Οπως ήδη έχει γραφτεί, τελευταία φορά που κάποιος Ευρωπαίος πήρε όπλο και άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως ήταν το 2011, όταν ο νορβηγός ακροδεξιος Μπρέιβικ σκότωσε 77 αθώους, πυροδοτώντας πρώτα βόμβα και μετά ανοίγοντας πυρ στο νησί Ούτογια. Τέτοια μακελειά παραμένουν ανήκουστα στην Ευρώπη, όσο τουλάχιστον δεν είναι συνταγματικό δικαίωμα το να κυκλοφορείς με ημιαυτόματο.

Το πρόσφατο μακελειό στο Τέξας μπορεί να απέχει από την ελληνική καθημερινότητα όσο ένα σενάριο σειράς στο Netflix, μπορεί ωστόσο να μην είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι εδώ δεν αναπτύσσονται ανάλογα φαινόμενα. Οι κοινωνικές συνθήκες μπορεί να μην είναι οι ίδιες, η εφηβεία όμως και τα περίεργα χρόνια που την ακολουθούν είναι παντού σκοτεινά.

Ισως θυμόμαστε ένα παιδί στο σχολείο στο οποίο δεν φερθήκαμε όπως έπρεπε, ενώ έχουμε όλοι υπάρξει μάρτυρες κάποιας φάπας ή και κανονικής γροθιάς, αφού είχαν μάλλον προηγηθεί και κάμποσες ακόμα, για κάποιον λόγο όμως ξεχνάμε τη σχεδόν κοινή εμπειρία μας ως πρώην παιδιά. Παρεμβαίνει αυτή η στρώση βασανισμένης ωριμότητας, επιτυγχάνεται η αμνησία που σώζει από το να θυμόμαστε απρέπειες, κακοήθειες, θρασυδειλίες, ντροπή και την ποσότητα βίας που ανεχτήκαμε ή προκαλέσαμε.

Γεννιόμαστε αλλιώς και μόνο αν όλα πάνε καλά, αναπτύσσουμε ό,τι χρειάζεται για να ζήσουμε ως αξιοπρεπείς ενήλικες. Τα κακουργήματα που διαπράχθηκαν στο διάλειμμα του δημοτικού, εκεί που δεν έβλεπε η δασκάλα, ή στην εκδρομή στο γυμνάσιο, παραγράφονται, αν και κάποιες φορές αποτελούν στέρεη βάση για την οικοδόμηση του χαρακτήρα που θα συνεχίσει τη ζωή του ως αδιόρθωτος νταής της παιδικής χαράς που θα χτυπάει, θα προκαλεί πόνο και θα κοροϊδεύει όποιον δε του αρέσει, όπως ακριβώς έκανε όταν ήταν ένα κοινωνιοπαθές 10χρονο. Εμείς μεγαλώσαμε με πιο θολά όρια στο τι επιτρέπεται και τι όχι, τα παιδιά μας όμως είναι απείρως καλύτερα πληροφορημένα.

Το μόνο κοινό που έχουν οι ακραίες συμπεριφορές σε εφήβους διεθνώς είναι πως συμβαίνουν πριν εκείνοι βρεθούν για μεγάλο διάστημα στο περιθώριο, τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο και όλες τις φορές πριν από περιστατικά που συμβαίνουν από το Τέξας μέχρι τον Κολωνό τα σημάδια υπήρχαν κι όμως ήταν σαν να μην τα έβλεπε κανείς.

Η αυτοκτονία του 14χρονου μαθητή στον Κολωνό που προκαλεί ηλεκτρικά κύματα στρες σε όποιον έχει παιδιά σχολικής ηλικίας, είχε ως συνέχεια μικρότερες ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου που ήδη πέρασαν στα ψιλά. «Μαχαίρια στο Αλσος Βεΐκου». «Σε σχολικό “τσάκωσαν” τον νταή από το σχολείο του Μάκη».

