Υπάρχουν τρία πράγματα δεν ξεχνά ποτέ να πάρει μαζί του ο Γιάν Τόμας Ρογκάλα όταν κατευθύνεται προς τις αιματηρές ζώνες πυρός στην Ουκρανία – ένα κράνος, ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο και τη κόκκινη μύτη του κλόουν. Προηγουμένως, προτού η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, ο 55χρονος Πολωνός επαγγελματίας κλόουν εργαζόταν με παιδιά με καρκίνο, και τις οικογένειές τους, σε νοσοκομεία της πόλης Ντνίπρο, στην ανατολική Ουκρανία.

Από την έναρξη του πολέμου και ύστερα, όμως, το alter-ego του έχει ξεκινήσει μία νέα ζωή. Οδηγεί το φορτηγό του «Doctor Clown» σε εστίες συγκρούσεων και προσπαθεί να φτιάξει το κέφι σε τρομαγμένους και εξαντλημένους κατοίκους, ενώ αυτοί βγαίνουν από τα κελάρια των κατεστραμμένων σπιτιών τους. Στη συνέχεια τους μεταφέρει στην ασφάλεια, παρότι σφαίρες μπορεί να περνούν συνεχώς από πάνω τους.

«Οταν οι άνθρωποι ζουν σε ένα υπόγειο, είναι αγχωμένοι, φοβισμένοι, σε ένταση, βρώμικοι. Μπορείς να ελαφρύνεις την κατάσταση, να πεις κάτι αστείο, να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου ή να τους πάρεις μια αγκαλιά. Φοράω πάντα τη μύτη μου», δήλωσε ο ίδιος στην Telegraph. «Τα παιδιά το λατρεύουν. Εχουν μεγάλες αντοχές, είναι πολύ εύκολο γι ‘αυτά να επιστρέψουν στην “παιδική ηλικία” και, φυσικά, όταν τα παιδιά γελούν, τότε οι ενήλικες χαλαρώνουν και επίσης γελούν».

Bringing much-needed joy and laughter, Jan Tomasz Rogala and his team of clowns spread cheer to children and families fleeing Ukraine pic.twitter.com/SWXlFtVz7Y

— NowThis (@nowthisnews) March 20, 2022

Πέρα από τις στιγμές αυτές, ωστόσο, η νέα αποστολή του Ρογκάλα – η οδήγηση σε επικίνδυνους δρόμους προς αναζήτηση του ήχου του πυροβολικού ή μαύρου καπνού στον ουρανό – ξεχειλίζει από τρόμο. «Είκοσι με τριάντα χιλιόμετρα προτού φτάσουμε στην επικίνδυνη ζώνη, σταματάμε για να φορέσουμε αλεξίσφαιρα γιλέκα και κράνη. Καλώ τη γυναίκα μου και της λέω ότι “είναι η ώρα να προσευχηθούμε”. Ετσι προετοιμαζόμαστε».

Ο Γιάν Τόμας Ρογκάλα, μαζί με εθελοντές από την τοπική φιλανθρωπική ομάδα «Pomogaem», έχει βοηθήσει στην διάσωση χιλιάδων αμάχων που είχαν εγκλωβιστεί σε πόλεις και χωριά κοντά στα μέτωπα του Χαρκόβου, στα βόρεια, και στο Ντονμπάς, στα ανατολικά. Η ομάδα χρησιμοποίησε λεωφορεία που χρηματοδοτήθηκαν από δωρεές, για τις αποστολές της αυτές.

Ακόμη και το μπλε φορτηγάκι του, πάντως, το οποίο είναι διακοσμημένο με χαμογελαστά παιδιά κινουμένων σχεδίων και την επιγραφή «Doctor Clown», με μεγάλα κόκκινα και κίτρινα γράμματα, δεν κατάφερε να ξεφύγει από την οργή του ρωσικού στρατού. Τα οχήματα της αποστολής στοχοποιήθηκαν εσκεμμένα στην πόλη Ρουμπεζνόγιε του Λουγκάνσκ, ανέφερε.

«Μας είδαν και άρχισαν να βάλλουν εναντίον μας με όλμους, σε απόσταση μόλις 20 με 30 μέτρα από το λεωφορείο. Μαζί μας είχαμε δύο μεγάλα λεωφορεία τα οποία χρειαζόντουσαν χρόνο για να στρίψουν, χρόνο κατά τον οποίο ακούγαμε συνεχώς “μπουμ, μπουμ, μπουμ”. Εγκαταλείψαμε τα λεωφορεία και τρέξαμε πίσω από ένα φλεγόμενο κτίριο. Καταλαβαίνω ότι για τους στρατιώτες αυτό είναι αναμενόμενο, αλλά είμαι κλόουν. Δεν είναι αναμενόμενο για μένα», είπε ο ίδιος.

Κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου, οι ομάδες διάσωσης προσπαθούσαν, κατά κύριο λόγο, να απομακρύνουν οικογένειες με παιδιά από τις εμπόλεμες ζώνες. Αργότερα, οι προτεραιότητες άλλαξαν και οι διασώστες στράφηκαν στους ηλικιωμένους, στους ανάπηρους που έμειναν πίσω, κάποιοι εκ των οποίων χωρίς οικογένεια, και σε όσους δεν άφησαν τα σπίτια όπου έζησαν μία ζωή, κατά το ρεπορτάζ της Telegraph.

Σε μία από τις πιο πρόσφατες αποστολές του, ο 55χρονος βρήκε μια ηλικιωμένη γυναίκα να κάθεται μόνη, κρατώντας δύο πλαστικές σακούλες και ένα μπαστούνι, σε έναν σταθμό λεωφορείων στο Κραματόρσκ του Ντονμπάς. Καταγόταν από ένα χωριό κοντά στην πόλη Ιζιούμ, από όπου και την είχαν φέρει στον σταθμό οι γείτονές της.

«“Με έφεραν εδώ γιατί καταστράφηκαν τα σπίτια μας στο χωριό μας και είπαν ότι κάποιος θα με βοηθήσει”, μου είπε. “Φυσικά και μπορούμε να σε βοηθήσουμε” της απάντησα», αφηγήθηκε ο Ρογκάλα, προσθέτοντας πως η «γιαγιά Μάσα» βρίσκεται τώρα στη δυτική πόλη Λβιβ, καθ’ οδόν για ένα οίκο φροντίδας στη Γερμανία.

Αλλες ιστορίες ήταν περισσότερο τραγικές. Μια κυρία από το Σεβεροντονέτσκ, την πόλη η οποία βρίσκεται το τελευταίο διάστημα στο επίκεντρο σκληρών μαχών, πέθανε λίγο αφότου επιβιβάστηκε στο λεωφορείο των διασωστών. Είχε ζήσει για δύο μήνες σε ένα κελάρι.

Στην ίδια πόλη, άλλοι ηλικιωμένοι και άτομα με ειδικές ανάγκες βρίσκονταν σε μια εκκλησία που χτυπήθηκε οκτώ φορές από ρωσικά πυρά, είπε. «Αυτοί οι άνθρωποι έζησαν μία κόλαση. Υπήρχε μια γυναίκα με ειδικές ανάγκες στο Σεβεροντόνετσκ που έπεσε από το αναπηρικό καροτσάκι της και κανείς δεν τη σήκωσε για πέντε μέρες – δεν έπινε, δεν έτρωγε και τελικά ένας γείτονας τη βρήκε, έσπασε την πόρτα, την πήγε στην εκκλησία και την πήραμε», πρόσθεσε ο Ρογκάλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News