Η νέα εποχή της Εθνικής μας ομάδας, με τον Γκουστάβο Πογιέτ στον πάγκο της (είναι ο έβδομος προπονητής της σε διάστημα 8 ετών), άρχισε με ένα σπουδαίο «διπλό» στο Μπέλφαστ, στην πρεμιέρα του εφετινού Nations League. Με την παραδοσιακή «συνταγή» των μεγάλων μας επιτυχιών (1-0), που κάποτε λοιδορούσαμε, αλλά μας έλειψε τόσο πολύ… Τι κι αν δεν κάναμε γοητευτική εμφάνιση; Επειτα από τόσες αποτυχίες, σε προκριματικά Euro και Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά και στο προηγούμενο «ταπεινό» Nations League, το ωραίο θέαμα είναι «πολυτέλεια». Το αποτέλεσμα μετράει.

Η Βόρεια Ιρλανδία δεν είναι κάποιο ποδοσφαιρικό θηρίο, όμως ούτε εμείς είμαστε – ας μην το λησμονούμε. Είναι μια δυναμική, πολύ αθλητική και μαχητική ομάδα, που δεν παραδίδεται εύκολα. Είναι, επίσης, ένα είδος… μεζούρας για το δικό μας μέγεθος. Στο δρόμο για το Euro 2004, επί Ρεχάγκελ, την είχαμε νικήσει δυο φορές: 2-0 στο Μπέλφαστ και 1-0 στη Λεωφόρο. Αλλά στα προκριματικά του Euro 2016, όταν, πλέον, είχε αρχίσει ο μεγάλος μας κατήφορος, ηττηθήκαμε και στις δυο αναμετρήσεις μας.

Στο χθεσινό (Πέμπτη) παιχνίδι παρακολουθήσαμε την παλιά, καλή Εθνική Ελλάδας. Πέτυχε γκολ στην πρώτη της τελική προσπάθεια (με τον Μπακασέτα στο 39’), έχασε κάποιες ευκαιρίες για το 2-0, και στο τέλος κράτησε τη νίκη με μαζική άμυνα. Είχε χρόνια, η Εθνική μας ομάδα, να ολοκληρώσει ένα ματς χωρίς να απειληθεί σοβαρά ούτε μία φορά από τον αντίπαλο – ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος πέρασε ένα από τα πιο ξεκούραστα βράδια της καριέρας του.

Στο πρώτο 45λεπτο χρειάστηκε να επέμβει μόνο σε ένα ακίνδυνο σουτ εκτός περιοχής. Η Ελλάδα κυριάρχησε στο γήπεδο (61% κατοχή), κυκλοφόρησε την μπάλα (82% εύστοχες πάσες), σκόραρε, δημιούργησε προϋποθέσεις για δεύτερο γκολ. Στην επανάληψη, όμως, οπισθοχώρησε. Ο ουρουγουανός τεχνικός δεν δίστασε να ρίξει στον αγώνα και τρίτο στόπερ, στοχεύοντας στο αγαπημένο του «1-0». Ρίσκαρε, αλλά είχε τους λόγους του: την κόπωση των ελλήνων διεθνών από μια σεζόν που μόλις τελείωσε, αλλά και την ανάγκη για οικονομία δυνάμεων σε αυτό το «μίνι» καλοκαιρινό πρωτάθλημα με τις τέσσερις αλλεπάλληλες αγωνιστικές σε διάστημα, μόλις, 11 ημερών. Το άγχος για το αποτέλεσμα φαινόταν στα πρόσωπα των παικτών, όσο τα λεπτά κυλούσαν. Γιατί αυτή η αποστολή συνοδευόταν από ένα τεράστιο «πρέπει».

Αλλά και το «πρέπει» να μην υπήρχε, αυτή είναι η προπονητική φιλοσοφία του Πογιέτ. Αν και «αντιτουριστική», μπορεί να κάνει την Εθνική πιο αποτελεσματική, σε σχέση με εκείνη του Τζον φαν’τ Σιπ, ο οποίος είχε πιστέψει πως θα μπορούσε να «παντρέψει» την επιτυχία με το ελκυστικό παιχνίδι. Μετά τον αγώνα στο Μπέλφαστ, αλλά και τα δυο φιλικά ματς του περασμένου Μαρτίου, οι σκέψεις του Ουρουγουανού είναι, πλέον, ξεκάθαρες.

