Τις τελευταίες ημέρες είναι απολύτως λογικό όλοι όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά να έχουν ζαλιστεί. Από τη μια πλευρά ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξακολουθεί να ηγείται μιας εκστρατείας σπίλωσης του ονόματος της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο, απειλεί θεούς και δαίμονες, προετοιμάζεται να μετατρέψει την -κατά τα λοιπά υποτίθεται ιστορική – Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη στις 29 και 30 Ιουνίου, σε ένα φόρουμ συζητήσεων σχετικά με τις απαιτήσεις της Τουρκίας από τους Συμμάχους. Από την άλλη, οι υπουργοί Εθνικής Αμυνας Ελλάδας και Τουρκίας, συναντήθηκαν πριν λίγες ημέρες στο περιθώριο της υπουργικής Συνόδου του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όπου κατά τα κοινώς αποδεσμευμένα και από τις δύο πλευρές, συμφωνήθηκε αυτός ο πολύτιμος δίαυλος να παραμείνει ανοικτός, έως ότου υπάρξει ομαλοποίηση και στα υπόλοιπα επίπεδα.

Η συνάντηση του Νίκου Παναγιωτόπουλου με τον Χουλουσί Ακάρ, έμμεσο προϊόν, μεταξύ άλλων, των πολλών και διαρκών συζητήσεων στο τρίγωνο Βερολίνο-Αγκυρα-Ουάσιγκτον (με πρωτοβουλία και ενθάρρυνση κυρίως αμερικανική), δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια διασφάλιση ότι για όσο καιρό Τουρκία και ΗΠΑ βρίσκονται σε διαδικασία διαπραγμάτευσης, τα πράγματα δεν θα ξεφύγουν εκτός ελέγχου στο πεδίο. Ο Ερντογάν θα συνεχίσει να πυροδοτεί τη ρητορική ένταση, το δεύτερης διαλογής κονκλάβιο της κυβέρνησης, όπως οι υπουργοί Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού και Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου θα εξακολουθήσουν να εμφανίζονται «βασιλικότεροι του βασιλέως» και τα τουρκικά UAV θα συνεχίσουν τις παραβιάσεις.

Μια κρίσιμη λεπτομέρεια στη συζήτηση είναι το χρονοδιάγραμμα. Πηγές με προσωπική γνώση όλων όσα εκτυλίσσονται αυτή την εποχή σημειώνουν ότι η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στα τέλη του μήνα είναι ένα ορατό χρονικό σημείο μέχρι το οποίο λογικά η Αγκυρα δεν θα προχωρήσει σε κινήσεις επί του πεδίου προκειμένου να αποτυπώσει τις διεκδικήσεις της. Ο τουρκικός Τύπος συντονισμένα ήδη προαναγγέλλει «διεθνοποίηση» του ζητήματος της «στρατιωτικοποίησης» των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου ακόμα και στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, αλλά και με τη χρήση των διαύλων του ΟΗΕ, είτε με νέα επιστολή, είτε με ρηματική διακοίνωση.

Το ερώτημα είναι τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί αν η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ καταλήξει σε «ναυάγιο» τόσο ως προς την προοπτική Σουηδίας και Φινλανδίας να ενταχθούν στις τάξεις του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, όσο και στα υπόλοιπα πιο «διμερή» ζητήματα που χωρίζουν αυτή τη στιγμή την Αγκυρα και την Ουάσιγκτον, όπως για παράδειγμα το θέμα της προμήθειας νέων F-16 για τη τουρκική Αεροπορία και η αναβάθμιση παλαιοτέρων αεροσκαφών σε διαμόρφωση Viper. Πάντως τις προηγούμενες ημέρες τα δείγματα εκ μέρους των ΗΠΑ δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά για την Αγκυρα και μάλλον συνέτειναν στον εκνευρισμό του Ερντογάν, καθώς ανακοινώθηκε η απόφαση για την πώληση οκτώ μαχητικών F-16 Viper στην Ιορδανία, τη στιγμή που το Κογκρέσο παραμένει ακόμα αρνητικό απέναντι στο ίδιο τουρκικό αίτημα.

Σε περίπτωση «ναυαγίου» δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι η Αγκυρα θα επιλέξει να προχωρήσει την αντιπαράθεσή της με τη Δύση λίγο περισσότερο. Και, φυσικά, σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και τα Ελληνοτουρκικά. Αυτή τη στιγμή δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από πλευράς Αγκυρας τους διαύλους με τη Δύση χειρίζονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα ο Ιμπραήμ Καλίν, εξ απορρήτων σύμβουλος και εκπρόσωπος του Ερντογάν με πολύ καλές προσωπικές διασυνδέσεις στην Ουάσιγκτον, αλλά και ο Χουλουσί Ακάρ, ένας άνθρωπος που γίνεται αντιληπτός και από τη Δύση ως αξιόπιστος συνομιλητής αλλά και πρόσωπο με πολιτικό μέλλον στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Προς το παρόν, παρά το ρητορικό ξεσάλωμα, στο πεδίο επικρατεί σχετική ησυχία, καθώς δεν καταγράφεται τίποτε πέρα από τα από δεκαετίες συνηθισμένα στα Ελληνοτουρκικά. Στα μέσα Ιουλίου οι Τούρκοι αναμένεται να ξεκινήσουν έρευνες στη Κυπριακή ΑΟΖ. Αυτό προεξοφλείται, ωστόσο ότι δεν είναι αρκετό ώστε να οδηγήσει σε τριβές μεταξύ Αγκυρας και Ουάσιγκτον ικανές να ανακόψουν τη προσπάθεια επαναπροσέγγισής τους. Αν όμως ο Ερντογάν αποφασίσει ότι ήλθε η ώρα να προχωρήσει σε πρακτική αναβάθμιση των απειλών στο πεδίο προς το Αιγαίο, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Και αυτό ο τούρκος ηγέτης το γνωρίζει πολύ καλά, ενώ ανακατεύει το μείγμα μιας εσωτερικής πολιτικής πραγματικότητας που πλέον κοχλάζει από δυσαρέσκεια για τον ίδιο και την κυβέρνησή του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News