Πριν από μερικές ημέρες η Νίκη Κεραμέως κατέθεσε προς διαβούλευση ένα νομοσχέδιο που επιχειρεί βαθιές τομές στη λειτουργία των Πανεπιστημίων. Σε πρώτη ανάγνωση, το νομοσχέδιο διευθύνει το πεδίο των γνωστικών εφοδίων που χορηγούν τα ελληνικά ΑΕΙ, καθώς εισάγονται σύγχρονα στοιχεία στο εκπαιδευτικό πλαίσιο. Δεν ασχολείται κανείς. Οι φοιτητές συζητούν για την αστυνόμευση και το μέλλον των παρατάξεών τους. Οι καθηγητές ψάχνονται με την ανάδειξη και τον έλεγχο των πρυτάνεων.

Ακόμα και οι ελάχιστοι που είπαν να πάρουν τον λόγο, προσέγγισαν το νομοσχέδιο ιδεοληπτικά. Τους ενόχλησε, ας πούμε, η δυνατότητα για βιομηχανικά διδακτορικά, δηλαδή για τη χρηματοδότηση διδακτορικής έρευνας από επιχειρήσεις. Μπαίνουν, λέει, οι ιδιώτες στο Πανεπιστήμιο. Και ποιος έπρεπε να μπει; Κάποιος για να κάνει κατάληψη; Ο δε Φίλης το μόνο με το οποίο ασχολείται είναι η επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου. Εντάξει, το καταλάβαμε. Με τον ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει και το άσυλο. Για τα υπόλοιπα έχουν κάτι να πουν;

Σοβαρά τώρα, σε επίπεδο εξαγγελίας, οι αλλαγές που φέρνει το νομοσχέδιο είναι πραγματικά τολμηρές. Και αν υπάρχουν αμφιβολίες για το κατά πόσο είναι εφικτό να βρουν πεδίο εφαρμογής, οφείλουμε να κρατήσουμε την εισαγωγή μιας σύγχρονης κουλτούρας, όσον αφορά τη διασύνδεση της ακαδημαϊκής γνώσης με την αγορά και τις επιχειρήσεις. Κάποια πράγματα χρειάζονται χρόνο. Αρκεί να γίνει η σπορά. Ναι, θα ενισχυθεί ο τομέας της έρευνας για λογαριασμό της βιομηχανίας και θα επιτρέπεται, απροσχημάτιστα, η υποστήριξη επιχειρήσεων που θα συστήνουν καθηγητές και φοιτητές. Ελληνικό Erasmus, με δυνατότητα να κάνεις ένα εξάμηνο σε άλλη σχολή εντός της χώρας, επαγγελματικά μεταπτυχιακά στα οποία διδάσκουν άνθρωποι της αγοράς, απελευθέρωση των αποδοχών που μπορεί να έχει ένας ερευνητής συμμετέχοντας σε διεθνή προγράμματα. Μιλάμε για τομές που, μεσοπρόθεσμα, δημιουργούν νέα εικόνα του ελληνικού Πανεπιστημίου, προσελκύοντας και ανθρώπους από το εξωτερικό.

Και όμως, από όλα αυτά, μας απασχόλησε το αν η ΠΚΣ και η ΔΑΠ θα συνεχίζουν να ρυπαίνουν τοίχους και να ποτίζουν με παλαιοκομματική νοοτροπία τα μυαλά των παιδιών. Και δυστυχώς, ναι, είναι σημαντικό θέμα. Η καθιέρωση ενιαίου ψηφοδελτίου για την εκλογή των φοιτητών που θα συμμετάσχουν στα όργανα διοίκησης, ουσιαστικά απονευρώνει πλήρως την έννοια των παρατάξεων. Ο αριστερίστικος λαϊκισμός το εξέλαβε ως κατάργηση των παρατάξεων επειδή η ΔΑΠ έχασε τις εκλογές από την ΠΚΣ –από την πλευρά της η ΔΑΠ επιμένει ότι κέρδισε τις εκλογές. Επίσης δεν άρεσε ούτε στη ΔΑΠ όπου ήδη δυσφορούν με την Κεραμέως. Δεν ενθουσίασε και άλλους στην κυβέρνηση που εκτιμούν ότι το μέτρο θα οδηγήσει σε συσπειρώσεις και «αντάρτικο» εντός των σχολών. Η Κεραμέως δηλώνει, στο περιβάλλον της, ότι θα το πάει μέχρι τέλους. Και καλά θα κάνει.

Ομως όλο αυτό αποκαλύπτει τον πρωτογονισμό μας. Οταν το μείζον θέμα στο Πανεπιστήμιο είναι η εκπροσώπηση των κομμάτων και το δικαίωμα της κατάληψης σε ένα χώρο που προορίζεται για Βιβλιοθήκη, αντιλαμβάνεσαι πόσο πίσω είμαστε, πόσο κολλημένοι στις ίδιες κασέτες. Αυτές οι αλλαγές μπορεί να περάσουν πάνω από σπασμένα τζάμια, καμένες αίθουσες, με αέρα ποτισμένο από χημικά. Ομως πρέπει να περάσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News