Το ημερολόγιο έγραφε 26 Απριλίου 2018, όταν ο Ολυμπιακός έφευγε από το Κάουνας ηττημένος και αποκλεισμένος στη σειρά των πλέι-οφ με αντίπαλο τη Ζαλγκίρις. Το Final-4 θα γινόταν στο Βελιγράδι, εκεί που οι «ερυθρόλευκοι» θα απολάμβαναν τη θερμή υποστήριξη των «αδελφών» σέρβων φιλάθλων – μια… λεπτομέρεια που έδινε στη χαμένη ευκαιρία ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Αλλά το χειρότερο ήταν, όπως όλα έδειχναν, ότι εκείνη η αποτυχία σηματοδοτούσε το τέλος της πιο εύφορης δεκαετίας στα μπασκετικά χρονικά του συλλόγου: με δυο Κούπες, πέντε εμφανίσεις σε τελικούς και έξι συμμετοχές στο «καρέ» των κορυφαίων ομάδων.

Το μπάτζετ του Ολυμπιακού χαμήλωνε, η «ψαλίδα» της διαφοράς του από εκείνα των υπόλοιπων διεκδικητών του «στέμματος» της Euroleague άνοιγε ακόμη περισσότερο, ενώ νέες υπερδυνάμεις αναδύονταν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο δρόμος προς το Final-4 έμοιαζε να στενεύει επικίνδυνα, και η επόμενη ελληνική παρουσία στο μεγάλο ραντεβού φαινόταν πως θα αργούσε πολύ. Τη σεζόν 2018-2019 ο Ολυμπιακός τερμάτισε 9ος. Το 2019-2020, 11ος. Το 2020-2021, 12ος. Με 18 ήττες σε 34 αγώνες. Τη μέρα που άρχιζε το «ταξίδι» στην εφετινή Ευρωλίγκα (1η Οκτωβρίου 2021, με μια άνετη νίκη επί της Μπασκόνια), ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός του δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα τερμάτιζε δεύτερος στην κανονική περίοδο, θα «καθάριζε» τη γεμάτη ταλέντο Μονακό στα πλέι-οφ, και τώρα θα ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Αναντολού Εφές, στον πρώτο ημιτελικό της διοργάνωσης.

Επειτα από την «καταστροφική» περσινή χρονιά, στην πρώτη σεζόν χωρίς τον θρυλικό Βασίλη Σπανούλη, και με προϋπολογισμό τρεις και τέσσερις φορές μικρότερο από εκείνους της Εφές, της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, ο ρεαλιστικός στόχος του Ολυμπιακού εφέτος ήταν η είσοδος στα πλέι-οφ. Ο,τι επιπλέον κατακτήθηκε (πλεονέκτημα έδρας και πρόκριση στο Final-4 έπειτα από απουσία πέντε ετών), είναι έργο Μπαρτζώκα. Μια υπέρβαση, που του χάρισε το «βραβείο Γκομέλσκι» – του καλύτερου προπονητή της Ευρωλίγκας. Το παρέλαβε το μεσημέρι της Τετάρτης από τη χήρα του Ντούσαν Ιβκοβιτς, Νένα.

Ο κόουτς που το 2013 οδήγησε τον Ολυμπιακό στην back-to-back κατάκτηση του τροπαίου, ο πρώτος έλληνας προπονητής που κράτησε στα χέρια του το ιερό δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, κέρδισε και την καθολική αναγνώριση: ακόμη και εκείνων που το 2014 τον είχαν αδικήσει, υποχρεώνοντάς τον να φύγει «νύχτα» από τον Πειραιά. Αλλά αυτό για το οποίο περηφανεύεται περισσότερο, είναι ότι κατάφερε να δημιουργήσει μια ομάδα όπως, ακριβώς, την ονειρευόταν. Από τον Ιανουάριο του 2020, που παρέλαβε (το χάος) από τον κόουτς Κεμζούρα, κατασκεύασε «κομμάτι – κομμάτι» έναν Ολυμπιακό πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες επιτυχημένες βερσιόν του.

