Τι μεγάλη φρίκη, αλήθεια, να βρεις το παιδί σου απαγχονισμένο μέσα στο δωμάτιο, την ώρα που πας να δεις αν κοιμήθηκε. Τι βουτιά στο κενό, τι αιώρηση στο σκοτάδι στη θέα αυτής της σκηνής. Ενα βράδυ Παρασκευής που ενώ θα έπρεπε να είναι όπως όλα, έμελλε να μη μοιάζει με κανένα άλλο.

Ενας 14χρονος κρεμάστηκε μέσα στο δωμάτιό του. Να ήταν εξαιτίας του «blackout challenge», την «πρόκληση συσκότισης», όπως μεταφράζεται, η οποία κάνει θραύση στο Tik Tok, ενθαρρύνοντας τους χρήστες να προκαλέσουν ασφυξία στον εαυτό τους, μέχρι να χάσουν προσωρινά τις αισθήσεις τους; Το εικάζουν, γιατί δίπλα στο κρεμασμένο παιδί ήταν πεσμένο το κινητό του.

Γιατί να θες να ανεβάσεις ένα τέτοιο βίντεο; Γιατί να μπεις στον πειρασμό να ριψοκινδυνέψεις τη ζωή σου για ένα παιχνίδι των κοινωνικών δικτύων; Ρητορικές ερωτήσεις. Οι διαδικτυακοί τοίχοι είναι οι νέες Σειρήνες. Σε καλούν να τους ακολουθήσεις, να πιαστείς στα δίχτυα της επιρροής τους, να αφεθείς να σε πάρει το κύμα. Μπορεί και να σε κατασπαράξουν. Οσο πιο νέος είσαι, τόσο μικρότερη αίσθηση κινδύνου έχεις.

Κι άλλα παιδιά έχουν βρεθεί κρεμασμένα εξαιτίας αυτού του παράλογου παιχνιδιού. Είναι και ο 14χρονος στα Πατήσια ένα από αυτά; Μπορεί. Κάποιοι, όμως, μίλησαν και για bullying. Μπορεί να έπαιξε κι αυτό τον ρόλο του. Ο 14χρονος Μάκης, μαρτύρησαν συμμαθητές του, δεχόταν εκφοβισμό και απειλές στο σχολείο. Του πετούσαν νεράντζια, τον έβριζαν, τον έφτυναν. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα παιδιά, υποστήριξαν οι συμμαθητές. Και δεν αντιδράει κανείς. Κανείς δεν κάνει κάτι για να το σταματήσει.

Πολλά ερωτήματα και οι απαντήσεις θα δοθούν όταν ολοκληρωθεί η κατεπείγουσα έρευνα που έχει ξεκινήσει. Ισως τότε μάθουμε γιατί ένας έφηβος, που είχε όλη τη ζωή μπροστά του, αποφάσισε να κόψει το νήμα της πρόωρα, με αυτόν τον τρόπο.

Τη Δευτέρα, οι συμμαθητές του Μάκη τον αποχαιρέτησαν σχηματίζοντας στο προαύλιο του σχολείου τους στα Σεπόλια, με τις σχολικές τσάντες, το όνομά του. Αναψαν καπνογόνα, φώναζαν «Μάκης» και, ναι, ήταν συγκλονιστικό. Είναι συγκινητικό να παρατηρείς πώς αντιδρούν τα παιδιά σε τέτοιες περιπτώσεις. Τι φοβερή κατάκτηση, όμως, θα ήταν, να αντιδρούσαν με παρόμοιο τρόπο για τον συμμαθητή τους, για τον κάθε συμμαθητή τους που δέχεται bullying, όσο είναι ακόμα δίπλα τους.

Στην αυλή, στην τάξη, στο μάθημα. Να σχημάτιζαν με τις τσάντες τους, ένα πρωί, το όνομα του παιδιού που υποφέρει από τους νταήδες του σχολείου. Να φώναζαν το όνομά του, να έδειχναν με το δάχτυλο τους θύτες. Θα έδιναν ένα μήνυμα κατά του φαινομένου που κάνει τη ζωή μαρτύριο για χιλιάδες παιδιά.

Θα ήταν μια κατάκτηση της κοινωνίας μας να μεγαλώσουμε παιδιά που αντιδρούν στο σωστό timing απέναντι στο φαινόμενο του εκφοβισμού, όταν εκτυλίσσεται δίπλα τους, όταν το βλέπουν να συμβαίνει σε συμμαθητές τους. Να δημιουργούν μια συνθήκη διαμαρτυρίας και συμπαράστασης, τόσο δυνατή, όσο ο αποχαιρετισμός που επεφύλασσαν οι συμμαθητές αυτού του παιδιού που, όπως έλεγαν, είχε γίνει θύμα εκφοβισμού και πειραγμάτων στο σχολείο του, και ένα βράδυ βρέθηκε κρεμασμένο στο δωμάτιο του.

Μια κοινωνία που αντιδρά στον σωστό χρόνο μπορεί να προλάβει το κακό. Εμείς αποδεικνύεται επανειλημμένως ότι αντιδρούμε σε λάθος χρόνο. Στο «εκ των υστέρων». Οταν το κακό πια έχει γίνει.

ΥΓ. Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου τι έχουν να δηλώσουν, άραγε;

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News