Ηταν Νοέμβριος του 2013. Ο Εϊντριαν Πέιν είχε τρέξει κοντά στη μικρή του φίλη, αμέσως μόλις πληροφορήθηκε -από τους γονείς της- ότι το νευροβλάστωμα, που τη βασάνιζε από το 2011, είχε «επιστρέψει». Βρήκε την οκτάχρονη Λέισι Χόλσγουορθ να κοιμάται στο κρεβάτι του νοσοκομείου, έπειτα από μια χημειοθεραπεία και μια χειρουργική επέμβαση την ίδια μέρα. «Δεν έχει ανοίξει τα ματάκια της εδώ και ώρες», του είπε η μητέρα του κοριτσιού, Χέδερ. «Και έχει πολύ καιρό να μας χαμογελάσει», πρόσθεσε ο πατέρας, Ματ. Η Χέδερ σηκώθηκε από την πολυθρόνα, έγειρε στο προσκέφαλο της κόρης της, και της ψιθύρισε: «Λέισιιιιιιι, έχει έρθει ο Εϊντριαν να σε δει… Ο Εϊντριαν». Σε δευτερόλεπτα η μικρούλα άνοιξε τα μάτια και είδε δίπλα της τον δίμετρο (2,08) φίλο της, που το κεφάλι του ακουμπούσε στην ψευδοροφή του δωματίου, να κρατάει μια λούτρινη ζέβρα. Τέντωσε τα χεράκια της προς το μέρος του: «Σούπερμαν! Είσαι εδώ!».

Ηταν πάντα «εκεί», κοντά της, από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους, όπως αφηγείται το Bleacher Report. Σε μια επίσκεψη της κολλεγιακής ομάδας του Μίσιγκαν Στέιτ στο ογκολογικό νοσοκομείο «Σπάροου», το 2011, όλοι οι παίκτες πέρασαν και από το δωμάτιο στο οποίο νοσηλευόταν η Λέισι. Οταν ήρθε η ώρα να αποχωρήσουν, το κοριτσάκι ζήτησε από τον Πέιν να παραμείνει. Του είπε ότι της άρεσε το χαμόγελό του. Εκείνος, δεν της χάλασε το χατίρι. Αλλωστε, μπορούσε να κατανοήσει καλύτερα από τον καθέναν τη σκληρή μάχη που έδινε για τη ζωή της. Του θύμιζε τον δικό του, αδιάκοπο αγώνα απέναντι στις κακοτυχίες που τον είχαν βρει. Η σφαίρα που δέχτηκε στο Ορλάντο τα ξημερώματα της Δευτέρας, στα 31 του, δεν ήταν παρά η τελευταία από τις πολλές. Δυστυχώς, θανάσιμη.

Αντάλλαξαν τηλέφωνα, κράτησαν επαφή μέσω μηνυμάτων, κι όταν η «Πριγκίπισσα Λέισι» (έτσι την αποκαλούσαν χιλιάδες Αμερικανοί που της συμπαραστέκονταν στα social media) πήρε εξιτήριο, ο Πέιν άρχισε να της στέλνει εισιτήρια για τα παιχνίδια του. Η μικρούλα πήγαινε τακτικά στο γήπεδο, φορώντας μια μπλούζα του Μίσιγκαν με το Νο.5 (αυτό που έφερε στη φανέλα του ο ήρωάς της), φωτογραφιζόταν μαζί του, κατέβαινε στο παρκέ την ώρα της προθέρμανσης, και σε έναν τοίχο του δωματίου της κολλούσε αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών που έγραφαν για εκείνον. «A.P. Wall», τον είχε ονομάσει. «Ηταν η αδελφή που δεν είχα», εξομολογήθηκε σε συνέντευξή του μετά τον θάνατό της, τον Απρίλιο του 2014.

Τη μέρα που η μικρούλα έχασε τη μάχη (9/4/2014) ο Πέιν έγραφε στον προσωπικό του λογαριασμό: «Τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν πόσο θα μου λείψει η Λέισι. Θα είναι για πάντα μέρος της ζωής μου. Μου έμαθε πώς να μάχομαι σε όσα μου συμβαίνουν. Πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Ακόμη και όταν τα πράγματα ήταν άσχημα. Είμαι καλύτερος άνθρωπος εξαιτίας της. Μου είπε ότι με συμπάθησε πρώτα από το χαμόγελό μου, αλλά το δικό της χαμόγελο ήταν αυτό που έκανε τις Ηνωμένες Πολιτείες να την ερωτευτούν… Τώρα η πριγκίπισσά μου είναι ένας άγγελος».

Οι δυο θητείες του Εϊντριαν ντε Αντζελο Πέιν στον Παναθηναϊκό υπήρξαν πολύ σύντομες: από τις 5 Φεβρουαρίου του 2018 έως το τέλος της σεζόν, και από τις 13 Ιανουαρίου του 2019 έως τις 13 Μαρτίου του ίδιου έτους. Τον γνωρίσαμε ως σέντερ, όμως για τον άνθρωπο δεν ξέραμε πολλά. Για το σπουδαιότερο αποτύπωμά του σε αυτόν τον Κόσμο, την καλοσύνη του, και για την ψυχική του δύναμη, μαθαίνουμε τώρα, με αφορμή τον θάνατό του. Για όλα αυτά, δεν είχαμε την ευκαιρία να τον χειροκροτήσουμε.

