Ενας ενδιαφέρων όρος που ο Τζο Μπάιντεν χρησιμοποίησε για την πολιτική της Ελλάδας και του Κυριάκου Μητσοτάκη απέναντι στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν το «moral clarity». Δηλαδή η ηθική διαύγεια. Στην αμερικάνικη πολιτική ορολογία το «ηθική διαύγεια» είναι από τις μεγαλύτερες πολιτικές αρετές: αφορά περιπτώσεις όπου το καλό και το κακό είναι προφανή. Και οποιαδήποτε άλλη συζήτηση δεν έχει σκοπό τη διερεύνηση της αλήθειας, αλλά τη συσκότιση στις διαφορές ανάμεσα στο καλό και το κακό.

Από τη βοήθεια με όπλα, εκτός από το ανθρωπιστικό υλικό, και από την ομιλία του Ζελένσκι στη Βουλή, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης για τον πόλεμο στην Ουκρανία ήταν διαυγής. What you see (and what you hear) is what you get. Οχι κάτι συνηθισμένο για μια χώρα όπου πριν από κάποια χρόνια ο πρεσβευτής των ΗΠΑ είχε πει για τον Πρωθυπουργό: «Ασχοληθείτε με τις πράξεις του και όχι με αυτά που λέει».

Εντεκα χρόνια μετά τη δικτατορία, ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να ήταν υποχρεωμένος να παίζει το χαρτί του αντιαμερικανισμού. Αλλά 37 χρόνια αργότερα, δεν υπάρχει πραγματικός λόγος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη να το συνεχίζει. Εκτός αν ως πολιτική οι Ελληνες αντιλαμβάνονται έναν Πρωθυπουργό που το μεσημέρι μιλάει με τους Αμερικάνους και το βράδυ πηγαίνει σε πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία φωνάζοντας «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι» ή ένα κόμμα που όταν διαδηλώνει για την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, νιώθει υποχρεωμένο η διαδήλωση να καταλήξει στην αμερικανική πρεσβεία.

Αντιπολίτευση του τύπου «φιλοαμερικανός ο Μητσοτάκης» θα είχε νόημα αν ο Μητσοτάκης δήλωνε αντιαμερικανός και στη ζούλα έστελνε τα παιδιά του σε αμερικανικά σχολεία και κολέγια. Από μόνο του το «φιλοαμερικανός» δεν μπορεί να είναι κατηγορία, παρά μόνο για αυτούς που χρησιμοποίησαν τον αντιαμερικανισμό σαν όχημα ανέλιξης.

Γνωρίζετε ποιος είναι ο Τζούλιους Επστάιν; Ο Πολ Σρέιντερ; Το πιθανότερο όχι. Αν όμως είστε έστω και στο ελάχιστο σινεφίλ, σίγουρα ξέρετε ότι είναι ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ που στην «Casablanca» λέει το «Here’s looking at you, Kid» και στο «Taxi Driver» ο Ντε Νίρο που κοιτάζει τον καθρέφτη και λέει: «Are you talking at me?». Ο Επστάιν έγραψε το πρώτο σενάριο και ο Σρέιντερ το δεύτερο, αλλά η μοίρα των σεναριογράφων είναι να μένουν άγνωστοι. Το ίδιο και οι λογογράφοι.

Από περιέργεια προσπάθησα να μάθω ποιος έγραψε τον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Kογκρέσο. Ξεκινώντας από τους ιστορικούς με ειδικότητα το 1821 και συγκεκριμένα τον Ευάνθη Χατζηβασιλείου, που θα μπορούσε να έχει βάλει τις πρώτες πινελιές. «Ιδέα. Το μόνο που μπορώ να σε διαβεβαιώσω ήταν ότι δεν τον έγραψα εγώ», ήταν η απάντηση. Συνέχισα με έναν-δύο που είχαν γράψει ομιλίες του Μητσοτάκη στο παρελθόν. Ιδέα. Το μόνο που προστέθηκε ήταν το: «Οποιος και να το έγραψε, δεν παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο. Ο λόγος είναι πάρα πολύ “Μητσοτάκης”».

Κάπου εκεί σταμάτησα να το ψάχνω. Στο φινάλε, όπως τα κοστούμια σταματάνε να ανήκουν στον ράφτη από τη στιγμή που θα φορεθούν, και οι λόγοι, από τη στιγμή που θα εκφωνηθούν, ανήκουν σε αυτόν που τους είπε.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News