Tα τελευταία χρόνια, ο ερχομός του καλοκαιριού είναι ίσως πιο ξέγνοιαστος. Οι ατέλειες στην εμφάνιση είναι πιο αποδεκτές, τουλάχιστον στα χαρτιά, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί διαφορετικά. Η Ελληνίδα σήμερα έχει απείρως καλύτερο σώμα, κυτταρίτιδα πρέπει να ψάξεις για να βρεις στην παραλία, ενώ συζητάμε συνεχώς τη διαφορετικότητα που μάλλον είναι η κανονικότητα που παλιά κοροϊδεύαμε και για την οποία σήμερα μας λούζουν συλλογικές τύψεις.

Η Μέι Μασκ, μητέρα του δισεκατομμυριούχου Ελον Μασκ, να ποζάρει στο εξώφυλλο του περιοδικού Sports Illustrated που κάθε Μάιο είναι αφιερωμένο στα μαγιό, είναι μια ακόμη νίκη στον πόλεμο εναντίον της καταπιεστικής άφταστης εικόνας. Στο ίδιο τεύχος, μια νέα μαμά με μπικίνι επιδεικνύει ουλή καισαρικής τομής και είναι να απορεί κανείς πώς ζούσαμε πριν από αυτή την απελευθέρωση.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Sports Illustrated Swimsuit (@si_swimsuit)

Είναι σαν επί δεκαετίες να υπομέναμε, σκλάβοι της ακατόρθωτης ομορφιάς, μέχρι που κορίτσια με χρόνιες δερματοπάθειες έγιναν κορυφαία μοντέλα και αθλήτριες που ακρωτηριάστηκαν και έχουν προσθετικό μέλος, δίπλα σε γυναίκες με νανισμό, διαφημίζουν προϊόντα ομορφιάς. Η πρόοδος είναι εντυπωσιακή, αν αναλογιστεί κανείς πόσο απάνθρωπα σκληροί υπήρξαμε απέναντι στην παραμόρφωση και την ασθένεια, ενώ δυναμώνει και μια αδιάκοπη κοινωνική λογοκρισία που επαναφέρει όποιον παρεκτρέπεται.

Τι πάει να πει «ελάττωμα» ή «ασχήμια», παραμονές καλοκαιριού 2022;

«Ολοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι», «η ομορφιά είναι στην ψυχή», επαναλαμβάνουμε. Με τη βοήθεια της πολιτικής ορθότητας, ανακαλύψαμε εύκολα είδη καλής πρόθεσης που ακολουθούνται σαν τυφλοσούρτες: «Δεχόμαστε τους άλλους με τις ιδιαιτερότητές τους».

Η επικράτηση των plus size models είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο στη «βίβλο» αυτής της απελευθέρωσης. Από τα υπερβολικά αδύνατα μοντέλα, «το σικ της ηρωίνης» τη δεκαετία του ’90, που ήθελε τα κορίτσια στα περιοδικά μόδας πιο αδύνατα και από την Τουίγκι της δεκαετίας του ’60, φτάσαμε στην αποδοχή του πάχους.

«Τι πάει να πει “παχιά”, παραμονές καλοκαιριού του 2022;». «Ολα τα σώματα είναι όμορφα», εκτός από τα ανορεξικά! Η ανορεξία, επειδή βρισκόμαστε ακόμα στη φάση απόρριψής της, απαγορεύεται να είναι το ίδιο «όμορφη» με την ψωρίαση, φταίνε και οι τύψεις μας για αυτόν τον ιδιαίτερο κώδικα. Η ανορεξία εξαπλώθηκε από ένα μαζικό λάθος: τα ΜΜΕ και η διαφήμιση την προέβαλαν και οι υπόλοιποι ζηλέψαμε την «κομψότητα» της, αυτό το εμπεδώσαμε. Ομως, ταυτόχρονα, ενώ γίναμε κατηγορηματικά αντίθετοι με την ανορεξία, ανεχόμαστε την επικίνδυνη για δισεκατομμύρια ανθρώπους παχυσαρκία; Δεν υπάρχουν στρατόπεδα ούτε τσακώνεται κάπου η παχυσαρκία με την ανορεξία, το ζήτημα είναι αν πράγματι έσπασαν οι αλυσίδες.

Η ευαισθητοποίησή μας εξαρτάται, πολύ βολικά, περισσότερο από τις κυρίαρχες τάσεις και λιγότερο από τη λογική. Η παχυσαρκία είναι μάστιγα, πολλά plus size models ξεφεύγουν αρκετά από τα όρια των γυναικών που είναι μεγαλόσωμες, ευτραφείς και υγιείς, όμως οφείλεις να προσέχεις τι λες και τι γράφεις.