Ηταν μόλις 13 ετών όταν «έχασε» τη μητέρα του. Η κυρία Γκλόρια, που υπέφερε από χρόνιο άσθμα, ξεψύχησε στην αγκαλιά του στα 41 της χρόνια. Ο πατέρας του, Τόμας, βρισκόταν στη φυλακή – εξέτιε ποινή για διακίνηση ναρκωτικών. Ανέλαβε να τον μεγαλώσει η γιαγιά του, η μαμά της μαμάς του, που δεν μπορούσε να κάνει πολλά για χάρη του. Φρόντισε, κυρίως, να τον κρατήσει μακριά από τα ναρκωτικά, τις συμμορίες και την εγκληματικότητα της γειτονιάς τους στο Οχάιο, μαθαίνοντάς τον να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος, το ηθικό από το ανήθικο.

Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε μέσα στην απόλυτη μοναξιά. Οι συμμαθητές του στο σχολείο τον κορόιδευαν, επειδή αντιμετώπιζε σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες. Μόλις και μετά βίας μπορούσε να διαβάσει μια ολόκληρη πρόταση. Και τα (μεγαλύτερα) αδέλφια του δεν τον έπαιρναν μαζί τους στο παιχνίδι, γιατί ήταν αδέξιος. Η άμυνά του, για να μην πληγώνεται, ήταν η πλήρης αδιαφορία για ό,τι κι αν συνέβαινε γύρω του. Ζούσε «στον κόσμο του», χωρίς τον παραμικρό προσανατολισμό.

Ενα απόγευμα στο σχολείο η δασκάλα ρώτησε όλα τα παιδιά, ένα προς ένα, ποιο είναι το Plan A τους. Κι έπειτα, ποιο είναι το Plan B τους. Οπως έχει αφηγηθεί σε συνέντευξή του ο Πέιν, δεν έδωσε καμία απάντηση: «Ολοι οι συμμαθητές μου είχαν στόχους, ήξεραν ποια δουλειά ήθελαν να κάνουν όταν θα μεγάλωναν, έκαναν όνειρα. Εγώ δεν ήμουν καλός στα γράμματα. Δεν ήμουν καλός σε τίποτα. Και δεν μου άρεσε τίποτα. Δεν είχα Plan A, ούτε Plan B».

Ξαφνικά, στα 15 του, η ζωή του άρχισε να αλλάζει. Ψήλωσε απότομα, και πολύ, κι όλοι άρχισαν να τον βλέπουν με διαφορετικό μάτι. Τα παιδιά τον ήθελαν στην ομάδα τους, οι γυμναστές του «Τζέφερσον», του σχολείου του, του έδιναν περισσότερο χρόνο συμμετοχής και περισσότερη σημασία. Στα 16 είχε καταλήξει, στο ότι το Plan A του θα ήταν το μπάσκετ. Αλλά, για να παίξει στο κολλεγιακό πρωτάθλημα, έπρεπε να ανήκει σε κάποιο κολλέγιο. Με τέτοιους βαθμούς, και με το πρόβλημα που είχε, έμοιαζε ακατόρθωτο.

Αποφάσισε να «το παλέψει». Ζήτησε από τον διευθυντή του σχολείου του να ακολουθήσει ένα έξτρα εκπαιδευτικό πρόγραμμα -κάτι σαν φροντιστήριο- και δούλεψε περισσότερο από κάθε άλλον μαθητή. Η καθημερινότητά του ήταν εξοντωτική: κανονικό μάθημα από τις 07:30 έως τις 14:30, ιδιαίτερα από τις 14:45 έως τις 18:00, και προπόνηση στο μπάσκετ στις 19:00. Στο σπίτι επέστρεφε μετά τις 21:00 κάθε βράδυ. Οι κόποι του καρποφόρησαν, και οι βαθμοί του ανέβηκαν αρκετά, ώστε να τον δεχτεί το Μίσιγκαν. Αλλά η κακοτυχία, που τον συνόδευε σε όλη του τη ζωή, δεν τον εγκατέλειψε.

Στις ιατρικές εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε στο φημισμένο κολλέγιο, οι γιατροί διέγνωσαν ότι οι μικροί (σε σχέση με το σώμα του) πνεύμονες δεν θα του επέτρεπαν να παίξει μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. Ο Πέιν τους διέψευσε, και οι εξαιρετικές του επιδόσεις, ιδίως στην τελευταία του κολλεγιακή σεζόν, του άνοιξαν την πόρτα του ΝΒΑ. Επελέγη από τους Χοκς στο Νο.14 του draft, όμως κάποια νέα προβλήματα με την υγεία του (χαμηλά αιμοπετάλια) και μια σειρά από σοβαρούς τραυματισμούς, δεν του επέτρεψαν να κάνει καριέρα ανάλογη του ταλέντου του. Μέσα σε 8 χρόνια ο «αγαθός γίγαντας» άλλαξε 13 ομάδες: στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Κίνα και το Κατάρ.

Το 2014 ο Ματ και η Χέδερ Χόλσγουορθ είχαν εκφράσει στο Bleacher Report την αιώνια ευγνωμοσύνη τους για την αγάπη και την ευτυχία που ο Πέιν πρόσφερε στη μικρή Λέισι στα τελευταία χρόνια της σύντομης ζωής της. «Πονάει η καρδιά μας που θα χάσουμε τη μονάκριβη κορούλα μας, όμως μας παρηγορεί η σκέψη ότι αποκτήσαμε έναν γιο». Οκτώ χρόνια μετά, «έφυγε» κι εκείνος. Πρόωρα και, μέχρι στιγμής, ανεξήγητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News