Ο Sir Jeffrey Archer γράφει στο μυθιστόρημά του «Tales you win»: «Politics is about timing and opportunity, and those stars aren’t aligned that often». Σε ελεύθερη μετάφραση: «Η πολιτική είναι θέμα συγκυρίας και ευκαιρίας, και τα αστέρια δεν ευθυγραμμίζονται τόσο συχνά». Στην περίπτωση του κ. Νίκου Ανδρουλάκη , σε αυτή την πρώτη περίοδο των 171 ημερών από την εκλογή του στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ μέχρι την ολοκλήρωση του συνεδρίου προσαρμογής του κόμματος στο νέο αρχηγό, φαίνεται πως τα άστρα του είναι πλήρως ευθυγραμμισμένα. Κανείς από τους προκατόχους του, ούτε ο Ανδρέας το 1984, δεν πέρασαν τόσο ήρεμο Συνέδριο και δεν επικράτησαν τόσο εύκολα.

Τυχαίο; Καθόλου! Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ένας γνήσιος πολιτικός ακτιβιστής, ένα ταλέντο οργάνωσης του πολιτικού χώρου. Χάριν αυτής της αρετής πέτυχε σχεδόν το απόλυτο στην επιλογή προσώπων. Γραφείο τύπου, επικοινωνία, οργανωτικά, υποστήριξη κοινοβουλευτικής ομάδας, υπεύθυνοι των ζωτικών τομέων πολιτικής της περιόδου (εξωτερική πολιτική, ενέργεια, οικονομία) χωρίς σκιές, με τα κατάλληλα βιογραφικά, με το πρέπον ύφος.

Χάριν της σωστής οργανωτικής διάταξης και του ορεξάτου στελεχιακού δυναμικού αφόπλισε τον ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα τομέα που απασχολεί πολύ τα πέραν της κεντροδεξιάς κόμματα. Τους αριθμούς των μελών ή των φίλων που συμμετέχουν σε εκδηλώσεις και διαδικασίες. Σε αυτή την αριθμητική της βάσης το ΠΑΣΟΚ απέδειξε ότι έχει μεγαλύτερη δυναμική από το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό στη σκέψη κάθε απλού κεντρώου, κεντροαριστερού, αριστερού μεταφράζεται «ο πιο μαζικός ,έχει το μέλλον δικό του».

Με τρόπο που βγαίνει από τη σκέψη του Μακιαβέλι γίνεται ο χειρισμός της σύνθεσης του τραπεζιού που λαμβάνονται οι αποφάσεις του προέδρου. Τα μέλη είναι γνωστά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, αλλά επισήμως δεν υπάρχει απόφαση που νομιμοποιεί κάτι. Λειτουργεί σαν rotation ποδοσφαιρικής ομάδας, δεν καλούνται πάντοτε οι ίδιοι. Υπάρχουν και μεμονωμένοι συνομιλητές με προσόντα για να κάνουν ανασκοπήσεις. Εδώ τα πράγματα είναι απαιτητικά και δύσκολα, έτσι επιστρατεύτηκαν οι «παλιοσειρές». Η πλειονότητα των συνομιλητών είναι μεταξύ 65 και 71 ετών και όχι της γενιάς του αρχηγού. Πάντοτε δε, αφήνεται ανοικτό το ενδεχόμενο ότι μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο πέραν των γνωστών, που παρεμβαίνει στη διαμόρφωση των αποφάσεων.

Είναι σώφρων ο χειρισμός των εν δυνάμει αμφισβητιών. Αναγνώρισε το δικαίωμα μιας σχετικής ελευθερίας κινήσεων και συμμετοχής στα όργανα μερικών στελεχών που περιβάλουν την Εύα Καϊλή ή τον Ανδρέα Λοβέρδο. Επέλεξε την κατάλληλη στιγμή, με ισορροπία ισχύος και επικοινώνησε ελεγχόμενα την προσέλκυση της Αννας Διαμαντοπούλου και του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Εχει υποδειγματική συνεργασία με τον υπεύθυνο κατάρτισης του προγράμματος. Ο Νίκος Χριστοδουλάκης είναι μια αειφόρος δύναμη πολιτικής παραγωγής από τότε που πρωτοστατούσε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Στο σήμερα είναι από τους λίγους που συγκροτημένα άσκησαν κριτική, εκεί που έπρεπε, στο σχέδιο Πισσαρίδη. Διατύπωσε σαφείς αντιπροτάσεις, που πηγάζουν από την δική του Κεϊνσιανή θεώρηση των δημόσιων οικονομικών και της πολιτικής οικονομίας, που τώρα φέρνει στο υπό κατάρτιση πρόγραμμα του κόμματος . Με άλλα λόγια το ΠΑΣΟΚ φέρεται και συμπεριφέρεται ως ικανό να παράξει οικονομικό σχέδιο ισοδύναμου περιεχομένου με εκείνο που μια ισχυρή κυβέρνηση έχει, αλλά να είναι άλλης οπτικής στην πολιτική φιλοσοφία.

