Διεξάγεται και ένας άλλος πόλεμος στην καρδιά, μάλιστα, της Ευρώπης αυτός. Ξέσπασε πριν από περίπου μία πενταετία σε μία από τις πιο όμορφες και αγαπημένες μητροπόλεις στον κόσμο, στο Παρίσι. Τον κήρυξε, μάλιστα, η δήμαρχος Αν Ινταλγκό «με δικτατορική στάση, δεδομένου ότι, παρά το υψηλού κύρους αξίωμά της, έχει ποσοστό αποδοχής κάτω του 2% και το χρησιμοποιεί όπως ο Πούτιν: θα κάνουμε ότι λέω εγώ και τέρμα οι συζητήσεις», γράφει ο Μάσιμο Νάβα, ανταποκριτής της Corriere della Sera στην πρωτεύουσα της Γαλλίας.  

Ο ιταλός δημοσιογράφος αναφέρει πως ο πόλεμος που μαίνεται στο Παρίσι, ευτυχώς είναι αναίμακτος ενώ δεν παραλείπει να ζητήσει συγγνώμη από τον χειμαζόμενο ουκρανικό λαό για τον παραλληλισμό στον οποίο προβαίνει. «Αλλά περί πολέμου πρόκειται σε κάθε περίπτωση, στον οποίο πολεμούν καθημερινά εκατομμύρια αυτοκινητιστές που από την αυγή μέχρι το σούρουπο προσπαθούν, με ρυθμό χελώνας, να φτάσουν στην μητρόπολη και να τη διασχίσουν, ελισσόμενοι ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων, σε φραγμένους δρόμους, σε εργοτάξια, σε γερανούς: πολιορκούνται και απειλούνται από οδηγούς ποδηλάτων και πατινιών που είναι οι κυρίαρχοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πεζοί, ειδικά οι ηλικιωμένοι, έχουν καλύτερη τύχη», αναφέρει ο Νάβα, ως δημοσιογράφος, καταρχάς, αλλά και ως μόνιμος κάτοικος της γαλλικής πρωτεύουσας.

 Σημείο αναφοράς στο μείζον σχέδιο της δημάρχου Αν Ινταλγκό για το Παρίσι που ορίζεται ως «πόλη σε ανθρώπινη κλίμακα», αποτελούν οι πεζοί, αλλά μόνον εκείνοι που είναι καλά στην υγεία τους και σχετικά μικρής ηλικίας, και οι οδηγοί ποδηλάτων και πατινιών, για τους οποίους δημιουργούνται αμέτρητοι νέοι χώροι, κατά μήκος του Σηκουάνα, στην Πλας ντε λα Κονκόρντ, στα Ηλύσια Πεδία, στην Πλατεία της Βαστίλης και στην διάσημη και πολύ μακριά Ρι ντε Ριβολί. «Εάν, όμως, ο πολίτης είναι άνω των πενήντα ετών, μια έγκυος ή μια μητέρα με παιδιά, ένας ηλικιωμένος με αναπηρία, τότε η δική του ανθρώπινη κλίμακα μετατρέπεται σε Γολγοθά», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Νάβα.  

Γιατί τα ταξί στο Παρίσι περισσότερες ώρες είναι ακινητοποιημένα, λόγω της μόνιμης κυκλοφοριακής συμφόρησης, παρά κινούνται, τα λεωφορεία υποχρεούνται να δίνουν προτεραιότητα στους ποδηλάτες οι οποίοι έχουν απόλυτη ελευθερία κινήσεων (ακόμη και στο αντίθετο ρεύμα) ενώ στο μετρό επικρατεί διαρκώς το αδιαχώρητο.  Ο ιταλός ανταποκριτής αναγνωρίζει πως η δήμαρχος Ινταλγκό κήρυξε τον πόλεμο στα αυτοκίνητα – χαράσσοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων και πεζοδρομώντας ολόκληρες γειτονιές, μεταξύ άλλων – έχοντας κατά νου τη διάσωση του κλίματος και επιδιώκοντας να καταπολεμήσει την ρύπανση της ατμόσφαιρας και την ηχορύπανση στο Παρίσι.

Ωστόσο πολλά από τα μέτρα που εφαρμόστηκαν έφεραν αποτελέσματα σε μεγάλο βαθμό αντίθετα από τα επιθυμητά. «Εάν αληθεύει πως ορισμένες περιοχές του Παρισιού έγιναν πιο ανθρώπινες και είναι ωραίο να περπατάς κατά μήκος του Σηκουάνα τη Δευτέρα ωσάν να είναι Δεκαπενταύγουστος, τότε είναι επίσης αλήθεια ότι τα μποτιλιαρίσματα και οι ουρές στους δρόμους αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και η ατμόσφαιρα πολλές ώρες της ημέρας κάθε άλλο παρά καθαρή είναι», εξηγεί ο Νάβα.