Οι διαφορές είναι ενδιαφέρουσες. Στην εποχή όπου γιορτάζουμε με καθυστέρηση τη διαφορετικότητα, διαφημιστικές καμπάνιες και φωτογραφίσεις μόδας με γυναίκες σε αναπηρικό καροτσάκι αφορούν ένα ποσοστό που με ανακούφιση αισθάνεται πως δεν είναι πλέον αόρατο και μπορεί να σταματήσει να ντρέπεται. Και οι υπόλοιποι γινόμαστε λιγότεροι αδιάκριτοι. Είναι, όμως, η παχυσαρκία το ίδιο με τον ακρωτηριασμό, πρόκειται για μια κατηγορία διαφορετικότητας που πρέπει να αποδεχτούμε χωρίς περαιτέρω συζήτηση;

Τελικά, τι έχει μεγαλύτερη σημασία: να υπενθυμίζουμε σε εμάς και στους άλλους ότι μπορείς να μην παχύνεις παθολογικά αν φροντίσεις το σώμα σου ή να είμαστε ενθουσιώδεις χειροκροτητές των παχύσαρκων που βρίσκουν το θάρρος να επιδεικνύουν το σώμα τους;

Είναι επιτρεπτό να θεωρήσουμε την τραγουδίστρια Λίζο πολύ παχιά; Μπορούμε να το πούμε χωρίς να την περιφρονήσουμε, χωρίς να μειώσουμε το ταλέντο της, την ομορφιά της ή το θάρρος της, χωρίς να ντραπούμε που παρατηρήσαμε ένα πρόβλημα που δεν είναι το ίδιο με μια παραπληγία. Οποιος είναι παχύς, δεν χρειάζεται να είναι για πάντα, με την ανορεξία ευτυχώς τα αντανακλαστικά μας είναι οξυμένα, στην περίπτωση της παχυσαρκίας, αντιθέτως, απαγορεύονται οι αστερίσκοι, στο όνομα του body positivity. Ας φανταστούμε πόσο απαράδεκτη θα φαινόταν μια προειδοποίηση όπως αυτές πάνω στα πακέτα τσιγάρων: «Το πάχος μειώνει το προσδόκιμο ζωής».

Τα υπερβολικά αδύνατα πρότυπα μπορεί πλέον να αποκλείονται βάσει κρατικών οδηγιών σε πολλές χώρες, αν όμως κάτι ανάλογο επιβαλλόταν και στις extra large κοπέλες, το γεγονός θα προκαλούσε κατακραυγή.

Στο μεταξύ, τα μοντέλα, στη συντριπτική τους πλειονότητα, συνεχίζουν να έχουν διαστάσεις εφηβικού σώματος και η μόδα να παραμένει πιστή στο αξίωμα που θέλει όλα τα ρούχα να δείχνουν πολύ ωραία πάνω σε μια κρεμάστρα ή πάνω σε ένα κορίτσι αδύνατο σαν κρεμάστρα. Ο παραλογισμός συνεχίζεται. Ας μη μοιάζουν τα σώματά μας με αυτά των μανεκέν, παραμένουμε υποχρεωμένες να φανταζόμαστε μεσήλικες κανονικές γυναίκες μέσα σε φορέματα που αναδεικνύουν κοπελίτσες και αυτή η σύγκριση να μας ποτίζει πίκρα.

Η σχετικότητα στο ερώτημα «ποιος είναι τελικά πολύ παχύς;», είναι ένα άλλο πρόβλημα. Ενα εξώφυλλο του περιοδικού Cosmopolitan, πέρυσι, προκάλεσε αντιδράσεις καθώς, δίπλα σε μια φανερά υπέρβαρη αθλήτρια, βρισκόταν λεζάντα που έγραφε: «Αυτό είναι υγιές».

Η ίδια η πολιτική ορθότητα χρησιμεύει πια και σαν ένας χρυσός οδηγός κανόνων για κλικ και likes και μάλλον δεν είναι το ίδιο «πιασάρικο» να αποθεώνεις μια γυναίκα που ζυγίζει 70 κιλά με το να κάνεις το ίδιο για μια που είναι 140.

Η προβολή των plus size απευθύνεται σε ένα πολύ μεγάλο plus size κοινό και μεταφράζεται σε τεράστιες μπίζνες. Πριν από την πανδημία, το 2020, η αγορά των plus size ενδυμάτων παγκοσμίως υπολογίζεται ότι έφτανε τα 178 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο, με προβλεπόμενη αύξηση, 4,3 % ετησίως μέχρι το 2028.

Στις ΗΠΑ, 70% των γυναικών φοράνε από μεγάλο νούμερο και πάνω, ενώ στη Βρετανία ισχύει το ίδιο για τη μέση γυναίκα. Παρά τα συντριπτικά αυτά ποσοστά, μέχρι σήμερα, λιγότερο από το 20% των ενδυμάτων παγκοσμίως κατασκευάζονται για μεγαλόσωμες και έτσι οι επιλογές εξακολουθούν να είναι λίγες σε ποσότητα αλλά και σε ποιότητα. Πολυεθνικές εταιρείες ενδυμάτων αναγνώρισαν την ανάγκη και δημιούργησαν γυναικείες σειρές plus size. Η πανδημία ανέκοψε τη φόρα της επανάστασης των μεγάλων μεγεθών στα πιο μοδάτα ρούχα, επιτρέποντας στους κατασκευαστές να κερδίσουν χρόνο και να προσαρμοστούν. Τα αν οι μεγάλες εταιρείες προχωρήσουν και στη δημιουργία κολεξιόν για ευτραφείς άντρες, είναι κάτι που ίσως συμβεί στο μέλλον, η επιχειρηματικότητα εξάλλου ελπίζει πάντα στα κέρδη και όχι στην δική μας επανάσταση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News