Ο κος Χριστοδουλάκης αφήνεται να «ρίξει τροχιοδεικτικά» όπως «οι βαθύτερες αξίες είναι διαχρονικές, αλλά τα εργαλεία, οι συμμαχίες, ο σχεδιασμός και η υλοποίηση των πολιτικών μας πρέπει να είναι νέας κοπής για να είναι χρήσιμα». «Για να γίνουν στέρεες συνεργασίες, πρέπει να έχουμε ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, για να μη γίνουμε έρμαια, αλλά και δεσμευτικούς στόχους για να αξιολογούμε την πορεία τους. Πάντως, συμπληρώματα κυβερνητικής αριθμητικής δεν θα γίνουμε». «Ολοι πρέπει να παραδεχτούμε χρόνιες αδυναμίες και πελατειακά κίνητρα που συχνά καθορίζουν τις επιλογές μας. Τώρα όμως επείγει να συμφωνήσουμε σε μερικούς βασικούς άξονες για την ανόρθωση της χώρας, περίπου όπως το έκαναν άλλες ευρωπαϊκές χώρες μετά τον πόλεμο».

Το σημαντικότερο όμως επίτευγμα των πρώτων 171 ημερών είναι η επικοινωνιακή και ουσιαστική πολιτική επιβολή της τριγωνοποίησης της πολιτικής κατάστασης. Δηλαδή, στο «δια ταύτα» της επομένης περιόδου το ΠΑΣΟΚ είναι «εκ των ων, ουκ άνευ». Ο δικομματισμός μικρός ή μεγάλος, η μονοκρατορία, δεν υφίστανται. Αλλά το θέμα προχώρησε και ένα καθοριστικό βήμα πιο πέρα, η αναμέτρηση για την πρωθυπουργία δεν αφορά αποκλειστικά τον τωρινό με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο κος Ανδρουλάκης γνωρίζει ότι δεν είναι έτοιμος για το βήμα του Καπιτωλίου, αλλά τα δύο/τρίτα της Ελλάδας αρχίζουν να του αναγνωρίζουν ότι μορφωτικά και εμπειρικά είναι πολύ πιο μπροστά από τον Τσίπρα του 2015. Με τη διατύπωση «με εμάς , ούτε ο Μητσοτάκης , ούτε ο Τσίπρας μπορεί να είναι πρωθυπουργοί» μετέτρεψε την αδυναμία του, να έχει παράσταση πρωθυπουργού, σε δύναμη. Οπως σωστά επιλέγει συνεργάτες, έτσι με ορθή κρίση μπορεί , σκέπτεται κάποιος, να προτείνει μια προσωπικότητα κατάλληλη για πρωθυπουργό. Η εισαγωγή αυτού του θέματος παροπλίζει εντελώς τον κ. Τσίπρα, αλλά είναι πολύ ενοχλητικό αγκάθι στα πλευρά του κ. Μητσοτάκη που πρέπει να αποδεικνύει το αυτονόητο για τον ίδιο και το κόμμα του.

Στις 171 ημέρες ο κος Ανδρουλάκης και το επιτελείο μετρούν αναπόφευκτα αρκετά λάθη, παραλείψεις και πολιτικές κακοτεχνίες. Αλλα λόγω απειρίας, άλλα από κακό συντονισμό, άλλα από υπερακοντισμούς νεόκοπων, άλλα από υπερβάλλοντα ζήλο ή υπέρβαση δυνατοτήτων στελεχών. Αλλά ως εδώ, όλα καλά. Και μην ξεχνιόμαστε: μπροστά είναι τα δύσκολα και έξω από τα κόμματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News