Θέλει να δημιουργήσει έναν σταθερό «κορμό», ώστε η ομάδα να αποκτήσει ομοιογένεια. Κι έχει, ήδη, αποφασίσει ποιους θα εμπιστευθεί (τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψουν, ο Μασούρας, ο Πέλκας, ο Φορτούνης και ο Γαλανόπουλος).
Η κεντρική ιδέα είναι, να αξιοποιήσει ποδοσφαιριστές που ξεχώρισαν αυτή τη σεζόν, κυρίως στο εξωτερικό. Οπως ο Τσιμίκας, ο Μπακασέτας, ο Μαυροπάνος, ο Χατζηδιάκος, ο Σιώπης, ο Γιακουμάκης και ο Παυλίδης. Ιδίως ο Τσιμίκας και ο Μπακασέτας, διανύουν τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας τους. Ο Σιώπης τρέχει ασταμάτητα – χθες μοίρασε 33 πάσες, με ευστοχία 91%. Ο Μαυροπάνος εξελίσσεται σε ηγέτη της άμυνας. Σε αυτόν οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, το ότι η Ελλάδα δέχτηκε πίεση, αλλά καμία «καθαρή» φάση.
Σκοπεύει να εκμεταλλευθεί, ίσως τον πιο «ποιοτικό» έλληνα παίκτη σήμερα, τον Κώστα Τσιμίκα, και -γενικότερα- να παίξει πολύ από τα πλάγια. Στο χθεσινό ματς, ο Τσιμίκας (73) και ο Ρότα (82) κατέγραψαν τις περισσότερες κατοχές μπάλας.
Φυσικά, θέλει να εμπνεύσει στην ομάδα αυτό που για κάθε Ουρουγουανό είναι το «υπ’ αριθμόν ένα» ζητούμενο: το πάθος.

Οπως φάνηκε χθες, υπάρχουν δυο προβλήματα που πρέπει να διορθωθούν, επειγόντως. Το πρώτο είναι τα συχνά λάθη της άμυνας, όταν δέχεται πίεση από τον αντίπαλο, στην προσπάθεια να βγάλει την μπάλα από την ελληνική περιοχή. Και το δεύτερο, η αδυναμία της Εθνικής μας να εκμεταλλευθεί την αριθμητική της υπεροχή στις αντεπιθέσεις της. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο δεν «καθάρισε» τη νίκη στο Μπέλφαστ από νωρίς, πετυχαίνοντας ένα δεύτερο γκολ.

Σε αυτή τη νέα της προσπάθεια, η Εθνική Ελλάδας χρειάζεται τη συμπαράσταση όλων. Ισως, την έχουμε αδικήσει. Το καθήκον των εθνικών ομάδων είναι να νικούν και να προκρίνονται στις μεγάλες διοργανώσεις. Το ωραίο ποδόσφαιρο πρέπει να το απαιτούμε από τους συλλόγους, κι όχι από ένα ετερόκλητο σύνολο παικτών που συναντιούνται κάθε δυο τρεις μήνες για λίγες μέρες. Στα δυο ματς που θα δώσει στο «Πανθεσσαλικό», στις 9/6 με την Κύπρο και στις 12/6 με το Κόσοβο, το γήπεδο δεν πρέπει να είναι άδειο. Δεν το αξίζουν και οι διεθνείς μας, που «παλεύουν» σε δύσκολες συνθήκες: χωρίς μόνιμη έδρα, χωρίς συμπαράσταση από τους φιλάθλους, με άλλον προπονητή κάθε τόσο, και πολλά χρόνια μακριά από την τελευταία επιτυχία.

Θα μεσολαβήσει, την Κυριακή, ο αγώνας στην Πρίστινα, όπου θα χρειαστεί να παίξουμε καλύτερα, αν θέλουμε τη νίκη. Στο χθεσινό τους παιχνίδι στη Λάρνακα, οι Κοσοβάροι νίκησαν την Κύπρο (2-0), δημιουργώντας 11 τελικές προσπάθειες για γκολ στο δεύτερο 45λεπτο. Στο αφιλόξενο γήπεδό τους δεν θα υπάρχει περιθώριο για χαμένες ευκαιρίες, όπως αυτή του Γιακουμάκη στο Μπέλφαστ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News