Πολλή συζήτηση γίνεται εδώ στο χωριό μας σχετικά με αναφορά του σπουδαίου ελληνοαμερικανού σκηνοθέτη Αλεξάντερ Πέιν στο υψηλό IQ του χταποδιού, αλλά και στη συναισθηματική του ευαισθησία του. Ηταν φιλοξενούμενος, διαδικτυακά, στο «Γεύμα με την Καθημερινή», με οικοδέσποινα την Μαργαρίτα Πουρνάρα, πριν λίγο καιρό. Η  κουβέντα ξεκίνησε έτσι: «Πού τρώω όταν είμαι στην Ελλάδα; Μα στα σπίτια των ανθρώπων συνήθως. Δεν ξέρω και πολλά για την Αθήνα, τώρα τη μαθαίνω σιγά σιγά. Εννοείται ότι μου αρέσει το ελληνικό φαγητό, είμαι γιος εστιάτορα. Ομως, δεν καταλαβαίνω κάτι για τους Έλληνες. Πώς μπορούν και τρώνε τα χταπόδια; Η γεύση τους είναι φανταστική, αλλά πρόκειται για κάποια από τα πιο χαρισματικά πλάσματα της φύσης, με νοημοσύνη και χάρη. Οπότε, δεν με νοιάζει πού θα με πάτε για φαΐ, αρκεί το μενού να μην έχει χταπόδι». 

Εκτοτε, έγινε χαμός στα social media! Με τους περισσότερους συμπατριώτες μου να βγάζουν άπειρη εθνική χολή και τσαντίλα, και να απαντούν στον Πέιν, για τα χταπόδια, σε στιλ: «εμείς θα συνεχίσουμε να τα τρώμε»,  «και εμείς τα αγαπάμε, διότι είναι νόστιμα», «τα γουρουνάκια έχουν μεγαλύτερο δείκτη νοημοσύνης», και άρα «θα πρέπει να κόψουμε τα σουβλάκια και τα κοντοσούβλια μας;», κλπ…

Οσο «έμεναν» αυτές οι αντιδράσεις στο σύμπαν του χιούμορ, θα μπορούσε να τις απολαύσει κάποιος. Γρήγορα όμως εξόκειλαν στο υπερπέραν της εξυπνάδας, και άρχισαν διάφοροι βάρβαροι και αστοιχείωτοι να επιτίθενται στον καταξιωμένο διεθνώς, ελληνοαμερικανό σκηνοθέτη. Αυτή ακριβώς η «επίθεση θυμού», που σχεδόν πάντα αποκαλύπτει αγραμματοσύνη και κακή ανατροφή, είναι κατά τη γνώμη μου από τις μεγαλύτερες παθογένειες της φυλής. Υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά παλιότερα τα «συμπτώματά» της περιορίζονταν σε μικρές παρέες, συνήθως στα καφενεία, και ενίοτε με χαριτωμένο τρόπο.

Από τη στιγμή, όμως, που το καφενείο έγινε πανεθνικό και παγκόσμιο internet cafe, και προστέθηκε στην οικεία συντροφιά ο άγνωστος ξερόλας, και δη με κρυμμένο πρόσωπο και ταυτότητα σαχλής ονομασίας, το πράγμα πήρε διάσταση αισχρή. Οι καλόβουλοι, έγιναν κακόβουλοι. Και η συμπαθής και πάντα αγνή παρέα που ήξερε τα όρια των γνώσεών της, έστω και με μια μικρή δόση υπερβολής, μετατράπηκε σε «συλλαλητήριο από ξερόλες», με κουκούλες και «συνθήματα» δηλητήριο.  

Εκανα μια μικρή έρευνα στο Διαδίκτυο, και εύκολα βρήκα εμπεριστατωμένες επιστημονικές απόψεις, και μάλιστα μερικές σχετικά πρόσφατες έρευνες  με νέες αποδείξεις που δείχνουν ότι, ναι «τα χταπόδια μπορούν να νοιώσουν, εκτός από σωματικό, και  συναισθηματικό πόνο». Επιπλέον, όπως γράφει η Chelsea Pinkham στο onegreenplanet.org, τα στοιχεία από μια νέα μελέτη δείχνουν ότι τα τα έξυπνα αυτά θαλάσσια πλάσματα επεξεργάζονται τον πόνο παρόμοια με αυτό που κάνουν τα θηλαστικά.