Αν και ξεχωρίζει η μορφή του Κώστα Σλούκα, που θα συμπληρώσει οκτώ συμμετοχές στην τελική φάση της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, ο δικός του Ολυμπιακός δεν «χτίστηκε» γύρω από έναν ηγέτη: τον Σπανούλη, τον Ρίβερς, τον Πάσπαλιε, ή τον Γιατζόγλου. Είναι μια υπέροχη «παρέα» προσεκτικά διαλεγμένων παικτών (και εξαιρετικών χαρακτήρων), που απολαμβάνουν το μπάσκετ, παίζοντας ο ένας για τον άλλον. Με αυτή την «αντι-στάρ» ομάδα ο Γιώργος Μπαρτζώκας θα εμφανιστεί σε Final-4 Ευρωλίγκας για τρίτη φορά στην καριέρα του, και θα επιδιώξει να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Δημήτρη Ιτούδη, που μετράει δύο κατακτήσεις (με την ΤΣΣΚΑ, το 2016 και το 2019).

Η εφετινή, 11η παρουσία του Ολυμπιακού στο Final-4 είναι η πιο απρόσμενη, η πιο υπερβατική. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν είναι το φαβορί για την Κούπα (δεν ήταν, ούτε τις χρονιές που τη σήκωσαν, το 1997, το 2012 και το 2013), όμως έχουν τρία σημαντικά «ατού».

Πρώτον, θα είναι… γηπεδούχοι. Στον τελικό του 2015 έπαιξαν -και έχασαν- από τη Ρεάλ στη Μαδρίτη. Στον τελικό του 2017 έπαιξαν -και έχασαν- από τη Φενέρμπαχτσε στην Κωνσταντινούπολη. Τώρα, στο Βελιγράδι, εκτός από τους (περίπου) 10.000 οπαδούς τους που τους ακολούθησαν, θα σταθούν δίπλα τους και οι φίλοι του ομοιόχρωμου Ερυθρού Αστέρα. Η «Stark Arena», το γήπεδο στο οποίο η Ελλάδα κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ του 2005, θα είναι ένα ΣΕΦ που… μετακινήθηκε 1.100 χιλιόμετρα βορειότερα.

Δεύτερον, δεν θα έχουν το παραμικρό άγχος. Ο,τι κι αν συμβεί, όποια θέση κι αν έχουν καταλάβει το βράδυ της 21ης Μαΐου, το καθήκον τους θα το έχουν κάνει «με το παραπάνω».

Και, τρίτον, είναι πιο «ετοιμοπόλεμοι» από τους αντιπάλους τους. Γιατί κάθε τους παιχνίδι αυτή τη χρονιά, ιδίως τα πέντε ματς της σειράς των πλέι-οφ με τη Μονακό, ήταν μια «μάχη».

Στον ημιτελικό της Πέμπτης (19:00) ο Ολυμπιακός θα αντιμετωπίσει την Εφές του Εργκίν Αταμάν (που δηλώνει βέβαιος ότι η ομάδα του θα κατακτήσει το τρόπαιο για δεύτερη διαδοχική σεζόν) και του φοβερού «δίδυμου» Λάρκιν – Μίσιτς. Για να φτάσει στο πέμπτο Final-4 της ιστορίας της, η Εφές απέκλεισε στα πλέι-οφ την Αρμάνι με σκορ 3-1. Ο δεύτερος ημιτελικός (Μπαρτσελόνα – Ρεάλ) θα διεξαχθεί την ίδια μέρα στις 22.00. Ο τελικός θα γίνει Σάββατο (20:00), αντί Κυριακής, για πρώτη φορά μετά το 2004. Και ο μικρός τελικός την ίδια μέρα στις 17:00.

Ο Βασίλης Σπανούλης, που έχει αφήσει το αποτύπωμά του στη διοργάνωση με τρεις κατακτήσεις και ισάριθμα βραβεία MVP, θα λάμψει δια της απουσίας του. Οπως και δύο, ακόμη, εμβληματικές μορφές των Final-4: ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Δημήτρης Ιτούδης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News