλάδα) έγραφε 30 Ιουνίου 1950.

Απίστευτο! Τα «Τρία Λιοντάρια» είχαν ταπεινωθεί από μια ομάδα ημιεπαγγελματιών ποδοσφαιριστών, που δεν κέρδιζαν τα προς το ζην από την μπάλα. Ο Γκίτζενς, ο κατά τύχη σκόρερ, ήταν λαντζιέρης σε γερμανικό εστιατόριο. Ο Μπαρ, που έκανε το σουτ, καθηγητής γυμνασίου. Ο τερματοφύλακας με τις εκπληκτικές επεμβάσεις, οδηγός νεκροφόρας στο γραφείο τελετών του θείου του. Υπήρχαν, επίσης, ένας ταχυδρόμος, ένας οδηγός φορτηγού, ένας υπάλληλος γραφείου, ένας οικοδόμος, ένας βοηθός λογιστή… Μόνο δυο τρεις φορές, στη διάρκεια της προετοιμασίας για το τουρνουά, είχαν προπονηθεί όλοι μαζί. Κάποιοι δεν ταξίδεψαν, καν, στη Βραζιλία, επειδή δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν άδεια από τις δουλειές τους.

Τον ιστορικό αγώνα παρακολούθησε μόνον ένας αμερικανός δημοσιογράφος, ο Ντεντ Μακσκίμινγκ από την St. Louis Post, ο οποίος ταξίδεψε στη Βραζιλία με δικά του έξοδα. Οι εφημερίδες της εποχής ενημερώνονταν για τις εξελίξεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 από τηλεγραφήματα των ειδησεογραφικών πρακτορείων. Ο αστικός μύθος αναφέρει πως, όταν πληροφορήθηκαν το αποτέλεσμα, πίστεψαν ότι είχε γίνει κάποιο τυπογραφικό λάθος. Οτι το σωστό σκορ στο Αγγλία – Αμερική δεν ήταν 0-1, αλλά 10-1, και αυτό δημοσίευσαν. Πρόσφατες έρευνες στα αρχεία τους, το διαψεύδουν. Αλλά είναι αλήθεια ότι οι περισσότερες εφημερίδες απέφυγαν να τυπώσουν την είδηση, ή την «έθαψαν» στις τελευταίες σελίδες τους. Οι New York Times αφιέρωσαν σε αυτόν τον θρίαμβο δυο μικρές παραγράφους. Δεν «τόλμησαν» να τον προβάλουν στην πρώτη τους σελίδα.

Μύθος είναι, επίσης, αυτό που σκαρφίστηκε ο αγγλικός Τύπος για να διασκεδάσει την ταπεινωτική ήττα της εθνικής Αγγλίας: ότι οι παίκτες των ΗΠΑ ήταν βρετανοί μετανάστες. Ισχύει μόνο για τον αρχηγό της αμερικανικής ομάδας, Εντ Μακιλβένι, έναν Σκωτσέζο που αγωνιζόταν στη Ρέξαμ και έφυγε από την Ουαλία, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Οκτώ ήταν Αμερικανοί «με τη βούλα». Οι υπόλοιποι κατάγονταν από διάφορα μέρη του Κόσμου: από την Αϊτή, το Βέλγιο, τη Χιλή… Αλλά εκείνη την εποχή ο κανονισμός της αμερικανικής ομοσπονδίας έδινε το δικαίωμα σε όσους είχαν υποβάλει αίτηση για να τους χορηγηθεί αμερικανικό διαβατήριο, να παίξουν στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ.

Η Αγγλία ηττήθηκε και στο τρίτο της παιχνίδι, από την Ισπανία, και αποκλείστηκε. Εκείνο το Μουντιάλ σηματοδότησε της απαρχή μιας δεκαετίας που οι άγγλοι φίλαθλοι θέλουν να ξεχάσουν. Τρία χρόνια μετά το «κάζο» στο Μπέλο Οριζόντε, η Ουγγαρία συνέτριψε τα «Λιοντάρια» με 6-3 στο «Γουέμπλεϊ». Και ένα χρόνο αργότερα, με 7-1 στη Βουδαπέστη. Μέχρι και από το Περού δέχτηκαν 4 γκολ (4-1), το 1959.

Ο ανέλπιστος θρίαμβος των ΗΠΑ έγινε βιβλίο («The Game of Their Lives») και κινηματογραφική ταινία (με τον ίδιο τίτλο, το 2005). Αλλά το «Παιχνίδι των Θαυμάτων», όπως χαρακτηρίστηκε, δεν έκανε τους Αμερικανούς να αγαπήσουν το ποδόσφαιρο. Με αυτό το παράπονο «έφυγε» και το τελευταίο μέλος εκείνης της ομάδας, ο Γουόλτερ Μπαρ, τον Ιούνιο του 2018. Για να ξαναδούμε την εθνική των ΗΠΑ σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, το 1990, χρειάστηκε να περάσουν 40 ολόκληρα χρόνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News