Ο κόσμος μας είναι χωρισμένος στους πρόθυμους να συνδιαλλαγούν με το μέλλον και σε αυτούς που επιλέγουν να στραφούν στο παρελθόν. Διαφέρουν στη διαχείριση του φόβου. Ολοι φοβισμένοι είμαστε κατά βάση, όμως η περίπτωση της δεύτερης ομάδας καθορίζει ανάποδα το «σύμπαν» μας. Με έχει στοιχειώσει εκείνο το πλήθος που χύμηξε στο Καπιτώλιο να σπάσει τα «πάντα όλα», ενώ ένας ηγέτης-καρικατούρα πυροδοτούσε τη μάχη. Πού πήγαν όλοι αυτοί την επομένη των εκλογών και του αρνητικού για αυτούς αποτελέσματος; Εξατμίζονται οι άνθρωποι; Οχι. Λουφάζουν μέχρι την επόμενη πυροδότηση, συσσωρεύοντας μάλιστα θυμούς ακόμα πιο δυνατούς.

Από την άλλη, πόσο αποτελεσματικό είναι το ανάθεμα των «μεν» στους «δε» και τούμπαλιν; Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με παρασύρουν σε έναν ανόητο δρόμο. Δήθεν απροσπέλαστων συνόρων, αντιμαχόμενων στρατοπέδων. Οποιον δεν αντέχω, τον κάνω delete. Απλά. Αρα, συνομιλώ μόνο με όσους συμφωνούν μαζί μου. Οι άλλοι αντιστοιχούν μέσα μου σε μια βοή από την οποία σπεύδω να απομακρυνθώ. Είναι ένα κομπρεσέρ στο δικό μου αφτί, όσο είμαι εγώ στο δικό τους. Μπορεί όμως να γίνει έτσι στην πραγματική ζωή; Στις εκλογές και σε κάθε είδους ψηφίσματα πετιούνται τα φαντάσματα! Οι πιο σιωπηλοί είναι οι πιο επικίνδυνοι. Πού κρύβονταν όλοι αυτοί που ήταν κατά των εκτρώσεων;

Πού κρύβονταν όλοι αυτοί που δηλώνουν πρόθυμοι να βάψουν τα χέρια τους με αίμα; Θα σταματήσουν οι εκτρώσεις; Οχι. Θα φύγει η έκτρωση από χέρια εξειδικευμένα, από νοσοκομεία ασφαλή. Ο πληθυσμός της Γης μας υπολογίζεται σε 7,9 δισεκατομμύρια – 7,9 δισεκατομμύρια! Πώς θα τραφούν; Πώς θα ζουν; Πώς θα αντέξουν στην κλιματική αλλαγή; Πώς θα δραπετεύουν, θα μετακινούνται, μάζες άτακτες, «όλα για όλα», όσοι αντέξουν, όσοι «τη βγάλουν καθαροί». Τι, άλλωστε, θα έχουν να χάσουν; Η κάθε σπορά ανθρώπου έχει δικαίωμα στη ζωή. Και ας είμαστε 7,9 δισεκατομμύρια. Αλλά αυτή η σπορά είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου που φέρει την ευθύνη (ή κατά πλειοψηφία, την ανευθυνότητα) τού να αναθρέψει άνθρωπο.

Ποιος έχει μεγαλύτερο λόγο από τη μήτρα; Αν δεν συναποφασίζουμε τη συνουσία, πώς θα συναποφασίσουμε τη συνέχιση ή μη της κυοφορίας; Αλλά, πείτε μου, έχουν νόημα τα κάθε είδους επιχειρήματα που κι εγώ καταθέτω; Τι λένε τα επιχειρήματα σε ανθρώπους που πλέον δεν ακούνε; Μόνο θέλουν, επιτακτικά, πεισματικά. Θέλουν «πίσω». Θέλουν το γνώριμο γιατί όλα του σύγχρονου κόσμου τους μοιάζουν φοβιστικά μη γνώριμα. Οδηγούμαστε στο παράλογο κατευθυνόμενοι από το χάος της ασυνεννοησίας, άρα, με μαθηματική ακρίβεια στην επικράτηση των άκρων. Χάσαμε τις γέφυρες. Κερδίσαμε ένα πέλαγος δικαιωμάτων, αλλά, παράλληλα, μεθυσμένοι χαράς και διψασμένοι ανθρώπινης απληστίας για όλο και περισσότερα, ξεχάσαμε τη βρύση ανοιχτή. Μια τραγική διαρροή.

Επί της ουσίας οι μεν τινάζονται στον ύπνο τους για τον δρόμο που έχουν επιλέξει να τους πάνε οι δε. Αν μπορούσα κάτι να φωνάξω, είναι «τα μάτια μας τετρακόσια» στους φοβισμένους! Αυτούς που μας τραβάνε πίσω ολοταχώς. Φαντασιώνονται ασφάλεια, «μάνα», «μικρό σπίτι στο λιβάδι». Χαμένοι για χαμένοι σε μια άγρια μάχη λαϊκισμού-ελιτισμού. Ο κόσμος μας μαστίζεται από ανεπίτρεπτη φτώχεια και συγχρόνως ανεπίτρεπτο πλούτο. Δραματικά πεινασμένοι οι μεν, πομπωδώς άρρωστοι οι δε. Μια γέφυρα, Θεέ της γης! Σήμερα η έκτρωση, αύριο τι; Ποια κατάκτηση του σύγχρονου πολιτισμού θα βάλουν στο μάτι; Η Αμερική έδινε τον τόνο ενός «Αύριο». Η Αμερική «τους» ξεκάθαρα πάσχει.

Χρόνια και χρόνια έπαιζαν με τη φωτιά. Πήρε φωτιά το Κορδελιό τους. Η απαγόρευση των εκτρώσεων είναι η αρχή. Η Ευρώπη κατόρθωνε ένα εξισορροπητικό κέντρο. Αντιλαμβανόμαστε την απειλή; Προετοιμαζόμαστε ενεργά; Αντέχουμε να προστατεύσουμε τον πολιτισμό μας; Νιώθουμε ευγνώμονες από το τι έχουμε καταφέρει ή μόνο διαμαρτυρόμαστε για ότι δεν έχουμε κατακτήσει; Μπορεί ο πολιτισμένος να σκεφτεί «απολίτιστα» ώστε να ενεργήσει «χειρουργικά» επί του φοβισμένου, πριν λουστεί τον πολιτισμό του απολίτιστου;   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News