Μερικές μέρες πριν, οι διοργανωτές του Crown Rally, ενός αγώνα με ιδιοκτήτες ακριβών αυτοκινήτων και γούστα προς το χλιδάτο λαϊφστάιλ, υπόσχονταν στη σελίδα τους στο Facebook μία αξέχαστη εμπειρία στους συμμετέχοντες που, έναντι ακριβού εισιτηρίου, θα έμπαιναν και αυτοί στο κλαμπ.

Ποιο κλαμπ; Αυτό της περιφερόμενης ματαιοδοξίας. Διότι, άλλο αγώνας κανονικός, με προετοιμασμένα αυτοκίνητα, κλωβούς ασφαλείας, πυρίμαχες φόρμες, κράνη και, κυρίως, κλειστούς στην κυκλοφορία δρόμους, και άλλο μία κινητή παρέλαση ισχυρών αυτοκινήτων, συχνά με άσχετους, ως προς την πραγματική οδήγηση, κατόχους.

Δεν ξέρω αν θυμάστε και το ανάλογου χαρακτήρα Gumball Rally. Βασικά ήταν μία επιδεικτική μάζωξη πανάκριβων supercars σε δρόμους που κανείς δεν ελέγχει. Ενας αβασάνιστος «αγώνας» για το ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη, πιο ηχηρή παρουσία. Είτε ως εξτραβαγκάντσα είτε ως ντεσιμπέλ. Μαζί, λεγόταν, με μερικά πάρτι και λευκή σκόνη στα τραπέζια του «bedroom». Μέχρι που, και εκεί, μάζεψαν μερικούς νεκρούς από την άσφαλτο.

Εν προκειμένω, στο Crown Rally, οι δύο επιβάτες (42 και 38 ετών) της εκρηκτικά γρήγορης Porsche 911 Turbo, ενός αυτοκινήτου που, κανονικά, πρέπει να ‘χεις περάσει από καμιά δεκαριά σχολές ασφαλούς οδήγησης για να την πας πραγματικά γρήγορα, βρέθηκαν να χάνουν σε χρόνο «ντε-τε» τη ζωή τους κάπου στα χωράφια του Νόργουντ, μιας μικρής πόλης στη νοτιοδυτική γωνιά του Κολοράντο.

Το τοπικό αστυνομικό τμήμα που έσπευσε στο σημείο είδε το σοκαριστικό θέαμα και μάζεψε τα απομεινάρια μιας μεταλλικής μάζας με ό,τι είχε απομείνει από τους νεκρούς. Κινούνταν με 224 χλμ/ώ. σε δημόσιο δρόμο, ξέφυγαν από την πορεία τους, έκαναν πολλές τούμπες, πήδηξαν ένα φράχτη και προσγειώθηκαν ανώμαλα. Με κρότο και πόνο.

Στην επίσημη δήλωση του επικεφαλής της Τροχαίας, πέραν των προβλεπόμενων συλλυπητηρίων, υπάρχει και η αιχμηρή τοποθέτηση που αναφέρει πως «Θα μπορούσαν να είχαν σκοτωθεί και αθώοι άνθρωποι. Οι διοργανωτές του Crown Rally θα πρέπει να ξανασκεφθούν τι κάνουν εκεί έξω στους δρόμους».

Και λίγα είπε. Ο «αγώνας»-παρτσακλό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ορδές υπεραυτοκινήτων που συχνότατα κινούνται σε απαγορευτικές ταχύτητες. Συνήθως, με ψιλοάσχετους στο τιμόνι. Και ακόμα πιο συνήθως; Μέσα στη μέθη που δημιουργεί η αγελαία ψυχολογία. Τίποτα περισσότερο από ένα κονβόι ματαιοδοξίας που συχνά ελάχιστη σχέση έχει μ’ αυτήν καθ’ αυτήν την τέχνη του οδηγείν. Ακολουθούν ξέφρενα πάρτι με αλκοόλ, που είναι μια χαρά αν δεν είσαι πουριτανός αλλά δεν είναι μια χαρά αν πρόκειται να οδηγήσεις το πρωί 500 χιλιόμετρα.

Ναι, υπάρχει μια δόση μπλαζέ αλητείας σ’ αυτού τους είδους τα event. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν έχει καμία σχέση με την εξερεύνηση, κάποτε, του Route 66 ή την όποια πραγματική motorsport περιπέτεια. Είναι οργανωμένη περιφορά πλούτου. Μια αφελής επίδειξη υπεραυτοκινήτων ανάμεσα σε απλούς, κατά πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, φτωχότερους καθημερινούς ανθρώπους. Το πρόβλημα φυσικά και δεν είναι να κατέχεις supercar που ο οποιοσδήποτε θα ήθελε να έχει. Και εγώ, επίσης. Το πρόβλημα είναι να το επιδεικνύεις οργανωμένα για να καλύψεις τα βάθη του προσωπικού σου vanity. Βασικά, είναι κιτς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News