Τα βρήκα σε μια κούτα στην αποθήκη. Τεύχη από μια άλλη ζωή, από ένα παράλληλο σύμπαν, φοβερά οικείο, αλλά και τόσο μακρινό ταυτόχρονα, που νιώθεις σαν να μην το έζησες. Είκοσι «Μανίνες», η μία πάνω στην άλλη, κλεισμένες μέσα στο μπαούλο των αναμνήσεων. Δραχμές τριάντα. Και στα εξώφυλλα, μια νεότητα που δεν υπάρχει πια. Μάικλ Τζάκσον, Ντέιβιντ Χέισελχοφ, Σταμάτης Γαρδέλης, Μαντόνα πριν από τα λίφτινγκ. Οι πρωταγωνιστές της «Τόλμης και Γοητείας» και της «Δυναστείας». Καρολάιν, Μπρουκ και Ριτζ στα πρώτα επεισόδια, εκεί που η διαπλοκή της σαπουνόπερας έφτιαχνε ακόμα τον ιστό της.

Δεν είχε πολλούς τίτλους στο εξώφυλλο, μόνο ονόματα. Και με μεγάλα γράμματα, η λέξη «Αφίσες». Γι’ αυτές άλλωστε έπαιρνες όλο το περιοδικό. Για να γεμίσεις τους τοίχους του δωματίου σου, να το κάνεις όλο ένα κολάζ αφίσας. «Kατέστρεψες τους τοίχους, μόλις το βάψαμε το δωμάτιο», φώναζε η μάνα σου αλλά, φυσικά, κανένας φρεσκοβαμμένος τοίχος δεν άξιζε όσο μια αφίσα. Κι άμα ήταν και μεγάλη, κι άμα απεικόνιζε και κάποιο δικό σου είδωλο, το χαμόγελο έφτανε στα άγουρα αφτιά σου από την ευφορία.

Αρχισα να διαβάζω «Μανίνα» λίγο πριν σταματήσει η κυκλοφορία της. Επί της ουσίας, ήταν ένα εβδομαδιαίο περιοδικό που άρχισε να κυκλοφορεί το 1972 και κράτησε μέχρι το 1992. Απευθυνόταν σε κορίτσια πρώιμης εφηβείας, το πολύ έως δεκαπέντε χρόνων και στην αρχή είχε κυρίως εικονογραφημένες ιστορίες. Σταδιακά άρχισε να εμπλουτίζεται το περιεχόμενο με αφιερώματα και προσφορές, αυτοκόλλητα, χαλκομανίες, χειροτεχνίες, ημερολόγια και οπωσδήποτε αφίσες. Χωρίς αφίσα δεν την έπαιρνες, τέλος.

«Το μοναδικό περιοδικό για κορίτσια», έγραφε κάτω από τον τίτλο. Δεν ήταν, βέβαια, το μοναδικό. Υπήρχε και η «Κατερίνα» και η «Σούπερ Κατερίνα», άλλου εκδοτικού οίκου. Το αντίπαλον δέος. Βασικά, ήθελες να τα πάρεις και τα δύο, ήθελες να τα πάρεις όλα. Παρακαλούσες τη μάνα σου να μην τσιγκουνευτεί τις δραχμές, κι εκείνη πολλές φορές το έκανε, γιατί ήξερε ότι θα σε κρατήσουν μερικές ώρες απασχολημένη. Το τάμπλετ και το YouTube της εποχής.

Η «Μανίνα» ήταν εκδοτικό παιδί του Νίκου Δεληγιώργη. Η είδηση του θανάτου του πριν από λίγες ημέρες, ήρθε μπροστά μου και ανακίνησε τη μνήμη τριών δεκαετιών πριν. Πόσα καλοκαίρια πέρασαν με τις «Μανίνες» αγκαλιά, σε παραθαλάσσια εξοχικά και χωριά, με τη γιαγιά και τον παππού ακμαίους ακόμα να μας νταντεύουν, όσο οι γονείς περίμεναν την άδειά τους. Εμείς με «Μανίνες», τα αγόρια με «Δυναμικό Αγόρι», την αγορίστικη εκδοχή του περιοδικού.

Η «Μανίνα» ήταν μια σύμπραξη του Νίκου Δεληγιώργη και του δημοσιογράφου Κώστα Μπαζαίου. Από τον ίδιο εκδότη έβγαιναν επίσης και τα 15θήμερα «Τρουένο» και «Πάττυ», ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 εξέδωσε τη «Βαβούρα» και τη δεκαετία του 1990 το «Γκάρφιλντ».

Περιοδικά μιας εφηβείας που δεν είχε ακόμα εθιστεί σε οθόνες, που ξεφύλλιζε σελίδες και τις μύριζε, που έκοβε με ψαλίδι ό,τι της γυάλιζε από τα τυπωμένα φύλλα και γέμιζε με αυτά λευκώματα και τετράδια. Μια εφηβεία που κατέστρεφε τους τοίχους τους δωματίου της με ατελείωτα χιλιόμετρα σελοτέιπ για να κολλήσει αφίσες, αφήνοντας ακάλυπτο μόνο το διακόπτη για το φως, που έπεφτε να κοιμηθεί χαζεύοντας πάνω από το προσκεφάλι τους μικρούς θεούς της σε σιδερότυπα.

RIP, γλυκιά μου «Μανίνα»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News