«Είσαι η αγάπη μου, χωρίς εσένα η ζωή μου δεν έχει νόημα» – δεν έχει σημασία αν η φράση λέει αλήθεια ή ψέματα ή και τα δυο μαζί, αλλά ότι γράφτηκε στο Μικολάιβ της Ουκρανίας, σε κάποιο διάλειμμα των βομβαρδισμών. Οι όρκοι πίστης των εραστών ή τα φίδια που δαγκώνουν με χίλιες δηλητηριώδεις υποψίες την καρδιά τους, όλα τους είναι πράγματα σχετικά στην ειρήνη, μπορεί και φαιδρά υπό συνθήκες, όμως στον πόλεμο γίνονται απόλυτα, σοβαρά. Αλλο το βάρος τού «χωρίς εσένα πεθαίνω» στην πρώτη περίπτωση και άλλο στη δεύτερη, όταν ακόμη και οι πιο αδιάντροπες ψευδολογίες μπορεί να αποδειχθούν αληθινές άμα εκτός από το βέλος του Ερωτα σε πετύχει και το βλήμα.

Η Μάρτα Σεραφίνι, απεσταλμένη της Corriere della Sera στην περιοχή, βρήκε στα συντρίμμια μιας βομβαρδισμένης πολυκατοικίας του Μικολάιβ πολύτιμα ίχνη ζωής. Δίπλα στον κρατήρα που άφησε η βόμβα, μπροστά σε μία άλλη πολυκατοικία που γλίτωσε από θαύμα, ανακάλυψε ένα φύλλο χαρτιού που έχει γραμμένη την προαναφερθείσα ερωτική δήλωση ζωής ή θανάτου – ή ζωής και θανάτου, αν προτιμάτε. Το σημείωμα ήταν δίπλα σε ένα προφυλακτικό και σε ένα πακέτο σερβιέτες. Αυτά ήταν ανέλπιστα αντικείμενα για τη ρεπόρτερ, σωστά κελεπούρια, έτσι έφτιαξε μία γλυκόπικρη «ανθρώπινη ιστορία» για την πραγματική ζωή του κόσμου, για τη ζωή που όταν δεν χάνεται ανθίσταται.

«Κοιτάζοντάς τα εκεί, κατάχαμα, μέσα στις σκόνες και στα χώματα, μέσα στα συντρίμμια που καπνίζουν ακόμα, σκέφτηκα ότι όποιος έγραψε αυτό το μήνυμα σίγουρα δεν είναι και ο πιο πρωτότυπος ποιητής, όμως είναι κάποιος που έκανε σεξ μία από αυτές τις 50 και βάλε ημέρες του πολέμου, κάποιος που αγαπήθηκε, μισήθηκε, κάποιος που έκλαψε και γέλασε. Η ζωή συνεχίζεται, λοιπόν, ακόμη και στον πόλεμο, ακόμη και σε μία πόλη που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή από την αρχή της εισβολής».

Η συντάκτρια της Corriere έγραψε ότι όσοι πολίτες μπόρεσαν να φύγουν από το Μικολάιβ το έχουν πράξει ήδη, ενώ όσοι έμειναν πίσω προσπαθούν να επιβιώσουν όπως μπορούν. Τις τελευταίες ημέρες σχηματίζουν ουρές για να προμηθευτούν πόσιμο νερό, αφού οι βρύσες των σπιτιών που παραμένουν όρθια έχουν στερέψει εδώ και δέκα ημέρες. «Ο κόσμος προσπαθεί να κοιμηθεί στα δάπεδα ενώ οι βόμβες και οι πύραυλοι πέφτουν βροχή στην πόλη. Το Μικολάιβ, ένα λιμάνι κοντά στην Οδησσό, δέχεται επίθεση και από τον Βορρά και από τον Νότο, καθώς οι Ρώσοι ξεκίνησαν και πάλι τις επιδρομές».

Η Σεραφίνι έγραψε ότι μία κυρία την οποία βλέπει κάθε ημέρα να στέκεται δίπλα στα λουλούδια της, τη χαιρετάει πάντα με τον ίδιο τρόπο: «Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω και αυτό το πρωί, γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί…».

Ωστόσο κάποιοι άλλοι δεν είναι ζωντανοί. Το δεύτερο σκέλος της ιστορίας της ιταλίδας δημοσιογράφου αφορά το νεκροτομείο της πόλης. Η δουλειά που γίνεται εκεί δεν περιγράφεται στο ρεπορτάζ, αφού δεν συνιστά έκπληξη: η Σεραφίνι προτίμησε να σημειώσει ότι κάποια «κυρία Λουντμίλα είναι χαρούμενη επειδή βρέχει». Η Ουκρανή είπε στην Ιταλίδα ότι πήγε εκεί για να μαζέψει νερό από την υδρορροή του κτιρίου: «Το χρειαζόμαστε». Η Σεραφίνι προθυμοποιήθηκε να τη βοηθήσει με την αποστράγγιση της υδορροής στα μπουκάλια. «Εντάξει», της είπε η Ουκρανή, «όμως πρώτα πάρε βαθιά ανάσα και μετά βάλε μαντίλι στη μύτη σου»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News