Η μητροπολιτική περιοχή του Παρισιού έχει δώδεκα εκατομμύρια κατοίκους. Καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι εισέρχονται και μετακινούνται στην πρωτεύουσα της Γαλλίας για να εργαστούν και να σπουδάσουν. Σχεδόν καθημερινά επίσης στο Παρίσι μεταβαίνουν πάσης φύσεως αξιωματούχοι από όλον τον κόσμο, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και αρχηγοί κρατών, με αποτέλεσμα να αποκλείονται οικοδομικά τετράγωνα, να κλείνουν δρόμοι, να προσφέρονται προνομιακά περάσματα συνοδεία αστυνομικών.

«Το παράδοξο του Παρισιού είναι ότι είναι μια παγκόσμια πρωτεύουσα του τουρισμού που δεν ζει μόνο από τον τουρισμό: είναι επίσης ο πυρήνας των οικονομικών και πολιτικών δραστηριοτήτων της Γαλλίας, ένα διεθνές κέντρο συνεδρίων και οργανισμών, η έδρα εκατοντάδων πρεσβειών και αντιπροσωπειών, αρκεί να σκεφτούμε ότι κάθε χώρα στέλνει τουλάχιστον τρεις αντιπροσώπους ( στην πρεσβεία της, στην Unesco και στον ΟΑΣΕ) στο Παρίσι. Δεν μπορεί να πεζοδρομηθεί πλήρως», γράφει ο Νάβα.

 Είναι αλήθεια ότι κάποιοι χαιρετίζουν τις επιλογές της Αν Ινταλγκό, οι ελάχιστοι ψηφοφόροι της, για παράδειγμα, που μπορούν πλέον «να γυμνάζονται στον Σηκουάνα και να πηγαίνουν με το ποδήλατο στη δουλειά». Οι επικριτές της δημάρχου του Παρισιού, ωστόσο, φαίνεται πως είναι περισσότεροι.

«Aυτό είναι πολύ καλό, αλλά έτσι καταστρέφει ένα σύμβολο της παρισινής εξαιρετικότητας, έναν μικρόκοσμο της Γαλλίας, ένα θαύμα της αυτοκίνησης στον κόσμο», υποστηρίζει ο Τζον Λίτσφιλντ. «Πώς στο καλό οδηγείς γύρω από έναν κυκλικό κόμβο δώδεκα λωρίδων όπου φαίνεται να μην ισχύουν κανόνες;», διερωτάται. «Η απάντηση είναι ότι υπάρχουν πολύ αυστηροί κανόνες και ότι αρκετά άτομα τους τηρούν, ούτως ώστε να μπορούν οι υπόλοιποι να κάνουν ό,τι θέλουν. Ο κόμβος Ετουάλ είναι μια μικρή Γαλλία: ένα μείγμα βάναυσου ατομικισμού και των ρεπουμπλικανικών αξιών του αμοιβαίου σεβασμού και της αλληλεγγύης», εξηγεί.

Το να μειωθούν σε οχτώ οι λωρίδες κυκλοφορίας ενός κυκλικού κόμβου που εξυπηρετεί δώδεκα λεωφόρους μπορεί να οδηγήσει μόνον στην καταστροφή. Η ιδιότυπη και αξιοθαύμαστη ισορροπία μεταξύ κανόνων, παραβιάσεων, συμβάσεων και διαθέσεων που κυριαρχεί σε αυτό το μέρος στην καρδιά του Παρισιού κινδυνεύει να διαταραχθεί ανεπανόρθωτα, προειδοποιεί ο βρετανός δημοσιογράφος ο οποίος κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών υπολογίζει πως στο κόμβο του L’Étoile εισήλθε τουλάχιστον 5.000 φορές.

«Κάθε φορά που πλησιάζω, νιώθω τα δάχτυλά μου να σφίγγουν το τιμόνι, σαν να βρίσκομαι σε ένα βομβαρδιστικό που προσεγγίζει τον στόχο του. Δεν είχα ποτέ ατύχημα. Εχω δει μόνο μια φορά ένα ατύχημα […] Ενας κόμβος Ετουάλ με οκτώ λωρίδες δεν θα είναι πια ένα λαμπρό αστέρι της γαλλικής εξαιρετικότητας, θα είναι ένας αστέρας νάνος, ακόμη και μια μαύρη τρύπα», καταλήγει στο άρθρο του.