«Ενώ πολλά ασπόνδυλα επιδεικνύουν μια αντανακλαστική αντίδραση σε σωματικά ερεθίσματα, η ικανότητα να βιώνουν αληθινά τον «πόνο» συμπεριλαμβάνει, επιπλέον της σωματικής αντίδρασης, «και τα συναισθηματικά συστατικά του πόνου και της αγωνίας».

Η έρευνα που εκπονήθηκε το 2021 και έχει σχολιαστεί κριτικά από ειδικούς, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα χταπόδια επιδεικνύουν έντονες αρνητικές, και διαρκείς αλλαγές συμπεριφοράς όταν αντιμετωπίζουν πόνο, και μαθαίνουν έτσι  να αποφεύγουν σημεία στα οποία τους έχει προκληθεί ο πόνος και το σοκ και, επιπλέον,  βιώνουν συνεχή ταλαιπωρία και χρόνιο στρες εξαιτίας της επίπονης ταλαιπωρίας τους. 

«Ακόμη και απουσία αποδείξεων σχετικά με τη συνειδητή επίγνωση ή τη συναίσθηση στα κεφαλόποδα, παραμένει σαφές ότι οι αντιδράσεις που έδειξαν τα χταπόδια σε αυτή τη μελέτη είναι τόσο παρόμοιες με εκείνες που θα εκφραζόταν από θηλαστικά που αισθάνονται πόνο, ώστε μπορεί να προβληθεί ένα εύλογο, προληπτικό επιχείρημα ότι η εσωτερική κατάσταση αυτών των διαφορετικών ειδών είναι πιθανότατα παρόμοια», καταλήγει η Robyn Crook, η νευροβιολόγος του Κρατικού Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο που διεξήγαγε τη μελέτη.

ΥΓ1: Γκουγκλάροντας «octopus» για να βρω άλλα χαρίσματά του εκτός από, ή ταυτόχρονα με, την ευαισθησία του, έπεσα επάνω και σε ένα «θυμωμένο χταπόδι», με αφορμή κάτι  που συνέβη τον Απρίλιο του 2021 στην μακρινή μας Αυστραλία. Έτσι, σε συνάρτηση με τα πιο πάνω, έγραψα και συμπληρώνω αυτό, έτσι για να το έχουν υπόψη τους και οι… καλοφαγάδες:

 Συνήθως οι άνθρωποι, όταν πιάνουν ένα χταπόδι, το κοπανάνε χάμω πολλές φορές για να μαλακώσει και νά ‘ναι πιο νόστιμο όταν το τρώνε. Τούτη τη φορά, έγινε σε μια παραλία της δυτικής Αυστραλίας το αντίθετο. Ο Λάρς Κάρλσον, ένας γεωλόγος, που κολυμπούσε στα νερά πολύ κοντά στην ακτή, μόλις ακούμπησε σε βράχο όπου αναπαυόταν ένα τεράστιο χταπόδι, αυτό πήρε ανάποδες και άρχισε να τον μαστιγώνει ανελέητα με τα τεράστια του πλοκάμια. Ο Κάρλσον, που κάποτε ήταν και επαγγελματίας ναυαγοσώστης, είπε ότι είναι «το πιο θυμωμένο χταπόδι» που είδε στη ζωή του. Ο πόνος από τα ραπίσματα ήταν μεγάλος, και μόνο όταν μπόρεσε να βρει μια κόκα-κόλα την έχυσε πάνω του και κάπως ηρέμησε. Ο,τι δήποτε έχει οξύ βοηθά. Ακόμα και τα ούρα. Όμως, τα ραπίσματα τα είχε δεχτεί κυρίως στην πλάτη, οπότε καταλαβαίνετε…

Πάντως, ο Κάρλσον πρόλαβε και βιντεοσκόπησε μέρος της επίθεσης! Δείτε εδώ…

Και, για να ηρεμήσουμε λίγο, λέω να ακούσουμε αυτό, από τον Κήπο του Χταποδιού (The Octopus’s Garden) των Beatles:

ΥΓ 2.: Για να προλάβω και την… καίρια ερώτηση: Εσύ δεν τρως χταπόδι; Ετρωγα! 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News