Συνήθως τα «γυναικεία θέματα» οι γυναίκες τα αντιμετωπίζουν με τη δέουσα ψυχραιμία και με μπόλικες δόσεις νηφαλιότητας. Είναι ένα από τα τρικ που έμαθαν από πολύ νωρίς, για να τις παίρνουν στα σοβαρά –όλες γνωρίζουν ότι αν τολμήσουν να πουν μια κουβέντα παραπάνω, αν ξεφύγουν από τη διακριτική ειρωνεία που χρησιμοποίησε υποδειγματικά η Εφη Αχτσιόγλου για να απαντήσει σε όσους ασχολήθηκαν με την εμφάνισή της, θα έρθουν αντιμέτωπες με προτεταμένα δάχτυλα και συμβουλές. Από την Παρασκευή, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Αναπαραγωγικά δοχεία: αυτό είναι οι γυναίκες στις ΗΠΑ πια. Και ίσως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να θυμώσουμε.

Οταν οι γυναικείες οργανώσεις χτυπούσαν το καμπανάκι του κινδύνου για την πίεση που υπάρχει από την πλευρά των Ρεπουμπλικανών για την αλλαγή της νομοθεσίας για τις αμβλώσεις, θεωρήθηκαν υπερβολικές –όπως υπερβολικές θεωρήθηκαν οι γυναικείες οργανώσεις στην Ελλάδα, όταν τόλμησαν να πουν, ανάμεσα στις καραντίνες, ότι η έμφυλη βία έχει χτυπήσει κόκκινο. Σήμερα στην Αμερική θρηνούν για το δικαίωμά τους να επιλέγουν τι θα κάνουν με το σώμα τους και εμείς εδώ βλέπουμε στις ειδήσεις μια ακόμα γυναικοκτονία, από αυτές που συνηθίσαμε πια και έχουμε χάσει το μέτρημα. Στις ΗΠΑ είναι βέβαια και πάλι ένα βήμα πιο μπροστά: αντιμετωπίζουν νομικά την τάχα μου «ανήθικη» γυναίκα που διαλέγει την άμβλωση, δυσκολεύοντας την πρόσβασή της σε υπηρεσίες υγείας που την κρατούν ζωντανή και υγιή, σωματικά και ψυχολογικά. Σε λίγο καιρό, την ίδια τύχη μπορεί να έχει η αντισύλληψη. Τα δοχεία δεν διαλέγουν: τόσο προσβλητικά απλή είναι η σκέψη.

Εντάξει με τα σοκ και τα «τι ζούμε» —και τώρα τι; Το πρόβλημα δεν είναι τόσο μακριά όσο φαίνεται, γιατί και η κουλτούρα ισότητας της ενωμένης Ευρώπης έχει ψεγάδια. Η Πολωνία, μια από τις χώρες με την πιο σκληρή νομοθεσία για τις αμβλώσεις, όχι μόνο δεν πιέζεται αρκετά να την αλλάξει, αλλά κάνει και lobbying στις Βρυξέλλες. Ποιος θα τολμήσει να πιέσει αυτές τις μέρες, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία; Η Ρομπέρτα Μετσόλα, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από την Μάλτα, έχει ψηφίσει στο παρελθόν εναντίον κάθε ψηφίσματος για το δικαίωμα στην άμβλωση και όταν εξελέγη στη σημερινή θέση της υποσχέθηκε ύστερα από πίεση να υποστηρίζει τις αποφάσεις που έχει λάβει το Σώμα.

Στην Ελλάδα του 2020, το Mετρό γέμισε πληρωμένες αφίσες από οργανώσεις οι οποίες είχαν μοναδική φιλοδοξία να εμφυσήσουν φόβο και αμφιβολία σε νεαρές γυναίκες που βρέθηκαν αντιμέτωπες με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, χρησιμοποιώντας ψευδοεπιστημονικά επιχειρήματα για ασχημάτιστα έμβρυα που νιώθουν πόνο. Στη συζήτηση για το δημογραφικό σήμερα, τη στιγμή που έχουμε στραμμένα τα μάτια μας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ακούγεται στα σοβαρά (και από πολιτικά χείλη) ότι «πρέπει να γεννάμε περισσότερο» για να αντιμετωπίσουμε τη μεγαλύτερη εθνική απειλή των τελευταίων δεκαετιών. Ποιος μας εγγυάται ότι σε κάποια χρόνια ο δικός μας νόμος, που ψηφίστηκε το μακρινό 1986, δεν θα τεθεί υπό αμφισβήτηση, ως μέσο πίεσης στις γυναίκες να σταματήσουν τις αμβλώσεις για να σωθεί το έθνος; Ειδικά όταν τα βήματα μπροστά μοιάζουν πια μικρότερα, όλο και πιο αγχωμένα, λες και προσπαθούν μάταια να αποτρέψουν την επιστροφή σε μια σκοτεινή εποχή, που πολλές από εμάς δεν γνωρίσαμε ποτέ.

Υπερβολές; Αυτό πίστευαν και στις ΗΠΑ, όταν μαθεύτηκε ότι η Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ, με μεταστατικό καρκίνο στο πάγκρεας, προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή μέχρι τις εκλογές του 2020, έτσι ώστε να μην είναι ο Ντόναλντ Τραμπ αυτός που θα όριζε τον αντικαταστάτη της στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News