Ως γονιός αναρωτιέσαι για την αγριότητα, ως πρώην παιδί ξέρεις ότι αυτά γίνονται. Αυτό που σήμερα έχει αλλάξει είναι πως ενώ υπάρχει παντού ενημέρωση, η ευθύνη αεροβατεί, καθώς οι κοινωνίες κατά κανόνα παραμένουν ανώριμες σε σχέση με τη νεανική παραβατικότητα και τις συμπεριφορές που θα έπρεπε να ανησυχούν αλλά κανείς δεν ασχολείται μαζί τους.

Τα παιδιά, παντού, παραμένουν φοβισμένοι, καταπιεσμένοι πολίτες δεύτερης κατηγορίας που ζουν σε κλειστά παράλληλα σύμπαντα με τα οποία μας χωρίζουν οι πόρτες των δωματίων τους, ενώ η ανατροφή τους γίνεται συνέχεια, παντού, πιο αυτόματη. Στην Ελλάδα, η αγωγή από το σπίτι είναι πλέον passé έννοια, προβληματικά αφηρημένη: εκλείπει γιατί είναι αναχρονιστική και πρωτίστως ασύμβατη με όλες τις ευκολίες της σύγχρονης ζωής.

Την αυτοκτονία του δεκατετράχρονου που έμενε στον Κολωνό, τα ελληνικά ΜΜΕ την απέδωσαν γρήγορα στο TikTok, σε κάποιο παιχνίδι, ίσως επειδή κι εμείς οι τηλεθεατές προτιμάμε όπως οι τηλερεπόρτερ την εύκολη εξήγηση. Για κάτι τόσο αβάστακτο είναι προτιμότερο να ευθύνεται ένα χάος που καταπίνει τους σημερινούς εφήβους, ώστε να μπορούμε με σηκωμένους ώμους να οδηγούμαστε με βεβαιότητα στο συμπέρασμα: «Μερικά παιδιά, κάτι παθαίνουν και αυτοκτονούν. Η εφηβεία; Το Ιντερνετ; Ποιος ξέρει;».

Οι μαθητές από το Γυμνάσιο του Κολωνού μίλησαν από την επόμενη κιόλας μέρα στα τηλεοπτικά συνεργεία, ενώ οι κάμερες ήταν στραμμένες στο πεζοδρόμιο για να μη φαίνονται τα πρόσωπα των δεκατετράχρονων, αλλά να ακούγονται οι μαρτυρίες σε ελληνικά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι κάνουν αυτά τα παιδιά, έξι χρόνια στο Δημοτικό και δύο στο Γυμνάσιο. «Εγώ το μόνο που θέλω είναι να έρθει εδώ η αστυνομία να γίνει κάτι», είπε με μεγαλίστικη αγανάκτηση ο ένας συμμαθητής, ο άλλος θυμήθηκε πως ήταν «πάντα χαμογελαστός ο Μάκης», αποκλείεται όμως να ήταν.

Θέλουμε τα παιδιά να είναι πάντα έρμαια, πάντα ανόητα, αρκετά ανεύθυνα ώστε να τους συγχωρούμε όταν δεν λένε κουβέντα για έναν συμμαθητή τους που δυσκολεύεται, ας είναι 14, μερικά τσιγάρα δρόμος μέχρι την ενηλικίωση.

«Οι καθηγητές δεν έκαναν τίποτα», επέμεναν και οι γονείς, αναφέροντας καταγγελίες για όσα συμβαίνουν στους δρόμους γύρω από το γυμνάσιο. Πόσο ανώριμος ενήλικας πρέπει να είσαι για να θεωρείς τον διευθυντή αρμόδιο για περιστατικά βίας όπου βγαίνουν μαχαίρια…

Ισως η πιο θλιβερή εικόνα να είναι τελικά πάντα εκείνη με την οποία κλείνουν οι σχολικές τραγωδίες, την οποία ελάχιστα θυμόμαστε όταν περάσει αρκετός χρόνος, άλλης διάρκειας για τη σφαγή στο Τέξας και άλλης για αυτοκτονία στον Κολωνό. Με τις σάκες τους οι μαθητές σχημάτισαν το όνομα του Μάκη. Δυο καπνογόνα γηπέδου, άναψαν στο ξερό τσιμέντο προαύλιο του 54ου Γυμνασίου. Η σκηνή θύμιζε κατάληψη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News